BouBaStick - Λατρεμένο...το απαγόρευμενο

Καλησπέρα! Οι τηλεοπτικές ειδήσεις αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεπετάγονται σαν ραπανάκια, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι η τηλεόραση μπορεί να αγκομαχά, αλλά καταβάλλει μεγάλο κόπο για να παραμείνει ζωντανή. Μέχρι όμως να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα και να δούμε ότι οι προσπάθειες αυτές απέδωσαν καρπούς, πάμε να θυμηθούμε κάποιες αγαπημένες στιγμές του παρελθόντος, που τα κανάλια φροντίζουν να τις κρατούν φρέσκες στη μνήμη μας εδώ και 15-17 χρόνια περίπου και να ανακαλύψουμε τη μαγεία του διαδικτύου, το οποίο δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά. Καλή ανάγνωση!!! Καιρό τώρα αναζητούσα μία έκπληξη στη μικρή μου οθόνη, που θα μπορούσε πραγματικά να φέρει έναν αέρα ανανέωσης και αναβάθμισης στο γενικότερο τηλεοπτικό σκηνικό. Ωστόσο οι προσπάθειές μου απέβησαν άκαρπες , καθώς δε με βοήθησαν ούτε τα κιάλια μου, αλλά ούτε τα συνεχή γράμματά μου προς την Αγγελική Νικολούλη. Εντέλει, η ανατροπή ήρθε ένα μεσημέρι, τόσο ύπουλα και καμουφλαρισμένα, όσο ακριβώς χρειάζεται για να αυξηθούν κατά πολύ οι πιθανότητες να σου καθίσει στο λαιμό οποιαδήποτε μπουκιά προορίζεται για τον στομαχικό σου λαβύρινθο. Και ενώ μέχρι στιγμής θεωρούσες ότι η μεσημεριανή ζώνη κατά τους θερινούς μήνες «έχει πεθάνει και δεν της το ‘χουν πει», τα γεγονότα σε διαψεύδουν, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι οι υπεύθυνοι των καναλιών δεν χαλαρώνουν ποτέ, αντιθέτως βρίσκουν πάντα περίεργους και ευρηματικούς τρόπους για να σε κρατούν σε εγρήγορση. Ως εκ τούτου, όταν άκουσα κάποιες καινούριες ατάκες στο πραγματικά «λιωμένο» “Κωνσταντίνου & Ελένης”-τη στιγμή που πίστευα ότι ξέρω μέχρι και την παύση των ηθοποιών για ανάσα, όχι απλά έπεσα από τα σύννεφα, αλλά γκρεμοτσακίστηκα από την καρέκλα του σπιτιού μου, αναγνωρίζοντας παράλληλα το μεγάλο ταλέντο κάποιων, οι οποίοι είναι ικανοί με δυο-τρεις αλλαγές να πάρουν κάτι παλιό και να το κάνουν να φαίνεται και κυρίως να ακούγεται, καινούριο. Για να λέω βέβαια και την αλήθεια, οι καινούριες αυτές ατάκες δεν είναι δυο-τρεις, αλλά περισσότερες. Και σε κάθε επεισόδιο πληθαίνουν. Συνήθως είναι ατάκες της Ελένης Ράντου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι της παρέας μένουν παραπονεμένοι. Έχουν και οι ίδιοι τις δικές τους προσθήκες, οι οποίες σε γενικές γραμμές μοιάζουν, καθότι έχουν μια κοινή βάση. Βγάζουν τον ίδιο ήχο. Έναν γρήγορο, αλλά έντονα διαπεραστικό ήχο. ΜΠΙΠ…. Μόλις ακούω «μπιπ» πετιέμαι από τη θέση μου και χειροκροτώ αυθόρμητα. Χαίρομαι, γιατί είναι τόσο διασκεδαστικό. Αυτός ο ήχος σπάει τη μεσημβρινή μονοτονία και διώχνει μακριά την υπνηλία που σου έχει προκαλέσει το πλουσιοπάροχο γεύμα σου, λίγα δευτερόλεπτα πριν προσγειωθείς με το κεφάλι στο πιάτο σου. Εν τω μεταξύ σε γεμίζει αγωνία, καθιστώντας σε από το πουθενά παίκτη σε ένα άτυπο, προσωρινό παιχνίδι υποθέσεων. «Θα ακουστεί μπιπ εδώ»; «Ή μήπως θα ακουστεί εδώ»; Και το πιο ευχάριστο από όλα, είναι ότι στο παιχνίδι αυτό δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Πάντα εσύ κερδίζεις, γιατί είτε βρεις την ακριβή ώρα του μπιπ, είτε όχι, τα λεπτά έχουν περάσει σαν νεράκι χωρίς να έχεις μπει στη διαδικασία να