Τι έμαθα την εβδομάδα που πέρασε

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ο άνθρωπος όσο ζει μαθαίνει, λέει η λαϊκή θυμοσοφία, παραφράζοντας προφανώς τη σωκρατική ρήση ή αποθησαυρίζοντας τη συσσωρευμένη γνώση της ανθρώπινης κοινωνίας. Είναι και σωστό και γνωστό αυτό.Ωστόσο, η ζωή είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι που κρύβει άπειρες εκπλήξεις. Εκπλήξεις που άλλοτε είναι ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Όλες όμως είναι διδακτικές.

Έτσι, την εβδομάδα που μας πέρασε έμαθα ότι η αλαζονεία παραμένει το κύριο χαρακτηριστικό εκείνων που μετείχαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό, για λίγο ή για πολύ στην εξουσία.

Γόνος μιας

εκ των πολιτικών δυναστειών της χώρας, υπουργός σε κυβερνήσεις, βουλευτής επί σειρά ετών, κυκλοφορούσε το πολυτελές αυτοκίνητό του χωρίς πινακίδες και χωρίς να είναι ασφαλισμένο. Προφανώς, θεωρούσε, ο δυστυχής πως η φυσιογνωμία του, γνωστή σε όλους από τη τηλοψία, ήταν αρκετή για να του εξασφαλίσει ασυλία από ενδεχόμενο έλεγχο των οργάνων της τάξης. Μεγαλωμένος ως πορφυρογέννητος ανιψιός του Εθνάρχη, μαθημένος να τον αναγνωρίζουν παντού, θεώρησε πως δε θα τον σταματήσουν για έλεγχο ή αν τον σταματήσουν, θα χαιρετίσουν όπως προστάζουν οι κανονισμοί και θα τον αφήσουν.

Αμετροεπής ως πολιτικός, αναίσχυντος ως απόμαχος της πολιτικής, ο εν λόγω γόνος με όνομα βαρύ σαν ιστορία, αποτέλεσε το αντικείμενο το χλεύης των πολιτών που δοκιμάζουν τα όρια τους στην αντοχή και την εγκαρτέρηση σε τούτη τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Στη συνέχεια, χλευάζοντας ο ίδιος τους πάντες αναχώρησε για διακοπές σε εξωτικό προορισμό.

Αυτή την εβδομάδα που μας πέρασε έμαθα ακόμη ότι το «νόμιμο και ηθικό» δεν είναι προνομιακή ερμηνεία, κατά το δοκούν, των συλληφθέντων κλέπτοντας οπώρας της συντηρητικής παράταξης, αλλά και εκείνων της αριστεράς, οι οποίοι εντελώς αναίσχυντα επένδυσαν τις αποταμιεύσεις τους σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα εταιρειών που είχαν ποντάρει στην καταστροφή της χώρας και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Τώρα εξηγείται το πάθος τους κατά τις κοινοβουλευτικές τους αγορεύσεις υπέρ της επιστροφής της χώρας στο προηγούμενο καθεστώς απομονωτισμού.

Η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος που είχε αποκτήσει η αριστερά στο μετεμφυλιακό κράτος λόγω των απηνών διώξεων που υφίσταντο οι οπαδοί της από τη μνησικακία των νικητών και αντιπάλων της, δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο. Οι απαρχές του εντοπίζονται στην αρχή της Μεταπολίτευσης και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Η απομυθοποίηση των στελεχών της, τα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία βρέθηκαν, κατά καιρούς, μπλεγμένα διάφορα μέλη της, οι ύποπτες χρεοκοπίες επιχειρήσεων άμεσα συνδεδεμένες με κομματικούς οργανισμούς αλλά και επιτυχημένη δραστηριοποίηση πολλών στο «έπος του Χρηματιστηρίου» δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφιβολίας.

Για να είμαστε δίκαιοι όμως, θα πρέπει να ομολογήσουμε πως η απληστία και η αλαζονεία είναι στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Ελάχιστοι διαθέτουν την ηθική εκείνη υπόσταση που θα τους επιτρέψει να αντισταθούν στις σειρήνες του πλούτου και τη γοητεία της εξουσίας. Η παραδοχή αυτή κάνει πιο απλή και εύκολη την κατανόηση των συμπεριφορών των πολιτικών που βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες να μιλούν για τη φτώχια και τον πόνο της με περισσή υποκρισία.

Τα αλλεπάλληλα κρούσματα παρόμοιων συμπεριφορών όμως, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να βαθαίνουν το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες και την πολιτική και να στρώνουν το χαλί για τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες που παραμονεύουν στο σκοτάδι. Ενισχύουν εκείνους που απαξιώνουν το δημοκρατικό πολίτευμα, απεργαζόμενοι λύσεις αντιδημοκρατικές και σκοτεινές. Η απάντηση σ' αυτούς δεν μπορεί να είναι άλλη από ακόμη περισσότερη διαύγεια και διαφάνεια στα οικονομικά των πολιτικών και των κομμάτων και γιατί όχι, την οριστική και αμετάκλητη διακοπή της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό.