Στον αστερισμό της θυμηδίας

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Ένα υπομειδίαμα υπάρχει στο πρόσωπο μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών αυτής της κοινωνίας. Το υπομειδίαμα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα ή απλά δε ρωτάνε το ξενοδόχο αν υπάρχει άδειο δωμάτιο για να διανυκτερεύσουν (για σουίτα ούτε λόγος).

Υποδόρια μέσα στην κοινωνία είναι διάχυτη η εντύπωση πως οι κινήσεις κορυφής που κάνουν οι κομματικές ηγεσίες αναφορικά με τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές και ευρωβουλευτικές εκλογές,

αφορούν μόνο ένα κλειστό σύστημα αυτοτροφοδοτούμενων ιερατείων και ουδεμία σχέση έχουν με τις διεργασίες που γίνονται ανάμεσα στους πολίτες.

Η πολιτική ελίτ της χώρας έχει ξοδέψει το ανεπαρκές έτσι κι αλλιώς πολιτικό κεφάλαιο που διέθετε, και αυτή τη στιγμή είτε αυτοσχεδιάζει είτε κάνει κινήσεις πανικού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τους πολίτες, οι οποίες με μεγάλη επιφύλαξη παρακολουθούν την πασαρέλα με τις υποψηφιότητες που ανακοινώνονται καθημερινά.

Κουβαλώντας τις αμαρτίες του παρελθόντος, διάφοροι πολιτικοί αποφασίζουν να δώσουν την ύστατη μάχη της επιβίωσης τους στην πολιτική κονίστρα, λησμονώντας πως στα μάτια των πολιτών είναι μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του.

Γαλουχημένοι στην αντίληψη πως η πολιτική εκπορεύεται από τις κομματικές ηγεσίες και πως οι πολίτες απλά καλούνται δια της ψήφου τους να επικυρώσουν αποφάσεις και πολιτικές που τους αφορούν, δεν μπορούν να κατανοήσουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία και στη νοοτροπία ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.

Έτσι, σε καθημερινή σχεδόν βάση, γινόμαστε μάρτυρες ανακοινώσεων και υπαναχωρήσεων, δηλώσεων και διαρροών, ένα ορυμαγδό επικοινωνιακών τεχνασμάτων, προκειμένου πολλοί να δηλώσουν παρόντες σε αυτή την «κρίσιμη για το μέλλον του τόπου μάχη».

Η κοινοτοπία και ο βερμπαλισμός, βασικά χαρακτηριστικά όλου αυτού του παλαιοκομματικού κόσμου που βλέπει πως ήρθε η ώρα να αποχωρήσει από τη σκηνή και να κατευθυνθεί προς το τελευταίο ησυχαστήριο του, έχουν κατακλύσει την καθημερινή ειδησεογραφία, η οποία αποπνέει πλέον μια βαριά και αφόρητη πλήξη.

Η κοινωνία, έχει από τη μία πλευρά να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες μιας ζωής χθαμαλής και από την άλλη ένα πολιτικό προσωπικό κουρασμένο, βαριεστημένο και χωρίς έμπνευση. Η προοπτική βελτίωσης, έστω και κατ' ελάχιστον, της καθημερινής ζωής, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, διαρκώς μετατίθεται χρονικά σε έναν ορίζοντα που όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται.

Με τούτα και μ' αυτά, η κοινωνία οδεύει προς εκλογές για τα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης και της ευρωβουλής μέσα σε ένα περιβάλλον ειρωνείας και αδιαφορίας εκ μέρους του πιο δυναμικού τμήματος της. Ο φανατισμός, οι κραυγές και τα ανέξοδα συνθήματα καταλαμβάνουν ολοένα και περισσότερο τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δημόσιο διάλογο, απομακρύνοντας από αυτόν και τους τελευταίους νουνεχείς που ελάμβαναν μέρος σε αυτόν.

Μέχρι τις εκλογές έχουν απομείνει δύο περίπου μήνες. Μέχρι στιγμής δεν είδαμε, ούτε ακούσαμε ότι υπάρχουν προγράμματα, προτάσεις, ιδέες. Είμαστε μάρτυρες μιας ανελέητης μάχης μηχανισμών για επιβίωση και παραμονή στο προσκήνιο. Αυτό όμως μόνο πολιτική δεν είναι. Κι επειδή τα ψέματα τελείωσαν για όλους, τη νύχτα των εκλογών πολλοί θα δηλώνουν έκπληκτοι και η Ελλάδα θα ξαναγίνει η χώρα όπου έβρεχε ανθρώπους.