Captain my captain…

Ανεξάρτητα από την έκβαση που θα έχει η σειρά των play off της Ευρωλίγκα στην οποία πρωταγωνιστούν ο Παναθηναϊκός και η Μπαρτσελόνα, ένα πράγμα είναι δεδομένο: όλοι μας όσοι αγαπάμε το μπάσκετ θα θυμόμαστε τα συγκεκριμένα ματς για τις τιτάνιες εμφανίσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη, αρχηγού του Παναθηναϊκού και τελευταίου μύθου του ελληνικού μπάσκετ. Παίκτες καλοί στο πρωτάθλημά μας υπάρχουν πολλοί και θα υπάρξουν και μελλοντικά είμαι βέβαιος κι άλλοι. Όμως αυτά που κάνει αυτή τη στιγμή ο Διαμαντίδης θα αργήσουμε να τα ξαναδούμε και θα κάνουμε πολύ να τα ξεχάσουμε. Όταν και εφόσον σταματήσει, οι εμφανίσεις αυτές θα μυθοποιηθούν και τα κατορθώματα του θα γίνουν έπη λατρεμένα και, για όσους δεν τα έχουν δει, ανεξήγητα. Σε αυτή τη χώρα η δημιουργία του έπους ήταν πάντα μια μεγάλη μας ειδικότητα – ίσως γιατί, παρά τα στραβά μας, κατορθώνουμε να διακρίνουμε την ηρωϊκή πράξη και να την ξεχωρίζουμε από την επαγγελματική δουλειά, τη σπουδαία απόδοση και την επιτυχία. Κι αυτά είναι σημαντικά, αλλά ο ηρωισμός του Διαμαντίδη που παρακολουθούμε είναι κάτι ανώτερο.        Ο Δημήτρης Διαμαντίδης από την Καστοριά, παιδί λιγομίλητο με DNA πρωταθλητή, αποδεικνύει κάθε φορά στα δύσκολα ματς εδώ και χρόνια ότι έχει τη θέση του βασικού πλέι μέικερ στην πεντάδα των αληθινά μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ. Ο πλέι μέικερ του ΠΑΟ, εδώ και μια δεκαετία περίπου, πήρε τη σκυτάλη από θηρία όπως ο Αντουάν Ριγκοντό και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, πείθοντας και τους πλέον δύσπιστους ό,τι είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει, όχι απλά η Ελλάδα αλλά η Ευρώπη ολόκληρη, στη συγκεκριμένη νευραλγική θέση. Δεν χρειάζεται ούτε ειδικός να είσαι για να το καταλάβεις, ούτε συστήματα Tendex να χρησιμοποιείς. Φτάνουν τα ματάκια σου. Μου άρεσε πάντα να λέω ότι από τότε που ήταν πολύ μικρός κι έβγαζε μάτια στον Ηρακλή, ο Διαμαντίδης φαίνονταν ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να πάρει την κληρονομιά του Γιαννάκη στο συγκεκριμένο ρόλο και να χτίσει  πάνω της το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Όταν κάποτε στην Ιαπωνία η Εθνική μας έπαιξε στον τελικό του Μουντομπάσκετ είχα γράψει ένα κείμενο στο οποίο υποστήριζα ότι ο Διαμαντίδης πήρε από τον Ομπράντοβιτς τη γνώση της γιουγκοσλάβικης σχολής, πρόσθεσε τον ελληνικό τσαμπουκά και τη χαρά να παίζεις για το συμπαίκτη που οι Σέρβοι σπανίως δείχνουν, βρήκε στην Εθνική, ως προπονητή, τον Παναγιώτη Γιαννάκη που του έμαθε μια δική του αρετή: τον τρόπο να λειτουργεί ως ηγέτης ακόμα και στις μέτριες βραδιές. Η συνύπαρξη είχε ως αποτέλεσμα τελικά να ξεπεράσει τον προπονητή του στην άτυπη κούρσα τους για το πάνθεον των ελλήνων ηρώων του μπάσκετ. Πάντα πίστευα ότι ο Διαμαντίδης δεν είναι ο επιτελικός ή εγκεφαλικός καθοδηγητής της ομάδας, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν, αλλά είναι η οργή του Θεού, ένας πολεμιστής που εξοντώνει αντιπάλους χωρίς έλεος, καλώντας τους υπόλοιπους να πέσουν στη φωτιά μαζί του. Ομολογώ ότι νόμιζα πως ο Διαμαντίδης στη Σαϊτάμα έφτασε στο πικ της καριέρας του. Η εθνική που κέρδισε τους Αμερικάνους NBAers υπήρξε ένα αριστούργημα: δε νομίζω πως θα ξαναδούμε ομάδα ελληνική να παίζει το μπάσκετ που έπαιξε εκείνη η παρέα εκείνη τη μέρα και ο σημαιοφόρος