Οι πρωθυπουργοί, ο Τζίγγερ και ο Αλαφούζος!

Του ΝΙΚΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ

Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνοντας προς τον ΣΚΑΪ, για το ραντεβού με τον Παύλο Τσίμα, δεν περίμενα- και συγγνώμη για τον πρώτο ενικό- δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα ήταν τόσο εξοργισμένος για όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Βλέπεις, η εικόνα του στην τηλεόραση, αυτή η έμφυτη ηρεμία με την οποία αντιμετωπίζει ακόμη και τα πιο δύσκολα θέματα, σού δημιουργούν την αίσθηση ότι «σιγά μην χαλαστεί για τη μπάλα». Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Θα το καταλάβετε διαβάζοντας τις παρακάτω

- Τι είναι για εσάς ο Παναθηναϊκός;

«Για όλους τους ανθρώπους που έχουν συνδεθεί με μια ομάδα στην παιδική τους ηλικία, της έχουν μείνει πιστοί μέχρι τέλους και δεν έχουν βαρεθεί, κουραστεί ή δεν έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για το ποδόσφαιρο, στην πραγματικότητα η ομάδα σου είναι η παιδική σου ηλικία. Ο πραγματικός σου εαυτός. Όσα χρόνια κι αν περάσουν όταν ο άντρας πάει στο γήπεδο γίνεται ξανά παιδί».

- Τα τελευταία χρόνια, την εποχή δηλαδή της κυριαρχίας του Ολυμπιακού, έχετε νιώσει είτε ως ... παιδί, είτε ως ενήλικας να θέλετε να βγείτε από τα ρούχα σας για μία φάση, ένα αποτέλεσμα, κάτι που δεν σας φαίνεται καθαρό;

«Πολλές φορές! Παρότι είμαι από τη φύση μου ψύχραιμος άνθρωπος και δεν εκρήγνυμαι, δεν βρίζω και δεν βιαιοπραγώ ποτέ είναι φορές που έχω νιώσει το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Και αυτά, τα τελευταία χρόνια το έχω νιώσει πολλές φορές. Έχω πολλές φορές προσπαθήσει να πω σε ανθρώπους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο αλλά και σε ανθρώπους που ασχολούνται με την πολιτική, έχω μιλήσει ακόμη και με πρωθυπουργούς, που δεν το καταλάβαιναν... Τους έλεγα: «Μην το επιτρέπετε αυτό το πράγμα, κάνει κακό στη χώρα, δεν κάνει κακό μόνο στο ποδόσφαιρο. Γιατί όταν ο μέσος φίλαθλος βλέπει ότι στο ποδόσφαιρο, το παιχνίδι είναι στημένο, η επόμενη σκέψη του είναι ότι όλα στη χώρα είναι στημένα και δεν πιστεύει κανέναν και τίποτα. Η εμπιστοσύνη τους στη χώρα, στο κράτος και στους θεσμούς υπονομεύεται». Δυστυχώς κανένας δεν έδωσε την απαιτούμενη σημασία ή κανένας δεν βρήκε το θάρρος να τα βάλει με όλο αυτό το σύστημα».

- Ο Αλαφούζος έχει το ΣΚΑΪ, ο Βαρδινογιάννης έχει, ουσιαστικά, το MEGA. Και η πρώτη παράγκα και η δεύτερη ουσιαστικά «χτίστηκαν» επί ημερών Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό... Είχατε μπει ποτέ στον πειρασμό, όταν βλέπατε τον «Τζίγγερ» στο MEGA, να τον ρωτήσετε «Γιάννη, τι γίνεται; Γιατί δεν κάνεις κάτι;»

«Έχω μιλήσει μια φορά με τον «Τζίγγερ» για αυτό το θέμα. Μου είπε με τρόπο αφοπλιστικό: «Εγώ θα είμαι στο ποδόσφαιρο με τους όρους μου ή δεν με ενδιαφέρει καν να είμαι. Αυτά που κάνουν οι άλλοι, εγώ δεν θα τα κάνω». Κι όταν σου δίνει μια τέτοια απάντηση, τόσο αφοπλιστική, δεν μπορείς να πεις ούτε να κάνεις κάτι».

