Βέλγιο: «Η Ευρώπη εκ νέου διαιρεμένη»

Yπό τον τίτλο «η Ευρώπη εκ νέου διαιρεμένη» η βελγική οικονομική εφημερίδα Λ' Εκό δημοσιεύει ανάλυση του επιχειρηματία Τζορτζ Σόρος, σύμφωνα με τον οποίο, η λεγόμενη «ευρωπαϊκή κρίση» είναι νομισματική, είναι κρίση του εθνικού χρέους και επιπλέον είναι τραπεζική.

Η πολυπλοκότητα της κατάστασης δημιούργησε σύγχυση με πολιτικές προεκτάσεις, αναφέρει ο Σόρος, τονίζοντας ότι η λύση που η Ευρώπη ετοιμάζεται να εφαρμόσει υπαγορεύεται, στην πραγματικότητα, από τη Γερμανία, "διότι καμιά λύση δεν μπορεί να αγνοήσει την πιστοληπτική της ικανότητα". Οι προσπάθειες της Γαλλίας να επηρεάσει το αποτέλεσμα είναι περιορισμένες, λόγω της πολύ στενής συνεργασίας με τη Γερμανία, η οποία συμβάλλει καθοριστικά ώστε η Γαλλία να αξιολογείται με τριπλό Α, αναφέρει ο κ. Σόρος.

Συνεχίζοντας ο Σόρος σημειώνει ότι η Γερμανία κατηγορεί τις χώρες που έχασαν την ανταγωνιστικότητά τους και συσσώρευσαν χρέη ως υπεύθυνες της κρίσης. Επομένως, όπως αναφέρει, η Γερμανία θέλει να μεταφέρει όλο το βάρος της προσαρμογής στις ελλειμματικές χώρες. Παραβλέπεται όμως έτσι η μεγάλη ευθύνη της Γερμανίας στις τραπεζικές και νομισματικές κρίσεις, ακόμη και στην κρίση των εθνικών χρεών, σημειώνει .

«Στην αρχή, νομίζαμε πως το ευρώ θα έφερνε σύγκλιση στις οικονομίες της ευρωζώνης, Αντίθετα όμως, αύξησε τις αποκλίσεις. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χειρίστηκε το εθνικό χρέος όλων των κρατών της ευρωζώνης ως άνευ κινδύνου, και δέχτηκε τα κρατικά τους ομόλογα με ίσους όρους. Το γεγονός αυτό οδήγησε τις τράπεζες, οι οποίες όφειλαν να διαθέτουν ασφαλή περιουσία για να τηρούν τις υποχρεώσεις τους ως προς τη ρευστότητα, να κερδίσουν κάποιες επιπλέον μονάδες βάσης, επιβαρύνοντας όμως το εθνικό χρέος των πιο ανίσχυρων χωρών» επισημαίνει ο Σόρος.

Το γεγονός αυτό συνέβαλε, κατά τον Σόρος, στο να πέσουν τα επιτόκια στις χώρες που αποκαλούνται συλλήβδην "PIGS" (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), και να διογκωθούν οι φούσκες των ακινήτων, τη στιγμή που το κόστος της ενοποίησης ανάγκαζε τη Γερμανία να σφίξει το ζωνάρι. «Αυτό προκάλεσε ταυτόχρονα διαφοροποίηση της ανταγωνιστικότητας και μία τραπεζική κρίση στην Ευρώπη, από την οποία οι Γερμανικές τράπεζες υπέφεραν περισσότερο από όλες» σημειώνει ο Σόρος.

Συνεχίζοντας ο Σόρος αναφέρει ότι «στην πραγματικότητα, η Γερμανία ενίσχυσε τις πιο χρεωμένες χώρες, για να προστατέψει το ίδιο της το τραπεζικό σύστημα. Το υπέρογκο εθνικό χρέος της Ιρλανδίας, π.χ., οφείλεται στο γεγονός ότι οι αρχές της Ευρωζώνης, επιθυμώντας να διασώσουν το τραπεζικό σύστημα, υποχρέωσαν τους Ιρλανδούς να εθνικοποιήσουν τις τράπεζές τους». Γι' αυτό το λόγο, επειδή δηλαδή οι επιβαλλόμενες από τη Γερμανία ρυθμίσεις προστατεύουν το τραπεζικό σύστημα, θεωρώντας ως ιερή την αποπληρωμή του εθνικού χρέους, οι χρεωμένες χώρες δε πρέπει να αναλάβουν εξολοκλήρου το βάρος της αναπροσαρμογής, αναφέρει ο Σόρος.

Ο Σόρος αναφέρεται στη συνέχεια στις συνέπειες της διεθνούς τραπεζικής κρίσης, το 1982, η οποία, ουσιαστικά στοίχισ