Μπαρτσελόνα δεν ξεχνώ…

Η Μπαρτσελόνα παίζει απόψε με τη Μίλαν με σκοπό να ανατρέψει το σε βάρος της 0-2 του πρώτου ματς. Πιστεύω πως αν ο Μέσι ξεπεράσει τα προβλήματα του με τις ιταλικές άμυνες μπορεί να τα καταφέρει, όμως αυτή η πίστη μου, μπορεί να οφείλεται στη συμπάθεια που έχω για αυτή την καταπληκτική ομάδα ή στο γεγονός ότι αδικώ την άμυνα της Μίλαν, από την οποία θεωρώ ότι λείπει μια μεγάλη προσωπικότητα, ένας Μπαρέζι, ένας Μαλντίνι, ένας Νέστα, ένας Κοστακούρτα έστω. Διακρίνω γενικά μια μεγάλη διάθεση πολλών να κάνουν στη Μπάρτσα ένα είδος μνημόσυνο πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Μετά το κραχ του Σαν Σίρο και τις ήττες από τη φορμαρισμένη Ρεάλ πολλοί μιλάνε για το τέλος της Μπαρτσελόνα και το κλείσιμο του υπέροχου κύκλου της. Εμένα πάλι η τωρινή της δυσκολία μου ξυπνά μόνο μνήμες – μνήμες που είναι κι ο λόγος που πιστεύω πως κι απόψε θα τα καταφέρει.  Ότι κι αν συμβεί απόψε με τη Μίλαν δεν ξεχνώ τίποτα από όσα αυτή η ομάδα κάνει από το 2008 και μετά, όταν ο Μέσι έγινε το μεγαλύτερο αστέρι της. Δεν ξεχνώ π.χ τη χαρακτηριστική ευκολία με την οποία στραπατσάρισε σε δυο τελικούς του Τσάμπιονς λιγκ, όχι κάποιο αουτσάιντερ που βρέθηκε εκεί τυχαία, αλλά την τεράστια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κάνοντάς την και τις δυο φορές να αισθάνεται μικρή κι ανήμπορη. Δεν ξεχνώ παραστάσεις απίστευτου ποδοσφαίρου όπως το 7-1 με τη Λεβερκούζεν, το 4-0 με τη Μπάγερν Μονάχου και το 4-1 με την Αρσεναλ σε δεύτερους γύρους και προημιτελικούς Τσάμπιονς λιγκ. Δεν ξεχνώ τις πεντάρες σε ομάδες στην Ευρώπη αξιοπρεπέστατες, όπως η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας, η Βασιλεία, ο Παναθηναϊκός, η Λιόν, η κακόμοιρη Σαχτάρ κάτοχος του Γιουρόπα λίγκ πριν γνωρίσει τον απόλυτο εφιάλτη. Δεν ξεχνώ ότι για όλους σχεδόν τους αντιπάλους της, ειδικά στο Καμπ Νου, μια ήττα με τέσσερα γκολ μοιάζει από το 2008 και μετά αξιοπρεπέστατη! Δεν ξεχνώ τη μαγική εκείνη εμφάνιση στο Μπερναμπέου, όταν σε ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ, ο Μουρίνιο έχασε την ψυχραιμία του βλέποντας το Μέσι και τους υπόλοιπους να κρύβουν τη μπάλα από τον Πέπε και τους άλλους που μοίραζαν κλωτσιές.Δεν ξεχνώ τους περιπάτους σε διοργανώσεις όπως το παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων, όπου ομάδες όπως η Σάντος ταπεινώθηκαν, δεν ξεχνώ ότι για μια διετία τουλάχιστον η Μπάρτσα είχε μετατρέψει το σχεδόν πάντα αμφίρροπο classico σε παράσταση για ένα ρόλο ρίχνοντας στη Ρεάλ του Μουρίνιο πέντε γκολ στο Καμπ Νου και κανα δυο τριάρες στο κάποτε απόρθητο Μπερναμπέου. Δεν ξεχνώ ότι στο πρωτάθλημα Ισπανίας, την περίοδο 2011 – 12, όταν και το έχασε (!), ξεκίνησε βάζοντας 17 γκολ στα τρία πρώτα παιγνίδια και 22 στα πρώτα πέντε, πετυχαίνοντας επιδόσεις που δεν υπάρχουν πουθενά και σε κανένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και δεν ξεχνώ ότι και φέτος, σε μια χρονιά που η κρίση μοιάζει να της χτυπά για πρώτη φορά την πόρτα, έκανε το απόλυτο ρεκόρ κατάκτησης βαθμών σε ένα γύρο χάνοντας μόνο δύο!