- Γιατί δεν το πολέμησε με το MEGA, όπως κάνει τώρα ο ΣΚΑΪ;

«Γιατί αυτό θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση το μέσο. Το ΜΕGA ήταν το πρώτο μεγάλο ιδιωτικό κανάλι της χώρας. Η Ελλάδα έχει μια ιδιομορφία. Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν κατέρρευσε η δημόσια τηλεόραση. Εδώ η ΕΡΤ κατέρρευσε λόγω της κακής χρήσης από τις κυβερνήσεις. Οπότε το MEGA, όταν βγήκε, έπαιξε το ρόλο της Δημόσιας Τηλεόρασης. Ήταν ακριβώς στο κέντρο. Ένα κανάλι που λειτουργεί έτσι δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο ακόμη κι αν ο σκοπός είναι... άγιος (γέλια). Να καθαρίσει το ποδόσφαιρο από τη βρομιά. Έχω κάνει πολλές εκπομπές για το ποδόσφαιρο ακόμη και στο MEGA. Όμως δεν είναι θέμα δημοσιότητας, αλλά αποφασιστικότητας».

- Θα αλλάξει η κατάσταση;

«Είμαι αισιόδοξος. Κάποια στιγμή φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει ένα ποτήρι.... Νομίζω ότι είμαστε κοντά στο τέλος».

- Ποιο μερίδιο πρέπει να πιστωθεί στον Αλαφούζο αν τελειώσει αυτή η κατάσταση;
«Ο Αλαφούζος έκανε δυο καλά: Το πρώτο είναι ότι έσωσε τον Παναθηναϊκό από μια μεγάλη ξεφτίλα. Δεν θα άξιζε στον Παναθηναϊκό να πέσει στη Γ' εθνική και να έχει διοίκηση Πρωτοδικείου. Ο Παναθηναϊκός είναι ο Παναθηναϊκός! Το δεύτερο είναι ότι ακολουθεί συγκεκριμένη γραμμή: Εμείς δεν κάνουμε και αποπειρόμαστε καν να κάνουμε αυτά που κάνουν οι άλλοι με τα παρασκήνια, την παράγκα, τη μπόχα, τη μαφία. Αντίθετα την πολεμάμε πολύ μαχητικά και την ξεμπροστιάζουμε. Και αυτή είναι η σωστή γραμμή».

«Αν το ποδόσφαιρο δεν χωράει τον Αλαφούζο, δεν έχει μέλλον το ποδόσφαιρο»

Για τον Παύλο Τσίμα οι παράγοντες που θέλουν να παίζεται το παιχνίδι καθαρά είναι αυτοί που μπορούν να σώσουν το ποδόσφαιρο

- Ποιοι διάδρομοι είναι πιο «πράσινοι». Αυτοί στο MEGA του Βαρδινογιάννη ή στον ΣΚΑΪ του Αλαφούζου;

«Α... (γέλια). Εγώ έχω κάνει ακόμη και στον FLASH του Κόκκαλη και αισθανόμουν το ίδιο άνετα! Ήξερα ότι αυτά που λέω στο μικρόφωνο εκνευρίζουνε, ήταν όμως ο όρος που είχα θέσει: «Αν με θέλετε θα με αφήνετε να λέω ότι θέλω!»

- Έπαιξε ρόλο η παρουσία του Γιάννη Αλαφούζου εδώ, για το επόμενο επαγγελματικό σας βήμα;

«Με τον Γιάννη Αλαφούζο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Είχα πάντα πολύ καλή άποψη γι' αυτόν. Ίσως να διευκόλυνε την απόφαση μου. Το καλοκαίρι του '89 όταν ξεκίνησε το MEGA, μού έκανε πρόταση. Όπως και ο ΑΝΤ-1 στο ξεκίνημά του, αλλά τότε δεν με ενδιέφερε η τηλεόραση. Βρέθηκα στον ΣΚΑΪ, στο ραδιόφωνο κι όταν ξεκίνησε η τηλεόραση του ΣΚΑΪ, βρέθηκα κι εγώ εκεί. Οπότε ξαναβρίσκομαι σε γνώριμα λημέρια. Και μαζί επέστρεψα και στο ραδιόφωνο όπου μου είχε λείψει πολύ...».

