Ελειπε ο ηγέτης

Υπάρχουν αγώνες που τους κερδίζουν οι ομάδες - και τέτοιοι είναι οι περισσότεροι. Υπάρχουν όμως αγώνες που τους κερδίζουν οι παίκτες. Και ένας τέτοιος ήταν ο προημιτελικός με τους Γάλλους. Χάσαμε γιατί δεν υπήρχε στην Εθνική Ελλάδας ο Παίκτης. Ενώ η Γαλλία είχε τον Τόνι Πάρκερ. Κακά τα ψέματα, αυτά τα ματς, όπου το σκορ είναι κοντά και η κρισιμότητα τεράστια και αυξάνει ανά δευτερόλεπτο, τα κερδίζει ο ηγέτης. Εκείνος που θα πάρει την μπάλα όταν εκείνη μοιάζει να ζυγίζει τόνους. Τέτοιον παίκτη η Εθνική Ελλάδας δεν είχε στη Λιθουανία και το ξέραμε.Ο Παπαλουκάς, που είχε πάρει σχεδόν μόνος του την Εθνική από το χέρι σε εκείνον τον αξέχαστο ημιτελικό, με τους Γάλλους, του 2005, έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό. Ο Διαμαντίδης, που μετράει Κύπελλα Πρωταθλητριών με το τσουβάλι και οι Γάλλοι τον βλέπουν ακόμη και σήμερα και τρέμουν είπε αντίο εφέτος. Ο Ζήσης δεν είναι ηγέτης, δυστυχώς ούτε και ο Φώτσης, ούτε και ο Μπορούσης και ακόμη ο Καλάθης δεν έχει χαλυβδώσει έναν χαρακτήρα καθοδηγητή - θα το κάνει σύντομα, αλλά τώρα δεν είναι έτοιμος για τέτοιον ρόλο. Αν επιπλέον συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι οι απουσίες άλλων βασικών στέρησαν από τον Ζούρο ένα περισσότερο αξιόμαχο σύνολο, που θα μπορούσε ενδεχομένως να πάει αλλού το παιχνίδι και όχι να κρίνεται στη φάση και στο σουτ, θα καταλάβουμε γιατί χάθηκε, όπως χάθηκε, ο προημιτελικός.Αξιομνημόνευτη η προσπάθεια των διεθνών μας. Το πάλεψαν όσο μπορούσαν και υπερέβαλαν εαυτόν. Αλλά τόσο μπορούσαν. Και στο τελευταίο δεκάλεπτο, εκεί όπου κρίνονταν - και κρίθηκαν - όλα, ευστόχησαν σε μόλις ένα σουτ εντός πεδιάς, έχασαν δε και κρίσιμες βολές.Αντιθέτως, ο Πάρκερ ανέλαβε να οδηγήσει τους Γάλλους στη νίκη και τα κατάφερε με μια σχετική άνεση στο τέταρτο δεκάλεπτο.Αυτά για εκείνους που άφησαν με ευκολία την Εθνική Ελλάδας να πάει στη Λιθουανία μόνη. Και να ελπίζει σε θαύμα για να βρεθεί στο προολυμπιακό για το 2012...