Ρέκβιεμ για το «Πτι Παλαί»

του Δημήτρη Φύσσα

Προχωρημένος Νοέμβρης και το «Πτι Παλαί», όμορφο χειμωνιάτικο σινεμά στις παρυφές του Παγκρατίου, δεν άνοιξε- κι όπως φαίνεται, δε θ΄ ανοίξει, τουλάχιστον αυτό το χειμώνα. Τίποτα δεν αποκλείεται βέβαια γι΄ αργότερα, εδώ ξανανοίγει η «Αλκυονίδα» τον επόμενο μήνα, μετά από 20 χρόνια που ήταν είτε θέατρο είτε τίποτα.

Κι έτσι το Παγκράτι μένει με το ανοξείδωτο «Πάλας» (χειμώνα, καλοκαίρι) και το καλοκαιρινό «Όασις»- πάλι καλά, άλλες γειτονιές του Δήμου μας δεν έχουν κανένα. Όσοι αγαπήσαμε το «μικρό παλάτι» ελπίζουμε στο μέλλον να ξαναδουλέψει. Όμως -κακά τα ψέματα- είναι δύσκολο.

Το «Πτι Παλαί» είναι (ήταν;) Ριζάρη 24 και Χείρωνος 12. Το όνομα, που σημαίνει «Μικρό παλάτι», πιθανώς να σχετίζεται με το ομώνυμο κοντινό ανάκτορο του πρίγκηπα Νικολάου στη Βασιλίσσης Σοφίας και Σέκερη, σημερινή ιταλική πρεσβεία Η είσοδός του είναι σε φάλτσο, στη γωνία των δύο δρόμων, το ταμείο είναι ισόγειο, και οι σκάλες σε φέρνουν στα διαδοχικά επίπεδα: εξώστης, πλατεία, μπαρ - τουαλέτες. Εξαιρετικά διατηρημένο και συντηρημένο, κυριαρχεί το ξύλο παντού, έχει πολύ καλόγουστα μάρμαρα, αποπνέει άπλα, άνεση, «οικογενειακότητα» και ηρεμία..

Είχε ανοίξει το Φλεβάρη του 1963, επομένως πέρασε το μισόν αιώνα ζωής, και ανήκε πάντα στην Α΄ προβολή. Μέρος της διαφήμισής για τα εγκαίνιά του λέει: «Τι σημαίνει ‘Πτι Παλαί'; 1. Πολυτέλεια που σταμάτει ο νους μπροστά της. 2. Άνεσις και κοσμοπολίτικο περιβάλλον που το εγγυάται η υπογραφή του Μάριου Αγγελόπουλου... Έναρξις αύριον Βασ. Γεωργίου Β΄ πρώην Δημοχάρους Παρά το Χίλτον».

Αν δεν κάνω λάθος, θα πρέπει να έκλεισε στα χέρια της οικογένειας Λάμπρου. Ο Αλέκος Λάμπρου ξεκίνησε παιδί ως τεχνικός, δούλεψε 7-8 χρόνια ως μηχανικός προβολής σε μεγάλες αίθουσες στο Περιστέρι και το 1967 νοίκιασε τη δική του... Είχε πει στη συνάδελφο Μανδράκου: «Είχα προβλέψει την παρακμή του κινηματογράφου και ευτυχώς έστρεψα τα παιδιά μου σε άλλη κατεύθυνση. Κάποτε έβγαιναν τέσσερις - πέντε ταινίες την εβδομάδα και δούλευαν οι δύο-τρεις. Τώρα πια είναι ζήτημα αν θα τραβήξει η μία. Δυστυχώς το νέο κοινό, τα παιδιά 15-16 ετών έχει γαλουχηθεί μέσα στα multiplex. Μπαίνεις, τρως τα ποπ κορν και δεν συμβαίνει τίποτα. Πας να δεις Γούντι Άλεν, καταλήγεις στον Τζιμ Κάρεϋ, αλλά το ίδιο είναι. Εμείς έχουμε πελάτες που μεγάλωσαν με αυτόν τον κινηματογράφο... Την πονάνε την αίθουσα. Και δεν λέω, είναι ωραία η νοσταλγία, αλλά δεν ζεις μόνο με αυτή».

Υ.Γ. Τα στοιχεία από το βιβλίο μου «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 - 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου», που βρίσκεται ανεβασμένο, με δωρεάν πρόσβαση, στην ιστοσελίδα του 9.84.

[email protected]