Φυσικά δεν ξεχνώ ότι σε αυτό τον μοναδικό κύκλο ηγεμονίας, όταν και έσπειρε τον πανικό στην Ευρώπη, ο αντιπροσωπευτικότερος παίκτης της πέτυχε πράγματα που δεν θα ξαναδούν τα μάτια μας. Ο Μέσι έγινε πρώτος σκόρερ της Μπάρτσα στο Τσάμπιονς λιγκ με πάνω από 50 γκολ σε τρία χρόνια. Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για τη Μπάρτσα με πάνω από 250 στη Λίγκα. Πρώτος σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις που πήρε μέρος, από το πρωτάθλημα και το κύπελλο μέχρι το κύπελλο Συνομοσπονδιών. Δεν ξεχνώ ότι τον είδα να πετυχαίνει τρία γκολ σε 17 λεπτά κόντρα στη Μάλαγα (στο ταχύτερο χατ τρικ όλων των εποχών), πέντε σε ένα μόνο ματς του Τσάμπιονς λιγκ (κόντρα στη Λεβερκούζεν), να βγαίνει πρώτος σκόρερ τρεις σερί φορές στο Τσάμπιονς λιγκ και να κερδίζει τέσσερις φορές τη Χρυσή Μπάλα, να κάνει δηλαδή όσα δεν έχει πετύχει ποτέ κανένας.             Δεν θα ξεχάσω φυσικά και κάποιες ήττες της. Π.χ την ήττα της φέτος από τη Σέλτικ, την πρώτη στους ομίλους του Τσάμπιονς λίγκ, μετά από τρία χρόνια, δηλαδή από το 2009 και το ματς με τη Ρούμπιν Καζάν: από τότε στο Καμπ Νου μετρούσε δεκαοκτώ ματς αήττητη στη συγκεκριμένη φάση. Δεν θα ξεχάσω ότι η πληρότητα του παιγνιδιού της υπήρξε τέτοια, ώστε ο κόσμος θεωρεί ήττες της ακόμα και ματς που δεν έχασε, όπως τη νίκη της με 1-0 κόντρα στην Ιντερ και την ισοπαλία της με 2-2 με την Τσέλσι: και τα δυο αυτά αποτελέσματα έφεραν οδυνηρούς αποκλεισμούς σε ημιτελικούς Τσάμπιονς λιγκ και καταγράφηκαν στο λαϊκό υποσυνείδητο ως ήττες κι ας μην ήταν τέτοιες! Ο κόσμος συνήθισε τόσο πολύ να βλέπει τη Μπάρτσα να φτάνει σε θριάμβους, ώστε τα υπόλοιπα αποτελέσματα της έγιναν ένα: για τη Μπάρτσα δεν υπήρχαν νίκες, ήττες και ισοπαλίες – μόνο θρίαμβοι! Δε θα ξεχάσω επίσης τον Αμπιντάλ να επιστρέφει από τον άλλο κόσμο, τις περιπέτειες του Βιλανόβα, τον Γκουαρντιόλα να γίνεται πρώτα άντρας πραγματικός και μετά σπουδαίος προπονητής. Δεν θα ξεχάσω τον Τσάβι και τον Ινιέστα να κεντάνε, τον Ντάνι Αλβες να καλπάζει, τον Μπουσκέτς να κόβει τα πάντα, τον Πικέ και τον Πουγιόλ να βάζουν γκολ, τον Μασκεράνο να πρεσάρει ακόμα και τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Δεν θα ξεχάσω τα σολντ άουτ του υπέροχου Καμπ Νου, στο οποίο κάθε ποδοσφαιρόφιλος λαχταρούσε να βρίσκεται όταν αυτή η υπέροχη ομάδα ζωγράφιζε. Δεν θα ξεχάσω ότι εδώ και τέσσερα χρόνια η Μπάρτσελόνα έδωσε τις μεγαλύτερες παραστάσεις ποδοσφαίρου – μετέτρεψε κάθε ματς σε επίδειξη, βοήθησε εκατομμύρια ανθρώπους να ξαναβρούν το χαμένο ενθουσιασμό τους για το σπορ. Δεν ξεχνώ ότι ήταν και παραμένει η βάση της Εθνικής Ισπανίας που κέρδισε τα πάντα!      Ό,τι κι αν συμβεί κόντρα στη Μίλαν, η Μπαρτσελόνα της τελευταίας τετραετίας, παραμένει για μένα η μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών και μην την ξεγράφετε. Όχι γιατί άλλαξε το ποδόσφαιρο, όπως ο Αγιαξ του Μίχελς ή η Μίλαν του Σάκι, αλλά γιατί το ποδόσφαιρό της αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε να το παίξει κανένας. Και ούτε και πρόκειται….