- Θαρρώ πως κι εσείς είχατε λείψει από το ραδιόφωνο...

«Αυτό το παίρνω ως κομπλιμέντο (γέλια)... Στο ραδιόφωνο εκφράζεσαι πιο ελεύθερα και πιο αυθεντικά. Μπορείς να λες αυτό που θες χωρίς τον κίνδυνο να παρεξηγηθείς και ο ακροατής καταλαβαίνει καλύτερα ποιος του λέει την αλήθεια και ποιος τον κοροϊδεύει».

- Και βάζεις και μουσική...

«Η μουσική είναι ευλογία. Ακούω μουσική, συλλέγω μουσική από παιδί και είναι το πιο ευχάριστο πράγμα στη ζωή μου».

- Για έναν φανατικό Παναθηναϊκό πως είναι να δουλεύει στο «μαγαζί» του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ; Νιώθει να ακουμπάει και στην ομάδα;

«Είμαι Παναθηναϊκός πολλά χρόνια πριν γίνω δημοσιογράφος. Κι ακόμη κι αν σταματούσα αύριο τη δημοσιογραφία, πάλι θα ήμουν Παναθηναϊκός. Δεν ένιωσα ποτέ μακριά από την ομάδα. Πηγαίνω στο γήπεδο από το 1964 και δεν υπήρξε χρονιά που να μην είδα την ομάδα».

- Από την εποχή της πολυμετοχικότητας, που στην Παιανία έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα και την τωρινή που ο Παναθηναϊκός μετράει και το τελευταίο σεντ, εσείς ποια προτιμάτε; Τότε που η ομάδα είχε τον Σισέ, τον Λέτο και άλλους ή τώρα που παίζει με τον Χουχούμη, τον Λαγό και τους άλλους μικρούς;

«Τι να πω; Εγώ προτιμώ τον Παναθηναϊκό που πρωτοείδα... Τον Παναθηναϊκό του Οικονομόπουλου, του Σούρπη, του Λουκανίδη, του Καμάρα, του Δομάζου... Για μένα πάντα αυτή θα είναι η καλύτερη ομάδα που είδα στη ζωή μου. Αυτή η ομάδα απέδειξε ότι η ομάδα που είναι καλύτερη στην Ελλάδα με συστηματική προσπάθεια και λίγο τύχη, μπορεί να κάνει την υπέρβαση στην Ευρώπη. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω όλους τους αγώνες στην πορεία προς το Γουέμπλεϊ».

- Όνειρο...

«Και κάτι παραπάνω! Αλλά τι να πω; Πως δεν θα ήθελα να είχαμε τον Σισέ ή τον Λέτο; Ξέρεις όμως κάτι; Αυτή η ομάδα μετά τις πρώτες δυσκολίες έγινε μια ομάδα που την αγαπάς. Και βλέπω ότι και το γήπεδο την αγαπάει. Αυτό που λέει το τραγούδι, το «κερδίζεις χάνεις....» είναι ειλικρινές. Ο κόσμος ξέρει ποιες είναι οι δυνατότητες της ομάδας, αναγνωρίζει όμως ότι η ομάδα τις εξαντλεί σε κάθε ματς».

- Αν ήσασταν ο Αλαφούζος θα μπαίνατε στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στον Παναθηναϊκό;

«Όταν ο Αλαφούζος ξεκίνησε αυτή την προσπάθεια ζητώντας λίγα λεφτά από πολλούς, εκεί λίγο πριν το καλοκαίρι του 2011, είχαμε όλοι μια εικόνα ότι η χώρα θα πήγαινε λίγο, έστω, καλύτερα απ' ότι πήγε. Αν ήξερες ότι θα υπάρξει αυτή η κατάρρευση, αυτή η οικονομική αποσάθρωση από το καλοκαίρι 2011 και ύστερα, θα έλεγες «που να πάω;». Αυτή η προσπάθεια είχε την ατυχία να επιχειρηθεί σε μια στιγμή που η χώρα κατέρρευσε οικονομικά. Ξεκίνησε την άνοιξη του 2011 και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, πέσαμε στην απόλυτη άβυσσο. Αυτό δυστυχώς ήταν κάτι που δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει...».

