«Τα παιδιά μας μεγαλώνουν… Εμείς είμαστε εκεί;»

Τις τελευταίες μέρες όλο και πιο δυσάρεστες ειδήσεις που αφορούν σε μικρά παιδιά προστίθενται στην ειδησεογραφία της ημέρας.

Παιδιά πνίγονται σε πισίνες λόγω εγκληματικής αμέλειας των γονιών τους που εκείνη τη στιγμή κάνουν ηλιοθεραπεία ή έχουν το μυαλό τους αλλού, μικρά παιδιά χάνουν τη ζωή τους από άπνοια γιατί τα ξέχασαν οι γονείς τους στο αυτοκίνητο μέσα στον καύσωνα… Τι να πει κανείς…

Δεν εξετάζω τους λόγους και τις αιτίες, αλλά δεν υπάρχει πιο άδικο πράγμα στον κόσμο από το πεθαίνουν παιδάκια. Δεν

ξέρω τι να σκεφτώ και τι να υποστηρίξω ή ποιον να κατηγορήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει κανένας γονιός που δεν υποφέρει για το χαμό του παιδιού του… Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή. Όμως κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την εγκληματική αμέλεια των γονέων εξαιτίας της οποίας χάνεται μία ζωούλα τόσο άδικα.

Τι μας συμβαίνει; Τι έχουμε πάθει όλοι μας; Χάνουμε καθημερινά την ουσία προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να εξασφαλίσουμε μία καλή δουλειά, ενδεχομένως να πάρουμε μία αύξηση, μας ασκούνται τεράστιες πιέσεις για να τα προλάβουμε όλα και να είμαστε εντάξει σε όλα. Υπηρετούμε διαφορετικά συμφέροντα κάθε φορά, προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα για να μην μας χαρακτηρίσουν «πασέ», τρέμουμε στην ιδέα ότι δεν ικανοποιήσαμε τον προϊστάμενό μας… Έχουμε διαβρωθεί κυριολεκτικά εξαιτίας της καθημερινής μάχης για επιβίωση.

Και; Και τι γίνεται από κει και πέρα; Μήπως ξεχνάμε μέρα με τη μέρα τις αληθινές αξίες μας; Μήπως γινόμαστε ρομποτάκια και δεν το καταλαβαίνουμε; Και καλά οι πιτσιρικάδες που κάνουν το ξεκίνημά τους με φιλόδοξες τάσεις για να κατακτήσουν το σύμπαν. Αυτοί δικαιολογούνται… Αλλά οι γονείς; Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουν στον εαυτό τους να σιγοτρώγονται από αυτό το κανιβαλιστικό σύστημα και να αποτραβιούνται μέρα με τη μέρα μακριά από τα παιδιά τους; Και δεν αναφέρομαι μόνο στους νέους γονείς αλλά και σε εκείνους που μεγαλώνουν εφήβους…

Απομακρυνόμαστε καθημερινά από το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε στη ζωή: Τα παιδιά μας… Ξεχνάμε σχολικές γιορτές, γενέθλια, παιδικά πάρτι, δεν προλαβαίνουμε να καμαρώσουμε τα παιδιά μας σε αθλητικές επιδείξεις και το πιο σημαντικό: Είμαστε απόντες συναισθηματικά… Τα παιδιά χρειάζονται την απόλυτη προσοχή μας, την έχουν ανάγκη, είναι στη φύση τους.

Από τη στιγμή που κάποιος γίνεται γονιός είναι υποχρεωμένος να επανεξετάσει και να επανατοποθετήσει τις προτεραιότητές του. Διαφορετικά, αυτές οι δυσάρεστες ειδήσεις θα αυξάνονται σε καταιγιστικούς ρυθμούς κι απλώς θα αναρωτιόμαστε: «Μα τι συμβαίνει στον κόσμο τελικά;».

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε όμως να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!

Καλή σας ημέρα!