Κι όμως ένα Γαλατικό χωριό συνεχίζει να αντιστέκεται...

ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΒΑΡΔΑΡΟΛΟΓΙΟ (ΗΜΕΡΕΣ 1 / 2 / 3 : 2 – 4.11)

Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ανηφορίζει στο “53ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ” με σκοπό να βάψει κανονικά λευκό τον Πύργο.

Ούτε χαζορομαντικός θέλω να είμαι αλλά ούτε με το ζόρι κυνικός. Το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Που σημαίνει ότι θυμώνω τόσο με τους φυματικούς εξωραϊσμούς όσο και με τις πληρωμένες

κακιούλες από αριστερά και δεξιά. Από διάφορους που λένε “ψόφησε το φεστιβάλ” και “γιατί φεστιβάλ τώρα μέσα στην κρίση”. Με διαφορά δύο τριών ετών είναι οι ίδιοι που μια χαρά έτρωγαν και έπιναν από τις προσφορές και τη φιλοξενία του φεστιβάλ. Θες να το βρίσεις; Κάν' το αλλά τότε μη δεχθείς τη δεκαήμερη πληρωμένη διαμονή σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Ή ακόμα καλύτερα, μην μπεις στον κόπο να ανέβεις καν στη Θεσσαλονίκη. Φαντάζομαι πως σε κανέναν δε θα λείψει η αρνητική σου ενέργεια. Σε ένα μικρό γαλατικό χωριό που όπως στον Αστερίξ επιμένει να αντιστέκεται.

Για να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα, ούτε φίλος είμαι με τον διευθυντή, κο Δημήτρη Εϊπίδη (για την ακρίβεια ούτε γεια δεν έχουμε πει ποτέ μας) ούτε συμφωνώ ιδιαίτερα με την αγέλαστη οπτική του στον προγραμματισμό. Δεν είμαι χαζορομαντικός και δεν εξωραΐζω τίποτα. Προβλήματα υπάρχουν όμως στην τελική καλά κάνουν και υπάρχουν εφ' όσον έτσι γίνεται σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Παρ' όλα αυτά, πριν κάποιος μπει στον κόπο να διαγράψει τις επιλογές του προγράμματος, δε θα ήταν κακό να σπαταλούσε ένα μισαωράκι να τσεκάρει έναν προς έναν τους τίτλους των ταινιών. Το έκανα κι ανακάλυψα πολλά περισσότερα από αυτά που αρχικά υπέθετα ότι θα με ενδιέφεραν .

Όσον αφορά τον ερώτημα του γιατί φεστιβάλ μέσα στην κρίση, η απάντηση νομίζω πως είναι ακριβώς επειδή υπάρχει κρίση. Μια οικονομική κρίση που αντανακλάται βάναυσα σε ιδεολογικό και αισθητικό επίπεδο. Μια κρίση που απαιτεί μικρά καταφύγια σαν αυτό του φεστιβάλ μπας και καθαρίσει λίγο το από μέσα μας. Μια δεκαήμερη ψευδαίσθηση ενός μικρού κινηματογραφικού χωριού με τα δικά του πρωτοσέλιδα, κουτσομπολιά, συζητήσεις και παράπονα, μακριά από την ασχήμια του έξω κόσμου, δεν το λες και λίγο. Μοιάζει σαν μια μικρή υπόσχεση ξεκούρασης.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που αντανακλούσαν τα μάτια ενός βοοειδούς στρατιωτικού που καθόταν με το δίχρονο, υποψήφιο για μογγολισμό γιο του, στο βαγόνι του τρένου που με έφερε στη Θεσσαλονίκη. Ελληναράς μοναδικός και 27χρονος, επαιρόταν για την απόφαση του να ψηφίσει δύο φορές Χρυσή Αυγή όχι επειδή είναι φασίστας, αλλά επειδή είδε λέει ότι αυτοί μπορεί να κάνουν μια διαφορά. Κάτι που του το επιβεβαίωσε το χαστούκι στην Λιάνα Καννέλη μολονότι σημείωσε, δεν το λέει αυτό επειδή η Κανέλλη είναι κομμουνίστρια. Όλη αυτή την κουβέντα την αντάλλασσε με έταιρο δείγμα της ανθρώπινης πανίδας, θηλυκό, το οπο΄πιο διάβαζε Τζο Νέσμπο, ανακοίνωνε στο τηλέφωνο της ότι ανεβαίνει για να προσκυνήσει το Άξιον Εστί κι επικροτούσε. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.

Ταυτόχρονα το δίχρονο υποψήφιο μόγγολό του, δε σταμάτησε για 6 ώρες διαδρομή να πιλαλάε