Κάν’το όπως η Microsoft

Πώς ένα εκνευριστικό λειτουργικό δίνει μαθήματα design και κοινής λογικής, προϊδεάζοντάς μας πως η post-PC εποχή ανήκει… στα PC μας!

Του Βαγγέλη Αλευρίτη

[email protected]

Θα ξεκινήσω το editorial αυτής της εβδομάδας συνοψίζοντας την εμπειρία μου από τη σύντομη συμβίωσή μου με τα Windows 8 σε δυο φαινομενικά ετερόκλητες φράσεις: με εκνεύρισαν και με παρέσυραν στο μέλλον. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, πριν αρχίσετε να αμφιβάλλετε

Η δοκιμαστική έκδοση των επερχόμενων Windows έχει ήδη πυροδοτήσει ατέλειωτες συζητήσεις σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του νέου λειτουργικού της Microsoft. Τα Windows 8 έχουν ήδη μπει στο στόχαστρο των απανταχού tech-freaks, των ανθρώπων που απεχθάνονται τα «προκάτ» και μη παραμετροποιήσιμα περιβάλλοντα χρήσης, τους περιορισμούς στο «πείραγμα» που μπορεί να κάνει ο κάθε χρήστης στο λειτουργικό του και τα αναίτια φαντεζί μενού που δαπανούν πόρους από το σύστημα. Στην παραπάνω κατηγορία ομολογώ πως συγκαταλέγομαι και εγώ, ωστόσο η ενασχόλησή μου με τα Windows 8 με έκανε να αναθεωρήσω αρκετές από τις απόψεις μου και να διαχωρίσω τη θέση μου από το αγανακτισμένο πλήθος των συναδέλφων μου που κοντεύει να βγει στο Σύνταγμα για να απαιτήσει την επαναφορά του «start menu» στην κάτω αριστερή γωνία του desktop.

Τα Windows 8 έχουν καπώ. Έχουν ένα καπώ αυτοκινήτου φτιαγμένο για να διαχωρίζει όσους γκαζόφιλους (το είπα κόσμια) θέλουν να γεμίσουν τα χέρια τους με γράσο, από αυτούς που θέλουν απλά να απολαμβάνουν την εμπειρία της άνετης οδήγησης χωρίς καν να ξέρουν πού πέφτει η μηχανή του οχήματός τους. Και μπορεί όσον αφορά τους υπολογιστές να ανήκω στο πρώτο γκρουπ, αλλά όσον αφορά στην οδήγηση ανήκω στο δεύτερο, με αποτέλεσμα να μπορώ να καταλάβω την απαίτηση του απλού χρήστη να μην είναι αναγκασμένος να γυρίσει στην εποχή του DOS και της απομνημόνευσης εντολών προς πληκτρολόγηση προκειμένου να δει τα βίντεό του, να ακούσει μουσική ή να facebookώσει τους φίλους του με ανούσια status updates του στυλ “ποστάρω άρα υπάρχω”.

Ναι, με εκνεύρισε το γεγονός πως όταν μια εφαρμογή φεύγει από μπροστά μου δεν ξέρω αν έκλεισε. Εξοργίστηκα που για να κάνω close χρειάζεται Alt-F4 ή δεξί κλικ και επιλογή Close στο αριστερό παράπλευρο μενού (κουράστηκα και μόνο που το περιέγραψα). Σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως η εμμονή μου στο κλείσιμο των εφαρμογών και στον πλήρη έλεγχο του τι υπάρχει στη RAM του PC μου ανά πάσα στιγμή οφειλόταν στο κόμπλεξ που μου είχαν δημιουργήσει όλα τα προηγούμενα λειτουργικά της Microsoft. Τα Windows 8 δεν σε υποχρεώνουν να κλείσεις μια εφαρμογή γιατί απλά δεν χρειάζεται. Κάθεται υπομονετικά στη γωνιά της “εν υπνώσει”, καταναλώνοντας μηδαμινά resources και κλείνει μόνη της χωρίς να το συνειδητοποιήσετε αν περάσει αρκετή ώρα και δεν χρειαστεί να ξανα-ανατρέξετε σε αυτή. Αυτός δεν είναι ο ρόλος των υπολογιστών άλλωστε; Να μας απαλλάξουν από αγγαρείες. Και σίγουρα δεν είναι δική μου δουλειά να εξασφαλίζω πόρους γ