Από τις συμμορίες στα μυστικά της μπάλας

Πολλά από τα παιδιά που ζουν στους δρόμους των πόλεων του Σαντιάγο στη Χιλή ανήκουν σε συμμορίες που κλέβουν, πωλούν ναρκωτικά και ζουν τη βία στην καθημερινότητά τους. Δεν το επέλεξαν, αλλά οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης τα ώθησε εκεί. Ωστόσο το ποδόσφαιρο αποδεικνύει πως μπορεί να σταθεί δίπλα τους και να τους δώσει μία νέα ευκαιρία στη ζωή τους.Ο Χουάν Μπέργκος και ο Χόρχε Ριμπέρος ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Αμφότεροι πριν μερικά χρόνια αποφάσισαν να κλείσουν οριστικά την πόρτα του παρελθόντος και να ανοίξουν μία άλλη, αυτή του προγράμματος CHIGOL, όπου μέσα από το ποδόσφαιρο επανεντάσσονται στην κοινωνία και ατενίζουν με διαφορετικό τρόπο το μέλλον.«Το πρόγραμμα του CHIGOL για τα άστεγα παιδιά του Σαντιάγο έχει ως στόχο να τα προστατέψει και να τους δώσει τη δυνατότητα να μείνουν σε μία ασφαλή γειτονιά που κοινός παρανομαστής είναι το ποδόσφαιρο», αναφέρει ο Πάμπλο, ο δάσκαλος του προγράμματος.Σήμερα τόσο ο Χουάν όσο και ο Χόρχε όχι μόνο ηγούνται των προσπαθειών του προγράμματος ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά, αλλά προσπαθούν να τους προωθήσουν τις ιδέες του ευ αγωνίζεσθαι και της κοινωνικότητας που προσφέρουν τα ποδοσφαιρικά τουρνουά τα οποία διοργανώνονται δια μέσω του προγράμματος.«Είχα φτάσει σε σημείο να βρίσκομαι στον δρόμο και να πεινάω. Ή θα γινόμουν εγκληματίας ή θα πέθαινα», επισημαίνει ο Χόρχε, του οποίου το πρόγραμμα συνέβαλε τα μέγιστα στην οικογένειά του. Κι αυτό γιατί το CHIGO δεν βοηθάει μόνο τα παιδιά αλλά και τις οικογένειές τους που κάτω από δύσκολες οικονομικές συνθήκες προσπαθούν να επιβιώσουν. Με χρήματα του προγράμματος αγοράστηκε μια καινούργια ραπτομηχανή για τη μητέρα του Χόρχε προκειμένου να συνεχίσει να υφαίνει στην ατομική της επιχείρηση.«Οι ευκαιρίες στη ζωή σου δίνονται μία φορά στο τόσο και αν δεν τις αρπάξεις αργότερα θα είναι πολύ αργά. Εγώ κατάφερα να το πετύχω. Ζούσα στις γωνίες των δρόμων κουβαλώντας μια τσάντα χωρίς να έχω κανένα μέλλον. Κάποια στιγμή ένας φίλος μου μίλησε για το CHIGOL. Αυτός παρακολουθούσε το πρόγραμμα και μας προσκάλεσε να πάμε μαζί του», τονίζει ο Χουάν.Όλα τα παιδιά του προγράμματος έχουν βρει το νέο τους σπίτι και νιώθουν τον Πάμπλο όχι μόνο σαν δάσκαλό τους, αλλά κυρίως σαν πατέρα τους, καθώς στο πρόσωπό του βλέπουν τον άνθρωπο που τους βοήθησε να βγουν από τη σκληρή καθημερινότητα.«Ο Πάμπλο είναι σαν πατέρας μου. Είναι αυτός που με βοήθησε να ξεφύγω από εκεί που βρισκόμουν. Τον νιώθω περισσότερο έτσι παρά σαν τον δάσκαλό μου», αναφέρει ο Χουάν που μαζί με τον Χόρχε σήμερα διδάσκουν με τη σειρά τους τα καινούργια παιδιά του προγράμματος, όπως ακριβώς είχαν κάνει άλλοι με εκείνους.«Ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστώ ότι θα μπαίναμε σε μία τάξη και θα μιλάγαμε στα παιδιά ή θα τους εξηγούσαμε τα μυστικά του ποδοσφαίρου. Κάποτε βρισκόμασταν εμείς στη θέση τους και αυτό είναι κάτι που μας γεμίζει με χαρά».