Ερωτισμός στις μέρες της νηστείας

Ο Τάσος Κόλλιας είναι ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου στην Αθήνα, ξακουστού σε όσους αγαπούν τα θαλασσινά. Πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε ένα βιβλίο στο οποίο περιέχονται οι αγαπημένες του συνταγές μαγειρικής, τις οποίες συμπλήρωσε με μερικές παρατηρήσεις που αφορούν αγαπημένα εδέσματα. Το βιβλιαράκι έχει τίτλο «Συνταγές και μικρά μυστικά για ψάρια και θαλασσινά – ο έρωτας περνά από το στομάχι». Καθώς η Μεγάλη εβδομάδα έχει συνδεθεί με τη νηστεία θέλησε να δημοσιεύσω μερικές από τις παρατηρήσεις του. Θα κάνουν μερικά από τα νηστήσιμα πιάτα των ημερών, νομίζω, κάπως απολαυστικότερα, όπως απολαυστικά συνήθως είναι τα μυστικά που μοιραζόμαστε. Μύδια, ο λεπταίσθητος ερωτισμόςΓια τον Κόλλια τα μύδια φλερτάρουν άνισα: τα αρσενικά κυνηγούν και τα θηλυκά ανταποκρίνονται χωρίς να διαλέγουν. Τα αρσενικά μοιάζουν στην αφήγησή του ανικανοποίητα, όχι γιατί δεν βρίσκουν ανταπόκριση τα κελεύσματά τους, αλλά γιατί τα θηλυκά είναι ισοπεδωτικά και δεν ξεχωρίζουν. Είναι μύδια παλιοθήλυκα.  Γράφει: «Τα μύδια τα συναντάμε αγκαλιασμένα μεταξύ τους, διάσπαρτα, κολλημένα σε βράχια σε αποικίες ολόκληρες. Κλεισμένα στον εαυτό τους υπακούουν στο ρυθμό του νερού, στον κυματισμό της θάλασσας και σε αρχέγονους νόμους της φύσης. Το μαύρο σε χρώμα κοχύλι τους τα προστατεύει αρκετά, τα στριμώχνει σε μια μοναξιά μες στο κελί τους κλεισμένα. Το σώμα τους είναι μια «γλώσσα» με χρώμα άσπρο καφετί, με λάμψη κίτρινης ώχρας. Μοιάζει βυθισμένο σε υπνηλία.Τα καλοκαιριά με την αύξηση της θερμοκρασίας στο νερό, όταν το φως του ηλίου είναι πιο δυνατό, ένας λεπταίσθητος ερωτισμός ξύπνα χωρίς καμιά περίπτυξη να τα περιμένει. Τα «αγόρια μύδια» στέλνουν κάτι μικρά ψιλά νηματάκια που στροβιλίζονται σαν να χορεύουν κάτι σαν τσάρλεστον. Τα «κορίτσια – μύδια» αντίθετα, δεν στέλνουν τίποτα, δεν αρκούνται στην ικανοποίηση της απελευθέρωσης. Με τη γλώσσα τους δημιουργούν ρεύματα, που προσελκύουν τα αρσενικά τα μύδια, χωρίς επαφή, χωρίς ποτέ να ενώσουν τα κορμιά τους». Πεταλίδες, η τυχαία ερωτική συνάντηση Για τον Κόλλια οι πεταλίδες είναι μεροκαματιάρισσες που μπλέκουν ερωτοχτυπημένες ξαφνικά, χωρίς να το επιδιώκουν, απλά γιατί δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρωθούν στη δουλειά τους κι αφήνουν περιθώρια στο ερωτικό παιγνίδι.  Γράφει: «Οι πεταλίδες χορταίνουν με τα μικροσκωπικά φύκια που βρίσκονται όμοια με ψιλό χαλάκι στους βράχους. Χρησιμοποιώντας τη γλωσσίτσα τους που είναι γεμάτη ψιλά ψιλά δοντάκια σαν τρίφτης κρεμμυδιών για να λιώνουν και να καταπίνουν την τροφή τους. Περπατούν με το πλάι πριν τραβηχτούν τα νερά, όταν ο έρωτας τους βάζει φωτιά στις αισθήσεις. Η γονιμοποίησή τους είναι εξωτερική, γίνεται με την τυχαία συνάντηση των εκκρίσεων τους, καθώς τις παρασύρουν τα νερά. Τις πεταλίδες τις μαζεύουμε εύκολα όταν κάνουμε μπάνιο από τα βράχια, όπου είναι γαντζωμένες. Με τη μυτι ενος μαχαιριου τις ξεκολαμε τις καθαριζουμε από την αμμο, και τις πλενουμε καλα. Για να κανουμε ένα ευκολο και γρήγορο πιλαφι, αντιστεκόμενοι στη μοδα των ιταλικών ριζότων».    