Ζάχος Χατζηφωτίου: Αποκαλύπτει τον λόγο που δεν βγαίνει έξω από το σπίτι του και τον μόνο άνθρωπο που μπορεί να κάνει παρέα

Ο Ζάχος Χατζηφωτίου μας υποδέχεται σπίτι του, μας κερνά τσάι και συζητάμε για τη ζωή του. Του ζητώ να μου μιλήσει για τις στιγμές που θεωρεί εκείνος πιο σημαντικές. «Γεννήθηκα το Σεπτέμβριο του 1923 στην Κηφισιά και το χειμώνα μέναμε στο Κέντρο, στην Πλάκα, γιατί έκανε κρύο στα βόρεια και δεν υπήρχαν καλοριφέρ τότε. Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος. Έκανα τέσσερα χρόνια στον πόλεμο και θεωρώ πως αυτή είναι η πιο αξιόλογη στιγμή μου. Γιατί προσέφερα στην πατρίδα μου. Ένας στα εκατομμύρια θα μου πεις. Δεν έχει σημασία. Πήγα στα 17 μου και γύρισα στα 22. Έφυγα εθελοντικά το Μάιο του 1941 για το Ελ Αλαμέιν, μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Δεν μου αρέσει να παριστάνω τον ήρωα. Το καλοκαίρι του 1940 πήρα το δίπλωμα του λυκείου, αλλά δεν ήθελα να κάνω ό,τι έκαναν οι συνομήλικοί μου. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητος, να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Δεν με δελέαζε το να ασχοληθώ με τη δουλειά του πατέρα μου».Επιστρέφει από τον πόλεμο το 1945, αλλά και πάλι αρνείται να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση. «Μετά τον πόλεμο έφυγα στην Ιταλία κι έτρεχα δέκα χρόνια με τα αυτοκίνητα. Ήταν η μόδα της Ferrari. Τα αυτοκίνητα ήταν το πάθος της ζωής μου». Τελικά, βέβαια, ο δρόμος τον οδήγησε σε δημοσιογραφικά μονοπάτια. «Τι δηλώνω ως επάγγελμα; Πολιτικός συντάκτης», ξεκαθαρίζει. «Πολλοί θέλουν να με υποβιβάσουν. Ήθελαν από πολιτικό συντάκτη να με λένε κοσμικογράφο. Έμενα μου άρεσε ουσιαστικά μόνο μία δουλειά: τα βαπόρια, η θάλασσα. Μάλιστα, κάποτε ξεκίνησα και πήρα δύο βαπόρια, αλλά έπεσα έξω και οπισθοχώρησα».Μια γνωριμία του στάθηκε καθοριστική για να ανοίξει μπροστά του ένας νέος επαγγελματικός δρόμος. «Ήμουν φίλος με την Ελένη Βλάχου (σ.σ. τη θρυλική διευθύντρια της Καθημερινής). Ένα βράδυ βγήκαμε να φάμε και θυμόταν που της είχα γράψει ένα γράμμα που της άρεσε πάρα πολύ. Μου πρότεινε δουλειά στην Καθημερινή. Με έβαλε να γράφω χρονογραφήματα στο κυριακάτικο φύλλο και μου έδωσε 1.000 δραχμές το χρονογράφημα. Έβαλα και χιούμορ μέσα και ήταν μια πετυχημένη στήλη». Βέβαια, η στήλη του που έγινε τεράστια επιτυχία ήταν αυτή των κοσμικών, στον Ταχυδρόμο. «Ο Ίακχος, η κοσμική στήλη που υπέγραφα, ήταν ένας λόγος που αγόραζαν τον Ταχυδρόμο. Με παρακαλούσε όλη η Αθήνα να γράφω δυο λόγια γι’ αυτούς. Μεταξύ τους έκαναν διάφορα παράπονα αν δεν τους έβαζα φωτογραφία, όμως σε έμενα προσωπικά δεν τολμούσαν ποτέ. Δεν ήμουν φωτογραφιτζίδικο, έκανα πραγματική προβολή της κοσμικής Αθήνας. Ερχόντουσαν με λεφτά και τους έδιωχνα. Ενδιαφέρον για τον εαυτό τους είχαν όλοι. Έκαναν ουρές έξω από τον Ταχυδρόμο, για να τους βάλω μια φωτογραφία». Το πώς εξελίχθηκαν οι κοσμικές στήλες τον κάνει να γελά. «Ξέρεις από τι υποφέρουν οι Έλληνες; Από την ανωνυμία! Εγώ, αν βγω τώρα και πάρω την πρώτη κοπελίτσα, όπου και να πάω να φάω, θα βρεθεί ένας φωτογράφος, κάπου θα μπει η φωτογραφία μας, κάποιος θα τη μάθει. Μάλιστα, μία μου το πρότεινε. Αλλά δεν κάνω τέτοιες αηδίες στην ηλικία μου. Δεν βγαίνω έξω. Και δεν μου αρέσουν και αυτά που μαγειρεύουν τα εστιατόρια».Αναρωτιέμαι πώς είναι η καθημερινότητά του αυτή την περίοδο. Βγαίνει βόλτες; Συναντά φίλους; «Στα 93 μου; Φίλους; Όλοι πεθαίνουν στα 70, 80! Δεν μου έχει μείνει κανένας. Με ποιους να βγω; Να κάνω παρέα με τα τεκνά; Κάνω παρέα με τον επίτιμο. Είναι θαυμάσιος άνθρωπος, ευφυέστατος. Βέβαια εκείνος με περνά πέντε χρόνια, δεν είμαστε συνομήλικοι» σημειώνει γελώντας, αναφερόμενος στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

people http://www.tvnea.com