Σία Κοσιώνη: "Αν δεν την αντέχουν, τουλάχιστον ας μην την πολεμήσουν"

άρθρο της Σ.Κοσιώνη στο Aixmi.gr

Πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο εαυτός μου, εξεπλάγησαν μάλλον δυσάρεστα από το μέγεθος αλλά και τη σύνθεση του νέου κυβερνητικού σχήματος. Μια από τα ίδια, στο μεγαλύτερο, με μερικές πινελιές ΝΔ-ΛΑΟΣ και στην κεφαλή ο έμπειρος τεχνοκράτης, με βαρύ βιογραφικό και διεθνές εκτόπισμα Λουκάς Παπαδήμος. Τι είναι αυτό το πολιτικό υβρίδιο; Θα λειτουργήσει; Πού συναντιούνται ο Ροντούλης με το Ρέππα και ο Αβραμόπουλος με το Ραγκούση; Θα αφήσουν τον Παπαδήμο να κάνει τη δουλειά του; Θα μπορέσει να τους φέρει βόλτα; Και πού είναι η φρεσκάδα, το νέο, το άφθαρτο; Αλήθεια, όμως, τι είναι αυτό που περιμέναμε; Και γιατί το περιμέναμε;

Ο Λουκάς Παπαδήμος «επιβλήθηκε» ως μονόδρομος στην πρωθυπουργία της χώρας κόντρα στους σκληρούς κομματικούς πυρήνες που σχεδίαζαν ένα κοστούμι συναίνεσης στα μέτρα τους. Μετά από ένα πολυήμερο, βασανιστικό πολιτικό θρίλερ με σκληρό παρασκήνιο, ανατροπές, μηχανορραφίες, παγίδες αλλά και πιέσεις από κέντρα με διαφορετικές αφετηρίες, οι κομματικοί ακροβάτες γκρεμοτσακίστηκαν και υποχρεώθηκαν να δεχθούν μία συναίνεση που κανείς δεν επιθυμούσε στα αλήθεια.

Αυτή η κυβέρνηση λοιπόν δε θα μπορούσε παρά να είναι το προϊόν ενός επώδυνου συμβιβασμού, μία κυβέρνηση κομματικών ισορροπιών κατά τας ανάγκας εκάστου του μαγαζιού. Η κυβέρνηση, με άλλα λόγια, που επέτρεψαν στο Λουκά Παπαδήμο να φτιάξει. Το παρασκήνιο της περασμένης εβδομάδας αποκάλυψε πως ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε στα αλήθεια να εγκαταλείψει τον πρωθυπουργικό θώκο ούτε ο Αντώνης Σαμαράς επιθυμούσε να συγκατανεύσει σε μία κυβέρνηση που θα ακολουθούσε κατά γράμμα τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις επιταγές της τρόικας, κόντρα στην αντιμνημονιακή του ρητορική.

Είναι δε πασίδηλο, ότι το ρεύμα Παπαδήμου τόσο στην κοινωνία όσο και σε κάποια σανίδια της πολιτικής σκηνής, αλλά και μία πιθανή επιτυχία της «αλλόκοτης» κυβέρνησής του τρομάζει τα κομματικά επιτελεία. Και τα τρομάζει, γιατί, αφενός κινδυνεύουν την επαύριον να έχουν βάλει στο κάδρο έναν νέο ισχυρό παίκτη, και, αφετέρου, να έχουν υπονομεύσει με δική τους ευθύνη την πειστική εδώ και χρόνια προπαγάνδα περί ανάγκης ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων που εγγυώνται τη σταθερότητα του τόπου. Είναι κατανοητή η ανησυχία των κομμάτων για την επιβίωσή τους στο νέο πρωτόγνωρο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον. Όπως επίσης, θεωρώ ότι δε στερούνται βάσης και οι προβληματισμοί που διατυπώνονται εσχάτως γύρω από τη λειτουργία της Δημοκρατίας στις εποχές της παντοκρατορίας των αγορών και στης ανοιχτής πλέον συζήτησης περί πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ. Τίποτα, ωστόσο, από τα παραπάνω δε δίνει το δικαίωμα στους κομματικούς μηχανισμούς, που με τη στρεβλή λειτουργία τους οδήγησαν τη χώρα στην άβυσσο, να υπονομεύσουν μία -έστω με το ζόρι- υπερκομματική προσπάθεια που στόχο έχει να ξαναβγάλει τη χώρα στο φως.

Αν τα κόμματα εξουσίας δεν αντέχουν να αποδεχθούν τη βραχεία ύπαρξη αυτής της κυβέρνησης, τουλάχιστον ας μην την εμποδίσουν να πράξει αυτά π