ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΕΧΟΥ:Δεν έχω μετανιώσει για τα ναι και τα όχι μου!

Ξεχώρισε και διακρίθηκε από τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από κοινό και κριτικούς. Η λαμπερή ηθοποιός, που με το πέρασμα του χρόνου γίνεται και πιο όμορφη, είναι άνθρωπος που χαίρεσαι να μιλάς μαζί της. Με αφορμή την παράσταση «Χάρτινα Λουλούδια», όπου πρωταγωνιστεί, μιλά για το θέατρο, τον Γιάννη Μπέζο, τις πλαστικές επεμβάσεις αλλά και την άποψή της για τον γάμο.«Χάρτινα Λουλούδια» έκαναν πρεμιέρα. Υπήρχε άγχος;Και αν ναι, ως προς τι; Ημασταν πολύ καλά προετοιμασμένοι, κάναμε τρεις μήνες πρόβες και το άγχος που υπήρχε ήταν για το πώς θα αντιμετωπίσει ο κόσμος αυτό που είχαμε φτιάξει. Πώς θα το εισπράξει το κοινό και αυτή είναι μια αγωνία που φέρεις πάντα και δεν μπορείς να την προδιαγράψεις. Αυτό, βέβαια, έχει τη γοητεία του. Ομως, έχει και το άγχος την ομορφιά του.Αρα αν θα αρέσει στον κόσμο η παράσταση, το εμπορικό κομμάτι δηλαδή, σας απασχολεί;Σαφέστατα, γιατί πληρωνόμαστε με ποσοστό –και εγώ και ο Αρης Σερβετάλης–, επομένως μας ενδιαφέρει πολύ τι θα γίνει στο ταμείο. Για λόγους επιβίωσης αλλά και επειδή αν δεν αρέσει αυτό που κάνουμε είναι κρίμα. Είναι σαν να ακυρώνεσαι με έναν τρόπο.Είναι και το «ταμείο» ένας σημαντικός δείκτης για την απήχηση του έργου;Φυσικά. Πάντα με ενδιέφερε το «ταμείο» ή η τηλεθέαση. Δεν κάνουμε αυτήν τη δουλειά για να πούμε μεταξύ μας τι καλοί που είμαστε. Το κάνουμε για να αρέσει στον κόσμο. Αλλιώς δεν έχει νόημα και γι' αυτό λέω ότι ακυρώνει εμάς τους ίδιους αν δεν αρέσει η παράσταση.Στο έργο συναντάμε αναφορές και στη σημερινή κατάσταση. Υπάρχει πλέον η ανάγκη από τους καλλιτέχνες να ανεβάζουν έργα που έχουν να πουν κάτι για το σήμερα ή μήπως και «επιβάλλεται»;Οχι, ας μην τρελαινόμαστε. Ενας άνθρωπος χρειάζεται απ' όλα. Θέλει να γελάσει, να δει κάτι ανάλαφρο. Δεν τρώμε κάθε μέρα το ίδιο φαγητό. Θέλω να πω, να μη γίνεται καθεστώς κάτι. Να κάνουμε μόνο πλάκα ή να γινόμαστε πολύ κουλτουριάρηδες, σκεπτόμενοι και να βυθιζόμαστε στα προβλήματα.
Η παράσταση μιλά για προσωπεία που φοράμε για να γινόμαστε αρεστοί. Εσείς έχετε πέσει σ' αυτή την παγίδα;Φυσικά! Συνέχεια μου συμβαίνει, να μην είμαι ο εαυτός μου δηλαδή ή να με καπακώνουν πράγματα, καταστάσεις, κοινωνικά «πρέπει» ή οτιδήποτε άλλο. Είναι μια συνεχής –οδυνηρή πολλές φορές– διαδικασία το να βρεις την κοινωνική σου υπόσταση.Το θέατρο, ειδικά σήμερα, που όλα δείχνουν να καταρρέουν, δίνει μια διέξοδο στους θεατές. Η δική σας διέξοδος ποια είναι;Θα σας πω μια αφόρητη κοινοτυπία: Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αρα, παρά τη θλιβερή κατάσταση που επικρατεί, ελπίζεις ότι θα έλθουν και αλλαγές. Παίρνω τη δύναμή μου από εκεί που την παίρνουν όλοι οι άνθρωποι. Από την πίστη μου στον Θεό, από τους νεότερους ανθρώπους, από τέτοια πράγματα...Οι «Ευτυχισμένοι μαζί» προβάλλονται πάλι σε επανάληψη και σημειώνουν τη μεγαλύτερη τηλεθέαση. Πώς το εξηγείτε;Σκίζουν! Τώρα που το βλέπω από μια απόσταση, καταλαβαίνω ότι είναι μια σειρά που μπορεί να θέλει να εντυπωσιάσει, με χαμηλούς τόνους, αλλά είχε μια αλήθεια. Που αυτή δεν χάνεται μέσα στον χρό