εκείνης της ομάδας Διαμαντίδης πίστεψα πως εκεί μας έδωσε ό,τι καλύτερο - λάθος μου. Από το Διαμαντίδη έλλειπε το να πρωταγωνιστήσει απόλυτα σε ένα έπος, όπως κάνει τώρα: εκείνες οι εμφανίσεις του ήταν άριστες, εντυπωσιακές και άψογες, αλλά δίπλα του υπήρχε μια ομάδα που ο ίδιος απλώς «κούρδιζε» για να τη δούμε να λειτουργεί καταπληκτικά. Τώρα, κόντρα στη Μπαρτσελόνα που έμοιαζε ανίκητη, ο Διαμαντίδης οδηγεί τον Παναθηναϊκό σε ένα θρίαμβο ανέλπιστο κάνοντας κατανοητό σε όλους ότι η δική του παρουσία είναι ο καταλύτης της επιτυχίας. Αν για χρόνια ο εξαιρετικός αυτός παίκτης ήταν το πρώτο βιολί της σπουδαίας ορχήστρας του μαέστρου Ομπράντοβιτς, σήμερα είναι όλα. Αν κάποτε πρόσθετε ενέργεια, σήμερα είναι η ενέργεια. Αν κάποτε πρόσθετε προσωπικότητα, σήμερα είναι η προσωπικότητα. Αν κάποτε βοηθούσε την ομάδα να λάμπει, σήμερα είναι η λάμψη. Αν κάποτε υπήρχε ο Παναθηναϊκός του Διαμαντίδη, σήμερα ο Διαμαντίδης είναι όλος ο Παναθηναϊκός.   Τα όσα ο Διαμαντίδης κάνει στα ματς αυτά δεν νομίζω ότι εξηγούνται, ούτε και περιγράφονται. Όταν σούταρε για τη νίκη στη Βαρκελώνη χορεύοντας τον Τζαβάι, η μπάλα είχε μπει στο καλάθι πριν φύγει από τα χέρια του. Τα δυο τρίποντα μετά από τέσσερις άστοχες προσπάθειες κι ενώ η μπάλα έκαιγε, στο προηγούμενο ματς, τα έβαλε μόνο με την αυτοπεποίθησή του. Οι εξοντωτικές του άμυνες δεν είναι στον αντίπαλο παίκτη  – είναι πρώτα από όλα βοήθειες θεόσταλτες στον συμπαίκτη του: αν ο ΠΑΟ κρατάει χαμηλά τους Καταλανούς είναι γιατί παίζει με έξι παίκτες – ο Διαμαντίδης παίζει το ρόλο του στην άμυνα και την ίδια στιγμή είναι εκεί να βοηθήσει και όλους τους άλλους. Αυτός ο τρομερός μαγνητισμός που εκπέμπει πολλαπλασιάζεται και εξ αιτίας του ότι δεν υπάρχει αναπληρωματικός του – όχι ισάξιος, αλλά έστω χρήσιμος. Έτσι κάθε έξοδός του από το παρκέ για ανάσες γιγαντώνει την παρουσία του: κάθε δευτερόλεπτο χωρίς τον Διαμαντίδη περνάει βασανιστικά, δημιουργεί στον κόσμο συμπτώματα στέρησης, μεγαλώνει την αγωνία να τον ξαναδείς. Και κάθε λεπτό που μένει στο γήπεδο, ακόμα και κουρασμένος και κατάκοπος, αλλά με μια θέληση ακόρεστη και μια σοφία μοναδική, ευγνωμονείς το Θεό που σου δωσε το δικαίωμα να τον ζήσεις: ο Διαμαντίδης, προκαλεί σοκ, κλέβει, ταπώνει, καρφώνει, τρομάζει, σουτάρει, απειλεί, αστοχεί και θυμώνει κυνηγώντας μια τελειότητα για χατίρι της ομάδας και όχι της στατιστικής. Κυρίως απογειώνει το άθλημα, του χαρίζει φίλους, σε κάνει να ταξιδεύεις στις νύχτες του Γκάλη. Δεν ξέρω αν ΠΑΟ θα αποκλείσει τη Μπαρτσελόνα, αν θα πάει στο F4 του Λονδίνου, ή αν θα πάρει την έβδομη κούπα: τίποτα δεν αποκλείεται. Ότι κι αν γίνει θα παραμείνει γραμμένο ότι σε αυτή τη φετινή δύσκολη διαδρομή του μετά τον Ομπράντοβιτς, ο Διαμαντίδης έγραψε το συγκινητικό χρονικό του μεγαλειώδους έπους του.  Η Ελλάδα, που μακριά από φανατισμούς καταλαβαίνει, ξαναζεί τον ερωτά της για το μπάσκετ χάρη σε αυτά τα μοναδικά παιγνίδια ενός γεννημένου αρχηγού: τον συζητάμε στις παρέες, ανυπομονούμε για το επόμενο παιγνίδι του περιμένοντας νέα θαύματα, σεβόμαστε τον ιδρώτα του, ακόμα κι εμείς οι χειρότεροι που στο όνομα του φανατισμού μπορούμε να βεβηλώσουμε κάθε ιερότητα. Την περασμένη Πέμπτη, την ώρα που στο Παλάου Μπλαουγκράνα σούταρε για να πάρει το ματς, άκουγα μόνο ένα ψίθυρο μέσα μου: captain my captain. Kαι ναι, μα το Διαμαντίδη, σηκώθηκα όρθιος…