- Αντέχει τον Αλαφούζο το ελληνικό ποδόσφαιρο των τραμπουκισμών, των γκάγκστερ, της μαφίας;

«Σε μία συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον Ντέμη Νικολαϊδη την εποχή που ήταν στα πολύ πάνω του, τον ρώτησα «δεν νιώθεις ότι είσαι ένα πολύ μεγάλο ψάρι σε μια πολύ μικρή λίμνη;». Και μου απάντησε: «Τότε να μεγαλώσουμε τη λίμνη». Όντως ένας ποδοσφαιρικός παράγοντας που θέλει να παίζεται το παιχνίδι καθαρά, που δεν κάνει βρομιές, αναρωτιέσαι αν ταιριάζει στην Ελλάδα... Η απάντηση είναι «Αν δεν χωράει, δεν έχει μέλλον το ποδόσφαιρο».

- Μπορεί να επιβιώσει ένα ψάρι σε τόσο βρόμικη λίμνη;

«Κάποιοι πρέπει να αντέξουν. Έπειτα από 15 χρόνια κυριαρχίας του Ολυμπιακού, λογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν πολλά παιδιά που να γίνονται Παναθηναϊκοί. Τα νέα παιδιά είθισται να πηγαίνουν με την ομάδα που κερδίζει. Γιατί βγαίνουν συνέχεια Παναθηναϊκοί; Κάποιος λόγος θα υπάρχει...».

- Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι βοήθησε το μπάσκετ...

«Ασφαλώς και βοήθησε το μπάσκετ. Βοήθησε όμως και το ότι ο Παναθηναϊκός έκανε εξαιρετικές πορείες στην Ευρώπη, όταν στην Ελλάδα τα πρωταθλήματα κρίνονταν αλλιώς. Αυτές οι πορείες σε έκαναν να αναρωτηθείς «πως μπορεί μια ομάδα που κερδίζει τη Μπαρτσελόνα και άλλες μεγάλες ομάδες να μην μπορεί να πάρει το ελληνικό πρωτάθλημα ποτέ; Κάτι τρέχει εδώ!». Επίσης, βοηθάει και ότι τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός βγάζει κάτι το υγιές. Μια ομάδα χωρίς σταρ, πλην του Μπεργκ, που έχει συγκεκριμένες δυνατότητες, είναι ομάδα που το παλεύει, το πιστεύει και παίζει ένα ποδόσφαιρο χαρούμενο, ελεύθερο, που το βλέπεις και χαίρεσαι μαζί τους».

«Οι Γιαννακόπουλοι δεν αγόραζαν ομάδες, τις έφτιαχναν!»

- Στο μπάσκετ γιατί δεν κυριάρχησαν οι πρακτικές του Ολυμπιακού; Πως έμεινε όρθιος ο Παναθηναϊκός;

«Το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερο επίπεδο απ' ότι το ποδόσφαιρο. Σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο ότι από το Ευρωμπάσκετ του '87 και μετά, κάθε 4-5 χρόνια, υπάρχει μια γενιά σούπερ ταλέντων και συλλογικά είμαστε σε τοπ επίπεδο. Στο μπάσκετ η Ελλάδα κατόρθωσε από το '87 μέχρι σήμερα, να είναι μία από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις στην Ευρώπη. Σταθερά».

- Προφανώς αυτό, πέρα από τη δουλειά που γίνεται στα γήπεδα, έχει να κάνει και με το ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου, δεν έδειξε τη... βουλιμία των ποδοσφαιρικών παραγόντων του Ολυμπιακού, που ήθελαν και θέλουν να τα διαλύσουν όλα;

«Οι Γιαννακόπουλοι ήξεραν ότι αυτό δεν θα οδηγούσε πουθενά. Από την άλλη πάντα αντιστάθηκαν στο να αγοράσουν μια ομάδα, φέρνοντας ό,τι καλύτερο υπήρχε. Πάντα δούλευαν με ταλέντα. Πάντα επένδυαν στο να βγει ένας μεγάλος παίκτης. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση ο Διαμαντίδης».

