«Στη Ρωσία όλα τα κάνουμε με ένταση»

Αποκλειστική συνέντευξη στον «ΑΘΗΝΑ 9. 84» και την Γιελένα Κοντράτοβα έδωσε ο σκηνοθέτης της "Επιστροφής" και της "Εξορίας" Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ που η τρίτη, βραβευμένη ταινία του "Γιελένα" προβάλλεται από σήμερα στην Αθήνα.
Αντρέι, καλώς ήρθατε στον ραδιοφωνικό σταθμό «ΑΘΗΝΑ 9.84».

Καλημέρα σας, καλώς σας βρήκα.

Στις 8 Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η ταινία σας «Γιελένα», που τιμήθηκε με το βραβείο στο πρόγραμμα "Ένα κάποιο βλέμμα" στο φεστιβάλ των Κανών, αρχίζει να προβάλλεται στις ελληνικές κινηματογραφικές

αίθουσες. Πολλοί θεωρούν ότι έχει ένα καθαρά γυναικείο θέμα. Ποια είναι η δική σας οπτική γωνία σ' αυτή την ταινία; Και γιατί «Γιελένα» και όχι «Μαρία»;

(Γελάει). Απλά, έτσι λένε την πρωταγωνίστρια, έτσι την βαφτίσαμε, Γιελένα. Νομίζω πως για τον Έλληνα θεατή αυτό ειδικά το όνομα σημαίνει πολλά, αν και είναι πολύ πιθανόν ορισμένοι να απογοητευτούν, εφόσον δεν πρόκειται για την Ωραία Ελένη, αλλά για ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω τις εντυπώσεις του θεατή, γι' αυτό και δεν θα πω περισσότερα για την ταινία μου. Ο θεατής θα πρέπει να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημά σας. Θα ήθελα όμως να σας ρωτήσω κι εγώ κάτι. Στην Ελλάδα η 8η Μαρτίου γιορτάζεται ως ημέρα της γυναίκας;

Φυσικά. Ίσως όμως όχι τόσο έντονα όπως στη Ρωσία.

Προφανώς, η Ρωσία είναι κάτι άλλο. Όλα τα κάνουμε με ένταση. Είτε πρόκειται για την Πρωτοχρονιά, είτε για κάποια άλλη γιορτή, όλα γίνονται με ένταση. Με αυτό θέλω να πω πως προφανώς πρόκειται για ένα ειδικό εθνικό μας χαρακτηριστικό.

Κρίνοντας από τα βραβεία που έχετε ήδη λάβει στη σταδιοδρομία σας ως σκηνοθέτης, η μοίρα σάς φέρεται γενναιόδωρα. Βραβεία μεγάλων φεστιβάλ όπως ο «Χρυσός Λέοντας» της Βενετίας, Βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου «Φήλιξ» στην κατηγορία «Η ευρωπαϊκή ανακάλυψη του έτους», Βραβείο «Νίκα» για την καλύτερη ταινία, Βραβείο της Ομοσπονδίας κινηματογραφικών λεσχών της Ρωσίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μόσχας, Βραβείο της κριτικής επιτροπής του προγράμματος «Ένα κάποιο βλέμα» στις Κάννες, Μεγάλο Βραβείο στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ της Γάνδης, Βραβείο «Χρυσός αετός» στη Ρωσία. Όλα αυτά τα βραβεία «ανοίγουν πόρτες» ή προσθέτουν ευθύνη απέναντι στο κοινό και τους κριτικούς, οι οποίοι πλέον αναμένουν ακόμη καλύτερες επιδόσεις από εσάς;

Εννοείται πως κάθε επιβράβευση εκ μέρους των κριτικών, των επαγγελματιών του κινηματογράφου ή του ίδιου του κοινού, αυξάνει την πίεση ή το βάρος, αν θέλετε, της ευθύνης για τα επόμενα βήματα. Αυτό γίνεται πολύ φυσικά και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, απλά θα πρέπει να βρεις την ισορροπία, να διατηρήσεις την αίσθηση της ελευθερίας για τα επόμενα βήματα και να μην εξαρτάται από εκείνα τα «μεγέθη» που κρεμούν πάνω σου είτε το θέλεις είτε όχι. Όλα αυτά τα γεγονότα, που συνδέονται με βραβεία κατά τη διάρκεια της ζωής σου ως κινηματογραφιστής, είναι σαν ένα μετάλλιο με δύο όψεις: από τη μία πλευρά αυξάνουν την αίσθηση ευθύνης, η