Ο Δήμος Πειραιά τίμησε τον Π. Βλαχάκο

Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Προικονήσου Υπέρτιμου και Έξαρχου πάσης Προποντίδος κκ. Ιωσήφ, τελέστηκε σήμερα, από το Δήμο Πειραιά, επιμνημόσυνη δέηση στη μνήμη του Πειραιώτη ήρωα των Ιμίων Παναγιώτη Βλαχάκου, στον ανδριάντα του, στην Πλατεία Κων. Καραμανλή (πρώην πλατεία Τερψιθέας).

Στην ομιλία του ο Δήμαρχος Πειραιά

κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος, τόνισε, μεταξύ άλλων:

«Χθες είχα την τιμή να μιλήσω σε μια πολύ όμορφη εκδήλωση, πολύ σπουδαία, που διοργανώθηκε στα γραφεία της Ένωσης Συντακτών με θέμα: από τα Ίμια στο ΔΝΤ και στο Μνημόνιο.

Πιστεύω ότι πράγματι αν κάποιος δεκαέξι χρόνια μετά κοιτάξει με καθαρή ματιά τα γεγονότα από απόσταση, θα νοηματοδοτήσει τη θυσία των παλικαριών μας με διαφορετική βαρύτητα.

Θα διαπιστώσει ότι τα σχέδια κάποιων και τότε και τώρα ήταν τα ίδια. Να γονατίσουν, να ταπεινώσουν το λαό μας. Να βάλουν τις γκρίζες ζώνες της υποτέλειας στο λεξιλόγιό μας.

Και αυτά τα Ελληνόπουλα, μας έδειξαν με τη θυσία τους από τότε το δρόμο. Τον δρόμο της Αντίστασης, το δρόμο της Περηφάνιας, το δρόμο που κάθε Έλληνας οφείλει να πορευτεί στη ζωή του. Αυτόν που βάζει το εμείς και την Ελλάδα πάνω από το εγώ και τα μικροσυμφέροντα. Το δρόμο που βάζει το εθνικό πάνω από το ατομικό. Τις αξίες και τις ιδέες πάνω από το χρήμα και τα υλικά αγαθά.

Ο Παναγιώτης, ο Χριστόδουλος, ο Έκτορας, θα μπορούσαν να βολευτούν εκείνο το βράδυ. Να κοιτάξουν τον εαυτό τους. Να σκεφτούν τους δικούς τους και να κρυφτούν πίσω από τις δυσκολίες και την κακοκαιρία που επικρατούσε. Να αφήσουν να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα. Αλλά τότε δεν θα ήταν Έλληνες, δεν θα ήταν ήρωες. Δεν θα ήταν το φωτεινό παράδειγμα για τις γενιές που έρχονται. Γιατί η ιστορία γράφεται όχι με το βλέμμα στραμμένο μόνο στο τώρα. Η ιστορία κρίνεται από τις γενιές που έρχονται. Και σε αυτές πρέπει να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας. Σε κάθε ενέργεια και κίνησή μας. Και δυστυχώς η ευτυχώς η ιστορία των Ελλήνων γράφεται με τα “ΟΧΙ”. Δεν γράφεται με σκυμμένα κεφάλια με υποταγή για να περισώσουμε τα λίγα τα δικά μας.

Είχα πει εδώ από αυτό το βήμα πέρυσι, που είπαμε και χθες μαζί με το Νίκο, ότι:

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή του ανθρώπου που τον σημαδεύουν ανεξίτηλα.

Μένουν χαραγμένες για πάντα και στην μνήμη και την ψυχή.

Μια τέτοια στιγμή είναι για μένα η νύκτα των Ιμίων. Η νύκτα που κοιμηθήκαμε περήφανοι Έλληνες και ξυπνήσαμε ταπεινωμένοι σύμμαχοι. Η νύχτα που η εθνική αποτυχία βαπτίστηκε εθνική επιτυχία.

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ως Έλλην πολίτης και ακόμη περισσότερο ως εκπρόσωπος του Πειραϊκού λαού στο Κοινοβούλιο, ένιωσα την μεγαλύτερη ταπείνωση και ντροπή που ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να τη διανοηθώ, να ξεχάσω. Να ακούω τον Έλληνα Πρωθυπουργό τότε, να ευχαριστεί τους Αμερικανούς, μέσα στην Ελληνική Βουλή, για το γεγονός ότι πλέον επίσημα και με τη βούλα είχαμε γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.

Όπως σήμερα κάποιοι ευχαριστούν την Τρόικα και το ΔΝΤ που σκοτώνει για το...καλό μας τις ελ