Σκέψεις ανάποδα στον χρόνο

του Βαγγέλη Καργούδη

Δοκιμάζω, βαδίζοντας με τη σκέψη ανάποδα στο χρόνο, να αναζητήσω το σημείο στο οποίο τα πράγματα στράβωσαν. Και στράβωσαν, αν όχι αναπότρεπτα, με έναν τρόπο πάντως, που θα χρειαζόταν μείζονες, ανατρεπτικές, ριζοσπαστικές παρεμβάσεις για να «ξαναγυρίσει το νερό στ αυλάκι» του αντιμετωπίσιμου, του διαχειρίσιμου.

Φτάνω σε ένα σημείο-σταθμό.
Εκεί στις «Μέρες (όχι του '36, αλλά) του '96».
...Παρηγοριά για τη ΝΔ και την ευρύτερη συντηρητική παράταξη τότε, σ' εκείνα τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας, της ηγεμονίας, ιδεολογικής και πολιτικής του ΠΑΣΟΚ

και του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, αποτελούσε η εκτίμηση (και ελπίδα να την πεις, μέσα είσαι) πως η κυριαρχία ΠΑΣΟΚ, η διάρκειά της μάλλον, βρίσκονταν σε απόλυτη συνάρτηση, ταυτιζόταν, με τη φυσική παρουσία στη δημόσια ζωή του ηγέτη και δημιουργού του.
Και πως, εκλίποντος του Α.Γ.Π, ήταν την ίδια στιγμή η σειρά και του ΠΑΣΟΚ, να μας κουνήσει κι αυτό το μαντήλι από το πολιτικό προσκήνιο.

Άρκεσε, όπως εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε όμως, η ανάδειξη του Κώστα Σημίτη στη θέση του διαδόχου του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (με εκείνη την κίνηση-τακτικό αριστούργημα «Ή πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος, ή άντε γειά»)
και η στρατηγικής σημασίας επικράτησή του στις (από κάθε άποψη) κομβικές εκλογές του 1996, για να σωριαστούν σε ένα σωρό από ερείπια, εκτιμήσεις παρηγορητικές και προσδοκίες και ξόρκια.
Και να βρεθεί η συντηρητική παράταξη en block αντιμέτωπη με το καθόλου απίθανο (έτσι πως με χλαπαταγή επέλαυναν τότε τα πράγματα) ενδεχόμενο μιας μακρόχρονης απώλειας επαφής με τη διακυβέρνηση της χώρας. Πράγμα βέβαια, που, για μια παράταξη εθισμένη στην εξουσιαστική διαχείριση, δομημένη γι αυτόν το σκοπό, θα μπορούσε να σημαίνει έως και την φυσική της έκλειψη.
Αυτός ο πανικός μπροστά στον κίνδυνο της εξαφάνισης, είναι, νομίζω, που ανακαλεί τότε «υπό τα όπλα», φέρνει στο ρόλο της αποφασιστικής μεταβλητής, αυτό που λέω την «αφανή Δημογεροντία» της ΝΔ.
Την ομάδα, με άλλα λόγια, παραγόντων επιρροής, πολιτικών και εξωπολιτικών, που, ιστορικά, στην εσωτερική ζωή της συντηρητικής παράταξης, πάντα είχαν ανοιχτό στη διάθεσή τους έναν διάδρομο ενεργητικής παρέμβασης στις κρίσιμες για τη χώρα & την παράταξη κομβικές στιγμές.
Θυμηθείτε εδώ το ρόλο του Γιάννη Βαρβιτσιώτη στην εκλογή του Κώστα Καραμανλή σαν προέδρου της ΝΔ και θα καταλάβετε πολύ καλά τί ακριβώς εννοώ με τον όρο «αφανής Δημογεροντία της ΝΔ», και πώς αντιλαμβάνομαι την παρέμβασή της.

Την ώρα, με άλλα λόγια, που δοκιμάζεται η ίδια σου η ύπαρξη σαν πολιτικής οικογένειας που μοιράζεται περιοδικά με τον ιστορικό της αντίποδα την εξουσία, φροντίζεις, σ' αυτό ακριβώς το κρίσιμο momentum, να έχεις στο οπλοστάσιό σου έτοιμο για χρήση, το ύστατο εργαλείο σου: Την επιθετική δηλαδή διαχείριση των ιδρυτικών σου συμβόλων.
Με τη έννοια αυτή, λοιπόν, δεν νομίζω πως υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία πως το εργαλείο αυτό, δεν ήταν τη στιγμή εκείνη, παρά το ίδιο το όνομα του ιστορικού δημιουργού της παράταξης.
Και φορέας του, δεν ήταν άλλος από τον Κώστα Καραμανλή.

Αυτό ακριβώς είναι που επιστρατεύτηκε με την εκλογή (;) του.

Ακόμα όμως και με πρόεδρο το ύστατο σύμβολο-όπλο της παράταξης, υπήρχε και κάτι ακόμα που χρειάζονταν, για να εγκαινιασθεί, όπως φιλοδοξούσαν στην (τότε) Ρηγίλλης (έστω και μετά από 8 χρόνια επίσης απόλυτης κυριαρχίας Σημίτη, όταν, δεν πρέπει να λησμονείται, για πρώτη -και, δυστυχώς, τελευταία- φορά στα τριάντα-τόσα χρόνια της Μεταπολίτευσης είδαμε το δημόσιο χρέος να μειώνεται) μια επάνοδος που θα σημάδευε μια μακρόχρονη ηγεμονία: Παραγωγή πολιτικής!
Και η αλήθεια είναι πως το (όχι και εύκολο, εδώ που τα λέμε) σπορ αυτό, είχε λησμονηθεί από καιρό στα συντηρητικά επιτελεία, από τον καιρό πιο συγκεκριμένα, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη!
Εκτός κι αν με τον όρο εννοήσουμε την καθόλου ένδοξη παλινόρθωση στα χούγια της διαβόητης «Λαϊκής Δεξιάς», μετά την περιπέτεια στις σκολιές ατραπούς του Μητσοτακικού Φιλελευθερισμού.
Αν όμως δεν μπορείς να μεγαλώσεις το δικό σου ανάστημα, παράγοντας πολιτική, σου προσφέρεται στο πιάτο η εναλλακτική να μικρύνεις το ανάστημα του αντιπάλου.
Και στη λύση αυτή είναι, δυστυχώς, που κατέφυγε τότε η ΝΔ: Την κατασυκοφάντηση δηλαδή του έργου Σημίτη με σιδηρούν εκτελεστικό βραχίονα εκείνη την «αλήστου μνήμης», τη διαβόητη πιο σωστά, Απογραφή Αλογοσκούφη.
Και είναι τότε νομίζω, που η χώρα μας, εγκανιάζει -μ' αυτήν, την αυτοκτονική κυριολεκτικά, τη Μοιραία επιλογή- την αρχή της περιόδου της Μεγάλης Δυσπιστίας, ανάμεσα στην Ελληνική κυβέρνηση και τα όργανα ΕΕ και ΟΝΕ.

...«Στάσηηηη», ακούστηκε αργόσυρτα απ' τα μεγάφωνα.
Και αμέσως μετά: «...Θα κατέβει κανείς;»