Πετρουλάκης προς Κουβέλη: "Άντε..."

Δεν είναι μόνο η αυθάδεια και η αθυροστομία του κειμένου που υπογράφει ο σκιτσογράφος της «Καθημερινής» Ανδρέας Πετρουλάκης «αποκαλύπτοντας» με διαφορετικό τρόπο την «εξάρτηση» του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, Γρηγόρη Ψαριανού για τις μπυρο-κατανύξεις, όχι ότι πέρασε απαρατήρητη και δεν άγγιξε τα ταπεινά ένστικτα, είναι όμως και η λυτρωτική του αλήθεια με την οποία ταυτίζεσαι!

Παρά τις διαφορές (κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές), τους συμβιβασμούς, την αλλοτριωμένη (με τη μαρξιστική έννοια) συνείδηση και συμπεριφορά του, ο σκιτσογράφος «παλεύει» να διατυπώσει την «αλήθεια» του και να αντιπαρατεθεί μαζί της (στην πραγματική του ζωή)… Και αυτό είναι όμορφο, αλλά και εύκολο (για έναν έξυπνο άνθρωπο), διότι αναγνωρίζει σε αυτούς που «καταγγέλλει» τον εαυτό του! Λέγεται προβολή! Και η Αριστερά πρέπει να ξεμπερδέψει κάποια στιγμή με αυτά. Δύσκολο βέβαια, διότι συντηρείται και αναπνέει «εκ του ασφαλούς»!

Άλλωστε αυτό «πρόδωσε» και το κείμενο του Ανδρέα Πετρουλάκη με τίτλο, «Ο Ψαριανός πίνει μπύρες» που δημοσιεύτηκε στο protagon, η «μυρωδιά» του. Για την ακρίβεια, η «μυρωδιά» τους, του συγγραφέα και των «συντρόφων» του που εγκαλεί! Είναι ο κοινός τους παρανομαστής. Επιτέλους όμως, τι άλλο θέλουν; Γιατί δεν μας αφήνουν ήσυχους; Δεν χόρτασαν την εξουσία τους; Ας το δεχτούν, ας το πάρουν απόφαση πια, το Πολυτεχνείο τους πέθανε, μαζί με την Ελλάδα τους που οδήγησαν στον τοίχο. Τα πράγματα άλλαξαν και τα εργαλεία σας δεν είναι ικανά να αναλύσουν αυτό που συμβαίνει. Κάντε στην άκρη (και πιείτε καμιά μπύρα στα Εξάρχεια σας και τη Μαβίλη σας)!

Διαβάστε στη συνέχεια το κείμενο που υπογράφει ο σκιτσογράφος της «Καθημερινής» Ανδρέας Πετρουλάκης με τίτλο, «Ο Ψαριανός πίνει μπύρες»: Η Επανάσταση είναι νηφάλια. Δεν έχει πάθη. Σαν τα παλιά χριστιανόπουλα του Κατηχητικού, σαν τους πρώτους Κνίτες της Μεταπολίτευσης, σαν τους εκκολαπτόμενους Μπρούκληδες της αποστείρωσης. Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν ξενυχτά παρά μόνο για κομματική δουλειά, δεν χάνει τον καιρό της στα μπαρ και τα καφενεία, δεν παίζει χαρτιά και παιχνίδια, δεν κάνει παρέα με καταραμένους, δεν χάνει τον αυτοέλεγχό της, την πολύτιμη ταξινόμηση του χρόνου, τη συνάφεια αιτίου-αιτιατού, τον καθημερινό σκοπό, τον μόνο σκοπό, που είναι η ζύμωση του λαού. Μόνο αυτή η ζύμωση δίνει υπόσταση στον αγώνα. Η Επανάσταση βγάζει φλύκταινες από αλλότριες ζυμώσεις, όπως εκείνη της μπύρας.

Ο Ψαριανός είναι παλιός σύντροφος. Οι παλιοί σύντροφοι ξέρουν μυστικά. Τα Εξάρχεια και τα πέριξ είναι μικρό μέρος και γνωριζόμαστε. Έχουμε ακούσει ιστορίες, έχουμε δει αδύναμες και δυνατές στιγμές, ξέρουμε πολλά για συνήθειες , ατυχίες και πάθη. Μετά οι σύντροφοι αλλάζουν ιδέες. Ή μπορεί να αλλάξαμε εμείς, δεν έχει σημασία όσο η συζήτηση μένει στις ιδέες. Αλλά δεν μένει. Δεν μου αρέσουν οι ιδέες του Ψαριανού αλλά σας έχω μια αποκάλυψη. Σε εκείνον αρέσουν η μπύρα και τα μπαρ. Πώς να μιλήσεις για την αριστερά, την καθαρή αριστερά, με κάποιον που πίνει μπύρες στα μπαρ;

Ξέρω και άλλα για παλιούς συ