Το φάρμακο που σκοτώνει…

Του Βασίλη Πάικου

Ένα λάθος. Ένα μικρό λαθάκι. Τι ψυχή έχει ένα λαθάκι. Τίποτα. Μόνο που άφησε πίσω του συντρίμμια. Ανθρώπινα συντρίμμια. Τίποτε άλλο, απολύτως.

Έτσι είναι, βλέπετε, τα λάθη των ισχυρών. Όταν έχουν ως πεδίο αναφοράς (και εφαρμογής) τους αδύνατους. Τους ανθρώπους (και της Χώρες) της ανάγκης. Και παράπλευρες απώλειες μπορείς να τα πεις. Παράπλευρες απώλειες των πειραματισμών. Ε και καθώς η ιστορία διδάσκει, και η εμπειρία των θερμών πολεμικών επιχειρήσεων επίσης, οι παράπλευρες απώλειες είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα. Στο σχεδιαστικά επιτρεπτό…

Η αφρόκρεμα του

Δ.Ν.Τ. αναγνώρισε (ομολόγησε, για ν’ ακριβολογούμε) το λάθος στο ελληνικό πρόγραμμα. Η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ, κι από κοντά ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, ο δικός μας άνθρωπος ο Πωλ Τόμσεν (ναι αυτός που δυόμισι χρόνια τώρα μας κάνει τις περισσότερες μαγκιές), με τελευταίον τον εκπρόσωπο του Ταμείου, τον Τζέρυ Ράις. Όλοι αυτοί λοιπόν ομολόγησαν το λάθος που εφήρμοσαν επί των κεφαλών μας. Αυτό το οποίο, ως εκ των συνεπειών του, υποχρέωσε τους έλληνες σε όλο και σκληρότερες θυσίες. Και την ελληνική κοινωνία σε ασφυξία.

Το πρόβλημα δεν είναι, φυσικά, η αναγνώριση και η ομολογία. Αυτό θα μπορούσε να δείχνει και γενναιότητα. Το πρόβλημα είναι η επιμονή στο λάθος. Το γεγονός ότι παρ’ ό,τι διαγνώσθηκε η αιτία της ζημιάς, δεν γίνεται προσπάθεια να διορθωθεί. Και όχι μόνο, αλλά η Χώρα υποβάλλεται σε υποχρεωτική υπερδοσολογία πάνω στη ίδια κατεύθυνση. Γιατί, ας μην ξεχνούμε, το αναγνωρισθέν λάθος αφορά στην συνταγή του 2010. Από τότε ως και σήμερα η συνταγή επιβαρύνθηκε δύο και τρεις φορές. Στην ίδια πάντα, την προκύψασα από το λάθος, γραμμή. Ε, αν δεν είναι αυτός ο απόλυτος κυνισμός, τότε τι είναι. Ο ίδιος κυνισμός τον οποίον επέδειξε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όταν ενημερώθηκε για την ομολογία του Δ.Ν.Τ. Απαντώντας, φαρδιά πλατεία, πως τίποτα δεν αλλάζει…

Κάποιοι, κι εδώ σ’ εμάς, το έλεγαν από τότε, από το Μάιο του2010, πως η συνταγή είναι λάθος. Πως όχι μονάχα θα εξαθλιώσει το λαό, αλλά θ’ αποδειχθεί και αναποτελεσματική ως προς τα επιδιωκόμενα από τους εμπνευστές της. Κι ακόμη ότι η κρίση δεν είναι ελληνική αλλά ευρωπαϊκή. Κι ότι η Χώρα μας χρησιμοποιείται απλώς ως πειραματόζωο, σε πιλοτική εφαρμογή, προκειμένου το μοντέλο να εξαχθεί. Να επεκταθεί, ίσως σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Κατά την βαθειά συντηρητική αντίληψη της ευρωπαϊκής ελίτ, για την συρρίκνωση των πάντων. Από το βιοτικό επίπεδο των λαών ως τα εργασιακά δικαιώματα, κι από το κράτος πρόνοιας ως την εθνική ανεξαρτησία. Την ίδια στιγμή που άλλοι, χαρακτήριζαν το μνημόνιο ευκαιρία. Ακόμη και ευλογία. Επρόκειτο για κείνους που είχαν πειστεί από τον Γιώργο Παπανδρέου. Τότε που γύριζε από δω κι από κει και διατυμπάνιζε πως κυβερνά μια διεφθαρμένη Χώρα. Οπότε μονάχα με το λουρί στο σβέρκο μπορεί να γίνουμε άνθρωποι. Τώρα, το μεν λάθος ομολογείται από το Δ.Ν.Τ., και όχι μόνο. Όσο για τη θεωρία του πειραματόζωου, της ευρωπαϊκής καθολικότητας της κρίσης και της επέκτασής της συνταγής, τάχει δείξει η ίδια η ζωή.

Όπως το Δ.Ν.Τ. έτσι κι ο Αντώνης Σαμαράς. «Φάρμακο που σκοτώνει» χαρακτήριζε το μνημόνιο ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Τότε που εισηγείτο το «άλλο μίγμα». Σήμερα, ως Πρωθυπουργός, εφαρμόζει την ίδια ακριβώς συνταγή, το ίδιο ακριβώς «μίγμα». Ενισχυμένο και επαυξημένο, επί τα χείρω εννοείται. Μετά πάθους δε. Και με το μαστίγιο…