Ναι, είδα κι εγώ αυτό το αισχρό βίντεο!

Είναι απόγευμα, μόλις έχω γυρίσει από το γραφείο, το φαγητό σιγοβράζει στην κατσαρόλα και τα γέλια της Έλενας ακούγονται σε όλη την πολυκατοικία. Τρέχει από δωμάτιο σε δωμάτιο και μαζί της κουβαλάει όσα παιχνίδια χωρούν στα μικρά της χεράκια.

Κοιτάζω για λίγο ειδήσεις. Το βλέμμα μου καρφώνεται σε ένα βίντεο όπου όπως ενημερώνομαι δείχνει καρέ καρέ τη στυγνή δολοφονία των παιδιών έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής.

Ξεκινώ

να το παρακολουθώ χωρίς πλέον να μπορεί να με αποσπάσει η κόρη μου ή το φαγητό που σφυρίζει στην κουζίνα.

Το βίντεο έχει αρχίσει να προβάλλεται. "Αποκλείεται να το δείξουν!", σκέφτομαι... "Αποκλείεται να δείξουν τη στιγμή της εν ψυχρώ δολοφονίας των παιδιών χωρίς τουλάχιστον να χρησιμοποιήσουν μωσαϊκό!", εξακολουθώ να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, μάταια βέβαια.

Μετά τα πρώτα πυρά και καθώς πλησιάζουν οι δολοφόνοι τα άτυχα παιδιά, βλέπω καρέ καρέ τις χαριστικές βολές και τους ανθρώπους να πέφτουν νεκροί στο δρόμο. Έτσι απλά. Παγώνω. Μουδιάζω. Σοκάρομαι. Η χαρά του σπιτιού παύει ξαφνικά να υφίσταται. Αδυνατώ να πιστέψω πως την ίδια στιγμή που παρακολουθώ εγώ ειδήσεις στο σπίτι μου, μπορεί να παρακολουθούν και οι μανάδες των δυο αυτών παιδιών που έχασαν τη ζωή τους με τον πιο άδικο και βίαιο τρόπο...

Είναι αλλιώς να ξέρεις κάτι ή να σου το έχουν μεταφέρει, από το να το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Η δύναμη της εικόνας συγκλονίζει. Το πλάνο μοιάζει με αστυνομικής ταινίας, όμως δεν είναι. Είναι πέρα για πέρα αληθινό! Μπορώ να διακρίνω τον φόβο των παιδιών, βλέπω τον έναν να σηκώνει τα χέρια ψηλά σα να παρακαλεί έστω και την τελευταία στιγμή να τον λυπηθούν... Αντιστέκεται, μένει όρθιος, μέχρι να δεχτεί τη χαριστική βολή. Στο κεφάλι, μπαμ και κάτω. Χωρίς κανένα έλεος. Επαγγελματικά. Κατά παραγγελία δολοφονία. Και μετά τίποτα. Μόνο νεκρά σώματα στην άσφαλτο.

Δυστυχώς αυτή την εικόνα δεν την είδα μόνο εγώ χθες. Πιθανότατα να την είδαν οι γονείς των θυμάτων, οι φίλοι και οι συγγενείς τους. Και σίγουρα τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους με αυτόν τον τραγικό τρόπο δεν ρωτήθηκαν από κανέναν για το αν θα ήθελαν να δει όλος ο κόσμος τις τελευταίες τους στιγμές στη ζωή, έτσι όπως αυτές εκτυλίχθηκαν στο Νέο Ηράκλειο ένα συνηθισμένο απόγευμα Παρασκευής.

Δε θα μοιραστώ δημοσίως όλα όσα θα ήθελα να συμβούν στους δράστες και σε όλους όσους σκοτώνουν. Γιατί όσο καλή Χριστιανή και να είμαι Θεέ μου, είμαι και άνθρωπος και το θυμικό μου με ξεπερνάει σε τέτοιες περιπτώσεις... Όμως δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πώς γίνεται άνθρωπος να σκοτώνει άνθρωπο. Δε θα σταματήσω ποτέ να αναρωτιέμαι ποιες μάνες γεννούν δολοφόνους...

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον!