Γρηγόρης Βαλτινός: «Η Ζέτα Μακρυπούλια αποδείχθηκε καλύτερη από αυτό που περίμενα»!

Σάββατο απόγευμα, πριν ξεκινήσει η παράσταση Ήρθες και θα Μείνεις στο θέατρο Ιλίσια, με
υποδέχτηκε στο καμαρίνι του με τη χαρακτηριστική βαθιά φωνή του και ένα γοητευτικό βλέμμα που εμπνέει ηρεμία και εκπέμπει μια σχεδόν αδιόρατη τρυφερότητα. Έκφραση που έχω ταυτίσει όλα αυτά τα χρόνια με τη φυσιογνωμία του. «Τριάντα πέντε χρόνια φούρναρης», όπως συνηθίζει να λέει, αυτοσαρκαζόμενος, ο Γρηγόρης Βαλτινός για τα χρόνια του στο σανίδι. Στον τοίχο ολόγυρα βλέπεις αποτυπωμένες σκηνές από παραστάσεις του. Προτιμά να κρατάει ζωντανές τις αναμνήσεις μόνο των επιτυχημένων παραστάσεων; «Αντιθέτως. Η αποτυχία είναι ευεργετική και χρήσιμη στην πορεία ενός ηθοποιού. Πλέον, όμως, δουλεύω απίστευτα για να την αποφύγω. Είμαι συνεχώς σε εγρήγορση και παρατηρώ τα πάντα όταν θα αναλάβω μια δουλειά. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι το να κάνω μέτρια πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο. Δεν μπορώ να κάνω πράγματα που δεν με εμπνέουν».

Υπάρχουν, όμως, δύο ρόλοι που τον έχουν στιγματίσει στην πορεία του. «Ο πρώτος είναι ο Οιδίπους Τύραννος. Το ωραιότερο έργο της ανθρωπότητας από τα σωζόμενα. Είναι η ιστορία του ανθρώπου και το πέρασμά του από τη ζωή. Βαδίζει μέσα στην αβεβαιότητα, μέσα στην άγνοια και μέσα στην ψευδαίσθηση πως βλέπει. Και συνειδητοποεί τα πάντα όταν τυφλωθεί, όταν χάσει το φως του και ρίξει φως στα σκοτάδια της ψυχής του». Αυτό ήταν, άλλωστε, και το έργο που του έδωσε τη δυνατότητα να παίξει στο Κολοσσαίο της Ιταλίας. Ο δεύτερος ρόλος-σταθμός είναι ο Βιολιστής στη Στέγη. «Το πιο σημαντικό, το πιο λαϊκό και ταλαντούχο μιούζικαλ που υπάρχει. Συνδυάζει την πρόζα, τη μουσική, το χορό, την ποίηση με τον απόλυτο επικοινωνιακό τρόπο, ένα γνήσιο λαϊκό δρώμενο που μιλάει στις ψυχές όλου του κόσμου».

Αναρωτιέμαι αν η χρονιά που μας πέρασε, κατά την οποία έπαιζε σε τέσσερις συνολικά παραστάσεις (Βιολιστής στη Στέγη, Ήρθες και θα Μείνεις, Δείπνο με Φίλους και Δώδεκα Παρά Δώδεκα) ήταν εξουθενωτική. «Τα ωράρια μπορεί να ήταν εξουθενωτικά, αλλά απολάμβανα όλα όσα έκανα. Τα έργα ήταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και με γέμιζαν με διαφορετικό τρόπο. Ειδικά η κωμωδία με τη Ζέτα Μακροπούλια μπορώ να σου πω πως με ξεκούραζε κιόλας». Μιλάει με θαυμασμό για τη συμπρωταγωνίστριά του. «Η Ζέτα αποδείχτηκε ακόμα καλύτερη από αυτό που περίμενα. Ήταν πέραν κάθε προσδοκίας το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας. Έχει ένα εκρηκτικό ταλέντο και μια θεατρική ευφυΐα απίστευτη. Είναι πανέμορφη, λαμπερή και συγχρόνως πολύ πειθαρχημένη και εργατική και, όταν της ζητάς ένα πράγμα ως σκηνοθέτης, σου φέρνει δέκα (σ.σ. ο ίδιος παίζει και σκηνοθετεί την παράσταση). Έχει, επίσης, ένα ακαταμάχητο χιούμορ. Κι αυτό είναι μεγάλο ταλέντο» επισημαίνει. «Όταν δεν έχεις χιούμορ, δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Γεμίζεις δηλητήριο και τοξίνες. Δεν λέω να μην παίρνει κανείς τη ζωή του στα σοβαρά, αλλά όταν έχεις την ικανότητα να αυτοσαρκάζεσαι, τότε δεν θα αιφνιδιάζεσαι και δεν θα καταρρέεις στα δύσκολα».