- Είναι ο Διαμαντίδης ο μεγαλύτερος Έλληνας παίκτης;

«Μακράν! Η σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο με τον Γκάλη. Εγώ δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ο Διαμαντίδης είναι πιο ολοκληρωμένος, πιο μεγάλος παίκτης γιατί κάνει δέκα φορές περισσότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο, απλά ο Γκάλης ήταν η... επανάσταση. Στην Ελλάδα το μπάσκετ χωρίζεται στην εποχή πριν και μετά τον Γκάλη. Αυτός άλλαξε το στάτους του μπάσκετ. Όμως αν τους βάλεις δίπλα-δίπλα, καταλαβαίνεις εύκολα ότι ο Διαμαντίδης κάνει πολλά περισσότερα πράγματα από τον Γκάλη σε τοπ επίπεδο».

- Αυτή τη νέα προσπάθεια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου πως τη βλέπετε;

«Φέτος ξαφνιάστηκα. Κανένας μας δεν περίμενε αυτό που συμβαίνει. Είχα χρόνια να δω ένα ματς του Παναθηναϊκού και να πω «τι ωραίο παιχνίδι». Είναι τόσο ωραίο το μπάσκετ που παίζει φέτος η ομάδα που στο τέλος δεν σε νοιάζει αν κερδίσεις ή αν θα χάσεις. Στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, αυτό είναι κάτι που μας έχει λείψει πολύ στην Ελλάδα. Να βλέπεις τόσο ωραίο θέαμα, που ναι μεν αν κερδίσεις ή χάνεις να έχει τη σημασία του, αλλά δεν θα πεθάνεις κιόλας στην ήττα, εφόσον παίζεις τόσο καλά. Ένας από τους μεγάλους αρχηγούς της Τόττεναμ που είχε πάρει το πρωτάθλημα στην Αγγλία, είχε πει κάτι: Το νόημα όταν παίζεις ποδόσφαιρο δεν είναι αν κερδίσεις ή αν χάσεις. Είναι αν δοξάζεσαι. Και πολλές φορές μπορείς να δοξαστείς ακόμη και στην ήττα, αν παίζεις ωραίο ποδόσφαιρο. Αυτό το έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ φέτος, σε βαθμό που να με έχει ξαφνιάσει».

- Ποιος παίκτης σας αρέσει πιο πολύ;

«Πέρα από τον Διαμαντίδη που είναι ο... Διαμαντίδης, μου αρέσουν πολύ ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς. Νομίζω ότι έχουν μέλλον. Και είναι στην κατάλληλη ομάδα. Αν ήμουν πατέρας, ακόμη και αν δεν ήμουν Παναθηναϊκός, και με ρώταγαν που θέλω να παίξει ο γιος μου μπάσκετ, θα απαντούσα «στον Παναθηναϊκό!». Γιατί εκεί έχει τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να γίνει σπουδαίος παίκτης».

«Ο θάνατος απέχει μια ανάσα από την Ελλάδα!»

- Τι θα προσφέρει στο τηλεοπτικό κοινό «Η τελευταία λέξη»;

«Είναι μια εκπομπή που θα προσπαθήσω να συνδυάσω την τηλεοπτική, πρωτότυπη έρευνα με κάποιες συζητήσεις. Ο ρυθμός της εκπομπής δεν σου επιτρέπει να κάνεις έρευνα κάθε εβδομάδα και επιπλέον πιστεύω ότι είμαστε σε μια χρονιά που μια ψύχραιμη αποτίμηση του θορύβου που υπάρχει κάθε εβδομάδα χρειάζεται. Έχω στο μυαλό μου έναν άνθρωπο που είναι όλη μέρα στο facebook, στο ίντερνετ, ακούει ραδιόφωνο, βλέπει τηλεόραση και όλη αυτή η σύγχυση, ο θόρυβος, θέλει να βγάλει ένα νόημα. Στην εκπομπή θέλω να υπάρχει μια ξεκάθαρη ματιά, χωρίς προπαγανδιστική σκοπιμότητα και φανατισμό και τα πράγματα να κατακάτσουν και να φανούν στο πραγματικό τους μέγεθος».