Πετροσωλήνες, η ηρεμία της ερωτικής αδιαφορίας Οι σπάνιοι και λαχταριστοί πετροσωλήνες είναι αξιοπρεπείς και ζουν μακριά από τις διασκεδάσεις, όμως ποιος είπε ότι η καλογερική, ακόμα και η πιο βαριά, σε σώνει από τις οδύνες του έρωτα; Για τον Κόλλια η αφροδισιακή τους παρενέργεια οφείλεται στην έλξη που συχνά προκαλεί η υπόγεια και ακατανόητη μοναχικότητα κάποιων εξαιρετικών πλασμάτων.  Γράφει: «Πρόκειται για δίθυρα όπως τα μύδια και τα στρείδια που ξεκουράζονται στον πυθμένα της θάλασσας, η είναι καλυμμένα στα βράχια. Οι πετροσωλήνες ζουν ευτυχισμένοι στην απέραντη γαλάζια ηρεμία, χωρίς γνωριμίες, χωρίς καμιά σχέση, σε ένα κλίμα γενικής ερωτικής αδιαφορίας. Η γονιμοποίηση τους είναι θέμα τύχης. Εξαρτάται από τη ροη των ρευμάτων. Η «βλένη» των αρσενικών αιωρείται. Είναι μια μάζα από αμέτρητα μικροσκοπικά βυδακια τα όποια βιάζονται να βρουν τους θυλάκους σωλήνες που περιμένουν η να γονιμοποιηθούν η να χαθούν στο έλεος των ρευμάτων, στην άτυχη μοίρα τους Οι σωλήνες της θάλασσας είναι εγγυημένα αφροδισιακοί».Αχινοί, ερωτικός συγχρονισμός…Οι αχινοί είναι για τον Κόλλια παιδιά του καλοκαιριού, λίγο ρέμπελα, λίγο ανέμελα, λίγο φεγγαροχτυπημένα. Ερωτεύονται καλοκαιριάτικα και οι σχέσεις τους είναι έντονες, αφού έρχονται πάντα σε μια κατάλληλοι στιγμή και την ίδια στιγμή εφήμερες, αφού εξαρτιόνται από την εποχή, την τύχη και το παραμορφωτικό φως του φεγγαριού που τα κάνει όλο να μοιάζουν παραμυθένια. Οι αχινοί κάνουν ότι ξέρουν από έρωτα, ενώ ερωτεύονται υποχρεωτικά και ίσως για αυτό τσιμπάνε… Γράφει: «Στους αχινούς αρέσει να ζουν σιωπηλοί, μαζεμένοι σε παρέες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το σφαιρικό τους κέλυφος χωρίζεται σε πέντε αυλακίες. Εξωτερικά έχουν αμέτρητες οπες από όπου περνούν τα αγκαθωτά ποδαράκια τους, που τα απλώνουν και τα μαζεύουν για να μετακινούνται στο βυθό. Αρσενικά και θύλακα φτάνουν σε αναπαραγωγική ωριμότητα συγχρόνως, άπλα με τη θερμοκρασία της θάλασσας και τις φάσεις του φεγγαριού. Τα θηλυκά αφήνουν τα μικροσκοπικά αυγά τους και τα αρσενικά του περιγύρου αφήνουν συγχρόνως τα δικά τους. Ο κυματισμός της θάλασσας, τα ρεύματα, η τύχη, θα αναγκάσουν πολλά από αυτά να συνευρεθούν μες το ερωτικό αυτό κάλεσμα…»Χταπόδι, η Τέχνη του ερωτικού παιγνιδιού Μέχρι να πέσει στα χέρια μου το μαγικό βιβλιαράκι του Κόλλια ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι ο ερωτισμός του κακάσχημου συνήθως χταποδιού θυμίζει ένα μικρό Καμασούτρα. Εκτοτε συμπαθώ το χταπόδι πολύ – το λαχταρώ όπως λαχταράει κι αυτό. Διαβάστε: «Στα χταπόδια δεν αρκούν μόνο τα πλοκάμια για να αγαπήσουν. Έχουν και τις βεντούζες που κολλάνε, βυζαίνουν, ξεκολάνε και τσιμπάνε τις ευαίσθητες περιοχές. Με τα πλοκάμια αγκαλιάζονται, γλιστρούν, σφίγγονται χορεύοντας το χορό της θάλασσας και παρατείνουν τη διάρκεια του ερωτικού παιγνιδιού μέσα στο νερό, κολυμπώντας αργά.