Τα ‘χουν στείλει στην Ελβετία, μας κοροϊδεύουν κιόλας!

Τελικά, ακόμη και σήμερα, στη δύση του 2011, οι πολιτικοί μας άρχοντες μας συμπεριφέρονται σαν ιθαγενείς. Πιστεύουν ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν με καθρεφτάκια και χάντρες.

Η όλη συζήτηση που γίνεται –όπως γίνεται…- για την αποκάλυψη των καταθέσεων Ελλήνων βουλευτών στην Ελβετία δεν είναι απλά αστεία. Είναι τουλάχιστον προσβλητική για τη νοημοσύνη του Ελληνα πολίτη.

Εχει κανείς αμφιβολία ότι Ελληνες πολιτικοί έχουν λογαριασμούς στην Ελβετία; Κανένας. Ο ίδιος ο υπουργός Μεταφορών –των κυβερνήσεων Σημίτη- Τάσος Μαντέλης δεν ομολόγησε (χωρίς ξύλο…) ότι μέσω λογαριασμού

του στην Ελβετία η Siemens του κατέθεσε το ποσό των 200.000 γερμανικών μάρκων, ως «χορηγία»;

Όχι, κύριοι, δεν αμφιβάλουμε. Ασφαλώς και έχετε λογαριασμούς στην Ελβετία (ώστε, άμα τύχει και χρεοκοπήσουμε και επιστρέψουμε στη δραχμή, να τα πάρετε και σε συνάλλαγμα…). Κόπτεστε, όμως, κύριοι βουλευτές μας και απαιτείτε (sic) να δουν τα στοιχεία το φως της δημοσιότητας, «γιατί, αλλιώς, σπιλώνεται η υπόληψη όλου του Κοινοβουλίου από τις γενικεύσεις του τύπου “όλοι κλέφτες είστε, όλοι έχετε εκατομμύρια στην Ελβετία”».

Και, κατ’ αρχήν, ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για το φασισμό των γενικεύσεων; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πρώτοι γενικεύουν όποτε τους βολεύει και –για παράδειγμα- βγάζουν τεμπέληδες συλλήβδην τους δημοσίους υπαλλήλους και μιλούν για ένα εκατομμύριο ανθρώπους που ζουν εις βάρος του ελληνικού λαού. Αλλά, όταν μας βολεύει, όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε πολιτικές πρωτοφανούς σκληρότητας, όπως αυτή της εργασιακής εφεδρείας στο Δημόσιο (που άρχισε να εφαρμόζεται από χτες), τότε οι γενικεύσεις είναι καλές. Όταν αφορούν στα δικά μας «άπλυτα», τότε είναι φασιστικές.

Και, βέβαια, η κουβέντα περί γενικεύσεων δεν είναι παρά ένα παράπλευρο θέμα. Η ουσία του ζητήματος είναι μία: τι κάνατε, κύριοι βουλευτές, εσείς οι ίδιοι που έχετε τη νομοθετική εξουσία στα χέρια σας, προκειμένου να διαφυλάξετε άσπιλη την υπόληψή σας; Τίποτα. Αντιθέτως:

- Ψηφίσατε (και αρνηθήκατε όλα αυτά τα χρόνια να αλλάξετε) το νόμο περί ευθύνης υπουργών, που ουσιαστικά παραγράφει με συνοπτικές διαδικασίες οποιοδήποτε αδίκημα υπουργού. Δέσατε τα χέρια της Δικαιοσύνης, στην οποία όχι μόνο έχετε απαγορεύσει να διώκει τους ενόχους, αλλά ακόμη και να διερευνά τις υποθέσεις. Έτσι, ώστε να είναι απολύτως βέβαιον ότι δε θα μάθουμε καν ποιος έκλεψε τα λεφτά μας, ακόμη κι αν το αδίκημα έχει παραγραφεί.

- Αμνηστεύσατε αναδρομικά τους υπουργούς Οικονομικών για όποια απόφαση έλαβαν από το 1997 και θα λάβουν στο μέλλον, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των τραπεζών! Όμορφα το περιέγραψε ο κ. Βενιζέλος: για τη «συστημική ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος»! Με άλλα λόγια, ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών μπορεί να παρανομήσει και να γνωρίζει ότι ο νόμος (!) τον προστατεύει, αρκεί η παρανομία του να γίνεται… για τις τράπεζες, ρε γαμώτο.

- Κατασκευάσατε ένα σύστημα πόθεν έσχες με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι απολύτως βέβαιον ότι δε θα εντοπίσει ποτ