Στην παράσταση Ήρθες και θα Μείνεις υποδύεται ένα σκηνοθέτη. Υπάρχουν άλλα κοινά στοιχεία με το ρόλο, εκτός από αυτή την ιδιότητα; «Έχουμε πολλά κοινά στοιχεία με το Βίτο Πινιόλι, το σκηνοθέτη που υποδύομαι στο έργο. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως και αυτός, όπως κι εγώ, κάναμε πολλούς συμβιβασμούς στην τέχνη μας χάριν της επιβίωσης. Εμένα στόχος μου πάντα ήταν το ευρύ κοινό και όχι το εξειδικευμένο. Κι ας μην είμαι εγώ αυτός που θα το οδηγήσει σε πιο σκοτεινά και πολύπλοκα μονοπάτια. Ας είμαι εγώ αυτός που θα το βάλει στην αίθουσα. Σιχαίνομαι τις παραστάσεις που γίνονται με μοναδικό κίνητρο να χαρακτηριστούν μοντέρνες και προκλητικές. Να πιάσουν, δηλαδή, τη νεολαία κι αυτούς που θα ντραπούν να πουν ότι δεν τους άρεσε, επειδή στην ουσία ήταν ακατανόητο. Αυτό το δήθεν κουλτουριάρικο, αυτή η τάση αισθάνομαι ότι καταστρέφει το θέατρο».

Ο Γρηγόρης έχει το δικό του ορισμό για το ταλέντο. «Καταρχάς είναι κάτι έμφυτο. Έχει μεγάλη γονιδιακή έκταση. Από κει και πέρα, το ταλέντο από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Πρέπει να εντοπιστεί, να αναλυθεί, να ασκηθεί, να εξελιχθεί και να μπει στην υπηρεσία της τεχνικής. Ένα ανεξέλεγκτο ταλέντο δεν φτάνει. Χρειάζεται πειθαρχία και έλεγχος. Ταλέντο σε ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο είναι η ικανότητα του καλλιτέχνη να εκφράζει αξίες, ιδέες, να αναπαριστά τη ζωή με έναν τρόπο αληθινό, γοητευτικό και ταυτόχρονα λαμπερό. Με την έννοια του φωτός. Ηθοποιός σημαίνει φως. Δεν το εννοώ με την έννοια της ομορφιάς. Υπάρχουν πολλές όμορφες κοπέλες και στην τηλεόραση, οι οποίες, όσο και να προσπαθήσουν, δεν θα γίνουν ποτέ ηθοποιοί».

Όσο για την κατάχρηση στην επαφή με τον κόσμο μέσω της τηλεόρασης πιστεύει ότι φθείρει τον ηθοποιό. «Όταν κάνεις τη μια μέτρια σειρά μετά την άλλη, ο κόσμος σε ταυτίζει με αυτό και δεν περιμένει να σε δει σε κάτι πιο αξιόλογο. Ακόμη κι αν συμμετέχεις σε μια πολύ καλή παράσταση στο θέατρο, ο θεατής σε έχει ήδη συνδέσει με τη μετριότητα που έχει παρακολουθήσει στην τηλεόραση».http://www.tvnea.com