Μια ανατριχίλα διαπερνά το κορμί τους καθε φόρα που μπερδεύονται σφικτά μέσα στο νερό προστατευόμενα έτσι απο τα ρεύματα και τις δίνες που προσπαθούν να τα παρασύρουν. Τη στιγμή της έκστασης, το αρσενικό απλώνει ένα πλοκάμι του και με τις βεντούζες του ανασύρει απ την κοιλιά του  το σπέρμα του, για να το βυθίσει στην κοιλιά της συντρόφου του, με σταθερή κίνηση, καθοδηγούμενο από αυτήν. Μαγνητισμένα το ένα από το άλλο και αποχαυνωμένα, στέκονται ακίνητα, χωρίς να σκαφτούν ν’ ανταλλάξουν ένα φιλί η έστω ένα δάγκωμα».Χέλι, το υπερατλαντικό ταξίδι του έρωτα.Δεν θα μπορούσε να λείπει μια αναφορά στα ταξιδιάρικα χέλια που ταυτίζουν τη ζωή με το μεγάλο δρόμο και ψάχνουν επιστροφές με την ίδια ματαιοδοξία εκείνων που νομίζουν πως μόνο αυτοί ξέρουν ν αγαπούν και όλοι οι άλλοι, ότι και να κάνουν θα τους παραδοθούν, αναζητώντας καταφύγιο. Μια ζωή μέσα στους θαλάσσιους δρόμους το χέλι γλιστράει και προκαλεί, ενώ το μόνο που θέλει είναι να ξεφύγει από όλες τις περιπέτειες και να γυρίσει. Γράφει ο Κόλλιας: «Όλα τα χέλια ξεκινούν τη ζωή τους στη Θάλασσα των Σαγασσών, στον Κόλπο του Μεξικού που είναι τμήμα του Ατλαντικού Ωκεανού και έχουν την ίδια θάλασσα για τελικό προορισμό τους. Όταν γεννηθούν εκεί, ξεκινούν ένα δρομολόγιο υπερατλαντικό 7500 - 8000 χιλιομέτρων προς τις ευρωπαϊκές ακτές και τη Μεσόγειο που διαρκεί 3-4 χρονιά.Αφού μεγαλώσουν και φτασουν σε ηλικία αναπαραγωγής στα 15 - 20 χρονιά τους, ώριμα πλέον επιστρέφουν και πάλι στην πατρίδα τους, άλλα συντομότερα καθώς είναι πλέον πολύ δυνατά. Περνώντας σε κατεύθυνση αντίθετη από τον ρου των ποταμών σε μεγάλα βάθη, βρίσκοντας τα ρεύματα της θάλασσας επιστέφουν στον τόπο που γεννηθήκαν, στη Θήλασα των Σαγασσών.Η κούραση του ταξιδίου δεν επηρεάζει διόλου το ξύπνημα της επιθυμία τους για ερώτα με σκοπό την αναπαραγωγή. Η Φύση φροντίζει κι αποκτούν υπερβολικές δυνάμεις. Κυλιούνται,  σέρνονται, μαζεύονται και απλώνονται με συγχρονισμένες κινήσεις, βολτάρουν δεξιά κι αριστερά εκκρίνοντας μία γλοιώδη ουσία που τα βοηθά να γλιστρούν από τις σφικτές περιπτύξεις, σχεδόν δένονται μεταξύ τους με χίλια αγγιγματα κι ανταλλάσουν φιλιά και δαγκωματιές απολαυστικές, που αφυπνίζουν ακόμα περισσότερο τον ερωτισμό τους. Τα χέλια σμιγουν και ξανασμιγουν. Αγκαλιάζονται, στριφογυρίζουν, μπερδεύονται λουσμένα μες σε άφθονο σάλιο, ώσπου αποκαμωμένα τελειώνουν τον κύκλο τους, δίνοντας τη σκυτάλη σους απογόνους τους για να ξεκινήσουν το ίδιο ταξίδι…»