- Τι συναίσθημα προκαλεί σε έναν άνθρωπο που έκανε έρευνα για τη Συρία και τους τζιχανιτστές, να μαθαίνει ότι στην περιοχή οι φανατικοί σκότωσαν 150 παιδιά;

«Κατά τη γνώμη μου αυτό που γίνεται στη συγκεκριμένη περιοχή είναι το πιο σημαντικό ζήτημα στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Είναι περίπλοκο θέμα. Πληρώνουμε τα απίστευτα λάθη της αμερικανικής πολιτικής τα τελευταία 20 χρόνια. Ο τρόπος που επενέβη και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ο τρόπος που επιχείρησε να αντιμετωπίσει το ζήτημα της τρομοκρατίας, σκόνταψε σε έναν τοίχο και γέννησε ένα τέρας. Κι αυτό το τέρας είναι η μεγαλύτερη απειλή για τον κόσμο».

- Υπάρχει λύση;

«Λύση πάντως δεν είναι στη βία να αντιτάξεις ακόμη περισσότερη βία. Κάποιος που τους έχει ζήσει πολύ, μου έλεγε ότι αυτοί οι τύπο είναι σαν τους Ναζί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ηγεσία των Ναζί είχε ζήσει τόση βία, είχε γευτεί τόσο θάνατο στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ζούσαν πια για τη βία και το θάνατο. Το ίδιο συμβαίνει και σε αυτές τις περιοχές. Από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου αυτοί οι τύποι έχουν ζήσει τόση βία και τόσο θάνατο που πια έχει γίνει τρόπος ζωής τους».

- Έχουμε καταλάβει πόσο κοντά μας είναι ο θάνατος;

«Αρκεί να δεις το χάρτη για να καταλάβεις ότι μας χωρίζει απλά μια ανάσα...».

«Ο κόσμος έχει δίκιο που τα βάζει με τους μεγαλοδημοσιογράφους»

- Από την εποχή του «Ριζοσπάστη», πόσο έχει αλλάξει μέσα του ο Πάυλος Τσίμας; Στα... έξω του, είναι από τους πιο καλοστεκούμενους εξηντάρηδες;

«Το μυστικό είναι να μην παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου (γέλια). Εγώ δεν πήρα ποτέ πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, ούτε αισθάνθηκα ότι κάνω καριέρα στα media. Αισθανόμουν πάντα ότι κάνω μια δουλειά που μου αρέσει, ένιωθα τυχερός που κάνω κάτι που αγαπώ και δεν έχω χάσει ποτέ το ενδιαφέρον μου και ποτέ δεν έχω βαρεθεί. Μέσα σου, φυσικά και αλλάζεις. Ξέρεις το περίφημο που έχει γράψει ο Μπρεχτ: «Συναντιούνται δυο τύποι και λέει ο ένας στον άλλον: -«Δεν άλλαξες καθόλου»- «Ώχ»!

- Χατζηνικολάου, Τρέμη, Τσίμας, Πρετεντέρης, Ευαγγελάτος... Όλοι οι δημοσιογράφοι της ιδιωτικής τηλεόρασης γίνατε σταρ. Νιώσατε να παγιδεύεστε στην εικόνα σας;

«Ποτέ. Ευτυχώς δεν το ένιωσα ποτέ».

- Γιατί ο κόσμος τα βάζει με τους μεγαλοδημοσιογράφους;

«Γιατί έχει δίκιο! Δεν έχει σημασία η ατομική ευθύνη του κάθε δημοσιογράφου. Η συνολική εικόνα που έχει ο κόσμος είναι ότι ο δημοσιογράφος διεκδίκησε κάποια στιγμή πολύ μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν που του αξίζει. Θέλησε να γίνει εξουσιαστής στο μυαλό του ανθρώπου αντί να είναι μεσολαβητής ανάμεσα στον άνθρωπο και στην είδηση. Ο ρόλος του δημοσιογράφου δεν είναι να κουνάει το δάχτυλο στους ανθρώπους και να τους λέει τι να κάνουν, αλλά να τους αποκαλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερες όψεις της αλήθειας και να τους αφήνει να κρίνουν. Αυτή ήταν πάντα η άποψη μου. Και δεν λέω ότι δεν έχω κάνει λάθη. Ειδικά τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις αυτή τη δουλειά και να μην κάνεις λάθη, αλλά προσωπικά δεν κούνησα ποτέ το δάχτυλο και δεν είπα σε κανέναν πως πρέπει να σκέφτεται».

