Το πλήρες αδιέξοδο

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Βρισκόμαστε στο μέσο του ελληνικού καλοκαιριού και η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με αξεπέραστες δυσκολίες. Ένα μεγάλο τμήμα της, εκείνο των δυναμικών και δημιουργικών πρώην μεσαίων στρωμάτων αντιμετωπίζει τις Συμπληγάδες πέτρες της επιβίωσης. Έχοντας υποβάλει τις φορολογικές τους δηλώσεις από τους πρώτους, αυτή την περίοδο λαμβάνουν τα εκκαθαριστικά σημειώματα της εφορίας, όπου διαπιστώνουν πολύ απλά ότι αδυνατούν να πληρώσουν, παρ' όλη την καλή θέληση. Η υπερφορολόγηση των τελευταίων ετών έχει απορροφήσει και την τελευταία ικμάδα από πολλούς ελεύθερους

επαγγελματίες. Αν αυτό συνδυαστεί με την αδυναμία καταβολής των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, γίνεται κατανοητό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκρηκτική κατάσταση, η οποία δύσκολα θα μπορεί να διαχειριστεί, στην περίπτωση μιας θρυαλλίδας ή ενός απρόβλεπτου γεγονότος.

Το ποσοστό της ανεργίας - ρεκόρ, το ποσοστό των ανασφάλιστων ρεκόρ, το ποσοστό των ανθρώπων που κινδυνεύουν να βρεθούν οριστικώς και αμετακλήτως εκτός συστήματος, δημιουργώντας μια «παράλληλη» κοινωνία απόκληρων μεγαλώνει μέρα με την ημέρα και η κυβέρνηση δείχνει να έχει χάσει τον έλεγχο.
Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά δυσκολεύονται στη ζωή, με αποτέλεσμα να διογκώνεται το βουβό κύμα της αγανάκτησης και απόγνωσης. Η προσπάθεια που καταβάλουν πολλοί να πείσουν πως όλα βαίνουν προς το καλύτερο φαντάζει γελοία. Το ίδιο γελοία όμως φαντάζει και η προσπάθεια ορισμένων άλλων να πείσουν πως εκείνοι θα διαχειριστούν καλύτερα την κατάσταση, στηριζόμενοι στις πολιτικές φαντασιώσεις της νιότης τους, εκείνες που η εξέλιξη πέταξε οριστικά στη χωματερή της ιστορίας.

Αυτή τη στιγμή χιλιάδες συμπολίτες μας αδυνατούν να είναι συνεπείς σε όλες τις υποχρεώσεις τους έναντι της πολιτείας, των ασφαλιστικών ταμείων, των συνεργατών τους κλπ. Ο κάθε μήνας είναι μια σισύφεια πορεία δίχως τελειωμό. Κάθε μήνα ένας λογαριασμός, μια υποχρέωση μένουν απλήρωτοι, για να πληρωθεί κάποιος άλλος, δημιουργώντας ένα βρόχο που αργοπνίγει τον άνθρωπο ή την επιχείρηση.

Εκείνο όμως που καθιστά την κατάσταση αβίωτη είναι η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής, καθώς και της απογοήτευσης, από τη στασιμότητα, την απουσία (αν όχι την πολεμική) κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και της αναβίωσης του παλιού, καλού πελατειακού κράτους, το οποίο για λίγα χρόνια κρύφτηκε και τώρα αναθάρρησε και έκανε ξανά την εμφάνισή του με αξιώσεις και απαιτήσεις θανάσιμες για την υπόλοιπη κοινωνία.
Πολύ φοβάμαι πως καθόμαστε πάνω σε μια πυριτιδαποθήκη με ληγμένα εκρηκτικά και πως αμέριμνοι συνεχίζουμε την πορεία μας προς μιας ολοκληρωτική καταστροφή. Είναι εμφανής όχι μόνο η αδυναμία αλλά και η απροθυμία της σημερινής κυβέρνησης να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις ουσίας και πως το μόνο που την ενδιαφέρει είναι, αφενός, να ροκανίσει τον πολιτικό χρόνο και, αφετέρου, να ενισχύει όσο μπορεί τα υπάρχοντα δίκτυα συμφερόντων που την κρατούν στην εξουσία. Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση, μικρή και μεγάλη, δείχνει να ζει σε άλλο κόσμο, σε ένα κόσμο αποκλειστικά δικό της, ο οποίος δεν επικοινωνεί με τον κόσμο των υπολοίπων, αλλά εξακολουθεί να παραδέρνει ανάμεσα σε επαναστατικές ονειρώξεις και εμμηνοπαυσιακές εξάψεις.
Το πλήρες αδιέξοδο.