Οι προϋποθέσεις για έξοδο από την κρίση

Από τον ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση δεν ζητεί βέβαια στήριξη των μέτρων. Απλά ζητεί λιγότερη υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας.

Του κ. Γιώργου Κοντογιάννη,

βουλευτής Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας

Απογοητευμένος και απελπισμένος με τη στάση της τρόικας απέναντι στις προτάσεις της κυβέρνησης για τη λήψη των δημοσιονομικών μέτρων απόδοσης 11,5 δισ. €, εμφανίσθηκε ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας.

Και τούτο διότι η τρόικα θεωρεί ότι πάνω από 2 δισ. δεν θα μπορέσουν να εισπραχθούν. Μετά από όλα αυτά, όπως διαβάζουμε, ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, ξεκίνησε πολιτική διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας.

Αυτά, αναγράφονται από τη Δευτέρα το απόγευμα, σε όλα τα ρεπορτάζ, προκαλώντας ανησυχία στους πολίτες για το πού, τελικώς, οδηγούμεθα και για το εάν πρόκειται ποτέ να δούμε φως στο τούνελ ή εάν η έξοδος από την κρίση είναι πλέον ένα όνειρο θερινής νυκτός για την ελληνική κοινωνία που υποφέρει.

Κατ’ αρχάς η στάση της τρόικας είναι άκρως προσβλητική για την Ελλάδα και την συμμαχική κυβέρνηση που την εκπροσωπεί. Όχι γιατί οι συζητήσεις με τον πρωθυπουργό – όπως ελέχθη από ορισμένα κανάλια- διήρκεσαν μόλις 35 λεπτά (αλλοίμονο αν ο πρωθυπουργός έμπαινε στις λεπτομέρειες της διαπραγμάτευσης), αλλά διότι με τη στάση τους εξακολουθούν να αμφισβητούν την αξιοπιστία της ελληνικής κυβερνήσεως. Και τούτο όταν τόσο η ηγεσία του ΔΝΤ όσο και η ηγεσία των χωρών της ΕΕ (δηλαδή το σύνολο των δανειστών μας και προϊστάμενοι των υπαλλήλων που αποτελούν τη γνωστή μας τρόικα), έχουν επανειλημμένως, το τελευταίο διάστημα, εκφράσει την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική που ακολουθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση.

Η εμμονή της τρόικας σε μια μονοδιάστατη δημοσιονομική πολιτική που αποδεδειγμένα πλέον οδηγεί σε αδιέξοδο είναι τουλάχιστον περίεργη και εμπεριέχει κινδύνους για την πολιτική και κοινωνική ηρεμία στη χώρα. Στοιχεία που είναι απαραίτητα για να μπορέσει η χώρα να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο.

Εδώ και τρία χρόνια, από τον Οκτώβριο του 2009 έως σήμερα, ακολουθείται μια αυστηρή περιοριστική πολιτική η οποία οδηγεί στην εξαθλίωση τους Έλληνες πολίτες.

Κανείς δεν αρνείται ότι πρέπει να περιορισθούν τα ελλείμματα και να περάσουμε σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Και ήδη οι θυσίες του ελληνικού λαού έχουν περιορίσει το πρωτογενές έλλειμμα στο 1%. Όμως για να είναι επιτυχημένη μια πολιτική εκτός από αριθμούς πρέπει να ευημερούν και οι άνθρωποι. Και αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι δυστυχούν. Δεν αρκεί να σώσουμε την Ελλάδα. Πρέπει να σώσουμε και τους Έλληνες. Και με την πολιτική των τροϊκανών υπαλλήλων αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Η απάντηση λοιπόν στο αρχικό ερώτημα αν υπάρχει φως στο τούνελ ή πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού, είναι μία. Ναι, αν ακολουθήσουμε τη σωστή πολιτική τότε υπάρχει λύση.

Η λύση πρέπει να στηρίζεται σε τρείς άξονες και όχι μόνο σε έναν όπως επί δυόμιση χρόνια έκαναν οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου.

Σαφέστατα είναι απαραίτητη η δημοσιον