- Αυτό το περίφημο δελτίο του MEGA πόση αμαρτία πια κουβαλάει;

«Έχουν γραφτεί και ειπωθεί υπερβολές. Έγινε ένα σύμβολο μιας εποχής. Ξέρεις υπάρχει αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «Shoot the messenger». Όταν δεν σ' αρέσει η είδηση που ακούς, πυροβόλησε αυτόν που στην λέει».

- Με το χέρι στην καρδιά, θελήσατε ποτέ να πείτε κάτι στο δελτίο και να φοβηθήκατε μήπως ξεφύγετε από τη γραμμή;

«Μπορεί να έχω πει πράγματα για τα οποία να έχω μετανιώσει. Μου έχει τύχει πολλές φορές αυτό. Κι ακόμη μου τυχαίνει...».

- Ήταν θέμα απλά αυθορμητισμού ή σας είχε ζητηθεί;

«Όσο κι αν σου φανεί απίστευτο, ποτέ δεν είπα κάτι επειδή μου είπαν «ΠΕΣΤΟ»

- Οι άλλοι συνάδελφοι έμπαιναν σε αυτή τη διαδικασία;

«Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι έλεγαν αυτό που πιστεύουν. Όμως αυτό που πιστεύεις δεν σημαίνει ότι είναι πάντα και το σωστό. Κι αν ο τρόπος που το λες είναι υπερβολικά παρεμβατικός, αν κάνεις τον άλλον να νιώθει ότι τον υποτιμάς και προσπαθείς να χειραγωγήσεις τη σκέψη του είναι ενοχλητικό».

- Οι εφημερίδες θα αντέξουν;

«Αυτό είναι παγκόσμιο ερώτημα. Ανήκω στη γενιά που παιδί του δημοτικού, όταν γύρναγα από το σχολείο, πριν βγω έξω να παίξω, έριχνα πάντα μια ματιά στην εφημερίδα. Μου έχει μείνει αυτή η συνήθεια να ξεφυλλίζω το χαρτί. Οι νέες γενιές μπορεί να μην θέλουν τις ειδήσεις τυπωμένες στο χαρτί. Να έχουν απομακρυνθεί από αυτή την αίσθηση. Η εφημερίδα όμως, ως μια ομάδα επαγγελματιών, που κάνουν τη δουλειά με επαγγελματισμό και συγκεκριμένους κανόνες, που μεταφέρουν πληροφορίες, που είναι μεσολαβητές ανάμεσα στην είδηση και τον κόσμο, ε αυτό δεν πεθαίνει. Δεν έχει σημασία αν αυτό θα γίνει πάνω σε χαρτί, σε μια μεμβράνη ή στην οθόνη του υπολογιστή, η δουλειά του δημοσιογράφου μιας εφημερίδας, που είναι πολύ διαφορετική από αυτή ενός μπλόγκερ ή ενός σάιτ που έχει 10-20 ανθρώπους που αντιγράφουν ειδήσεις και είναι απλήρωτοι. Ο κόσμος θα έχει πάντα ανάγκη τη δουλειά ενός επαγγελματία δημοσιογράφου που ακολουθεί τους κανόνες δεοντολογίας και που διασταυρώνει αυτά που λέει και γράφει. Στο μέλλον ίσως αυτή η δουλειά να είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ».

- Λατρεύετε το χαρτί και ως συγγραφέας... Όταν τελειώσετε το «Ο φερετζές και το πηλίκιο», νιώσατε ότι είχατε γράψει όσα θα θέλατε;

«Όχι. Πάντα έχεις την αίσθηση ότι κάτι δεν έγραψες, κάτι σου ξέφυγε, κάτι άφησες ημιτελές. Ποτέ δεν είναι αρκετό ένα βιβλίο...».

- Στα 61 χρόνια σας ποια είναι η πιο σημαντική αλήθεια για εσάς;

«Να μην χάνεις την περιέργεια σου, να μην γίνεσαι κυνικός, να μην γίνεσαι φανατικός και να μην χάσεις ποτέ την αγάπη αυτών που είναι σημαντικοί για σένα».

- Φανατικός μόνο... Παναθηναϊκός;

«Ε αυτό, ναι, δεν αλλάζει!»