Αποτέλεσμα συμβιβασμού των νέων πολιτικών είναι το Μνημόνιο 3

Με το απλοϊκό επιχείρημα ότι για όλα έφταιγαν οι προηγούμενοι δεν μπορεί να γίνει διαχείριση της κρίσης και ώθηση της ανάπτυξης

Του Χάρη Τσιόκα,

στελέχους και πρώην βουλευτή ΠΑΣΟΚ

Η συμφωνία που αποτυπώνεται μέσα από το τρίτο μνημόνιο ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δανειστές είναι πλέον σε μια εξέλιξη εφαρμογής....με ετεροβαρή χαρακτηριστικά

Η δέσμευση για τα «τελευταία μέτρα», γίνεται ανατρέψιμη και από τα περιεχόμενα των όρων που προκύπτουν από τη «διαχείριση βιωσιμότητας

του χρέους», αλλά και από τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που δίνουν την δυνατότητα, όταν διαπιστώνονται αστοχίες να μετακυλίονται κόστη.

Οι αποφάσεις του Eurogroup σε συνδυασμό με τη μονομερή δημοσιονομική πειθαρχία γεννούν όχι μόνο το ερώτημα κατά πόσο μπορεί να γίνει ''προσχηματική'' η διαχείριση του χρέους αλλά και πως θα υπάρξει οριστική απόσχιση από την ιδιότυπη σχέση «ομηρίας» που διαμορφώνεται ανάμεσα στην Ελλάδα και στη νεοφιλελεύθερη επέλαση.

Το πλαίσιο «συμβιβασμού» στο Eurogroup, δεν προσφέρεται ούτε για πανηγυρισμούς ούτε για καταστροφολογία. Στο έλλειμμα ανάπτυξης και δικαιοσύνης ,που επιδεινώνεται με το τρίτο μνημόνιο δίνεται η δυνατότητα να διαμορφωθεί μια εναλλακτική πολιτική, με νέα κοινωνικής συμμαχίας

Η σημασία του συμβιβασμού

Ο «συμβιβασμός» είναι «εργαλείο» που μπορεί να εξυπηρετήσει διαφορετικές χρήσεις, ανάλογα με το χρήστη. Γι αυτό το θέμα είναι : πως και με ποιους ορίζεται η οικονομική και κοινωνική πολιτική των "νέων" δεδομένων.

Στην αναμέτρηση αυτή εισέρχεται και η σκληρή μάχη «εικόνας» και «ενημέρωσης» προκειμένου να «διαμορφώσει» η «κοινή γνώμη» τις επιλογές της! Είναι εμφανείς δύο τύποι προσέγγισης, με διαφορετικές επιδιώξεις διαχείρισης της εξόδου από την κρίση!

Ο κυρίαρχος «τύπος» είναι η προσπάθεια να παρουσιαστεί ότι η λύση του προβλήματος περνά με την προώθηση και ανάδειξη μιας «νέας γενιάς πολιτικών» που θα υπηρετήσουν πιο τολμηρά την διαχείριση των επιλογών που καθορίστηκαν ως μονόδρομος. Το επιχείρημα είναι απλοϊκό... «έφταιγαν οι προηγούμενοι»!

Πρόκειται για μια πρακτική που δοκιμάστηκε σχεδόν στις φάσεις κρίσης στην ιστορία από τις συντηρητικές δυνάμεις και είχε ως βασική επιδίωξη, την ανακατανομή μεριδίων αγοράς και πλούτου υπέρ των ολίγων, τη πειθάρχηση της πολιτικής στην οικονομική εξουσία και την υποκατάσταση των συλλογικών θεσμών διαβούλευσης και απόφασης.

Η «νέα» γενιά πολιτικών

Η λεγόμενη «νέα γενιά πολιτικού προσωπικού» επιλέγεται (;) με βάση την ικανότητα να διαχειρίζεται το πλαίσιο των επιδιώξεων που προαναφέρθηκαν. Χρήσιμο εργαλείο γίνεται το γεγονός ότι οι δημοκρατίες στην εποχή μας μεταλλάχθηκαν σε «επικοινωνιακές», χάρη στην απευθείας πρόσβαση που προσφέρουν στον πολίτη - τηλεθεατή. Αυτό δίνει την δυνατότητα να «βραχυκυκλώνουν» επικοινωνιακά, τα δημοκρατικά αντιπροσωπευτικά σώματα...

Σε αυτό το περιβάλλον αναπτύσσεται κι η θεωρία «μη διαφοράς» στις πολιτικές επιδιώξεις των κομμάτων. Η πολιτική ζωή