Συγκλονιστικό γράμμα του Ανδρέα Δούρου στον 14χρονο νεκρό εγγονό του

Με ένα σπαρακτικό κείμενο ο βιομήχανος Ανδρέας Δούρος από την Πάτρα αποχαιρετά τον 14χρονο εγγονό του Πάνο Τζαβάρα που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα.

Το τραγικό περιστατικό συνέβη όταν ο Πάνος επέστρεφε από το σχολείο μαζί με τον μικρότερο αδερφό του Ανδρέα και πήγαιναν σε κομμωτήριο της περιοχής.

Αμφότεροι επέβαιναν στα ποδήλατά τους και μόλις είχαν διασχίσει τη γέφυρα κάτω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου του Ρίου.

Τότε παρασύρθηκε από ένα τζιπ,

με οδηγό μία γυναίκα, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα ήταν ο 14χρονος να εκτοξευθεί πολλά μέτρα και να καταλήξει κάτω από τις ρόδες δύο αυτοκινήτων.

Ο μικρός «έφυγε» στις 19 Μαΐου μετά από πολυήμερη μάχη στην εντατική του Νοσοκομείου του Ρίου.

Ολόκληρη η επιστολή:

«Αγαπημένε μας,

Εδώ και είκοσι δύο μέρες η κάθε σκέψη μας αρχίζει με ένα «δεν».

Δεν θα 'ρθει ο Πάνος μας, δεν θα μιλήσουμε, δεν θα παίξουμε, δεν θα γελάσουμε, δεν, δεν, δεν... Δεν υπάρχει πια, αλλά κυριαρχεί παντού γύρω μας: Στον νου μας, στις καρδιές μας, στα μάτια μας.

Αυτό μας το αγόρι, με το καθαρό βλέμμα, το ζεστό και γεμάτο φως γέλιο του.

Δεν υπάρχει πια ο αντράκος μας που είχε ωριμότητα και σοφία δυσανάλογα μεγαλύτερη από τα χρόνια του! Δεν υπάρχει πια αυτός ο σπάνιος συνδυασμός αποφασιστικότητας και ευαισθησίας μαζί.

Πάνο, αγαπημένε μας,

στη σύντομη αυτή ζωή σου διδαχτήκαμε πολλά από σένα. Από τη δύναμή σου και το πείσμα σου να μάχεσαι ακόμη και τότε που δεν είχες πιθανότητες νίκης. Αυτό το διαπιστώσαμε περίτρανα στις δεκαεπτά ολόκληρες μέρες που έδωσες τον άνισο αγώνα σου. Παρακολουθούσαμε έκπληκτοι τους αγώνες σου στα γήπεδα tennis, ενίοτε με μεγαλύτερους συναθλητές σου, με πόσο πάθος και αυτοπεποίθηση έπαιζες αλλά και με πόση αξιοπρέπεια δεχόσουν το όποιο αποτέλεσμα.

Παρακολουθούσαμε επίσης τις πρωτοβουλίες σου στο σχολειό, που ως πρόεδρος της τάξης μετέφερες διάφορα αιτήματα των συμμαθητών σου στους καθηγητές και όπως μας διαβεβαίωνε επαινώντας Σε η γυμνασιάρχης κυρία Αλεξανδρόπουλου, δυσκολευόταν να σε αντιμετωπίσει.

Γι' αυτά σου τα χαρίσματα ήσουν αγαπητός στους καθηγητές σου, τους συμμαθητές σου, τους συναθλητές σου και σε όλους αυτούς που σε γνώρισαν από κοντά. Ομως, γλυκό μου αγόρι, εκείνο το μεσημέρι κοντά στον Αη Γιώργη στο Ρίο, κληρώθηκες, αγόρι μας, με έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο! Εναν αντίπαλο που όπως απεδείχθη είχε με το μέρος του ΚΑΙ το θέλημα του Θεού ΚΑΙ της Παναγίας. Πώς ήταν δυνατό, λοιπόν, να τον κερδίσεις αυτόν τον αγώνα, λεβέντη μας;

Πώς ήταν δυνατό να σε βοηθήσει ο «πούκας» σου, που πάντα παίνευες για σπουδαίο και δυνατό;

Πώς ήταν δυνατό όλοι εμείς που σε λατρεύουμε να σε βοηθήσουμε να νικήσεις έναν τέτοιο αντίπαλο;

ΤΗΝ ΚΛΗΡΩΣΗ ΣΟΥ ΛΑΤΡΕΜΕΝΕ ΜΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΗΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ Η «ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΖΙΠ», ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΑ, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΚΑΙ -ΤΕΛΟΣ- ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ!

ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ Η ΟΔΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΥΝΟΔΕΥΟΤΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