«Πολίτες κατά Πολιτών;»

«Πολίτες κατά Πολιτών;», το ερώτημα αυτό τίθεται από όλους τους φορείς αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας, όπου οι εξαρτημένοι χρήστες ναρκωτικών ουσιών, χαρακτηρίστηκαν «σκουπίδια», «εγκληματίες», «μιάσματα»... στιγματίστηκαν και χτυπήθηκαν ανελέητα.Ο Οργανισμός Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ), το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ),το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Μονάδα Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ, το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, το Θεραπευτικό Πρόγραμμα ΑΡΓΩ Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και το Τμήμα Αποκατάστασης Εξαρτημένων ΙΑΝΟΣ, περιγράφουν την τραγική κατάσταση την οποία βιώνουν οι εξαρτημένοι χρήστες ναρκωτικών ουσιών, και αναφέρονται στις πρόσφατες επαναλαμβανόμενες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών στη δημιουργία δομών του ΟΚΑΝΑ, και τη στοχοποίηση των εξαρτημένων ατόμων.«Ο κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνουν και ο στιγματισμός που έχουν υποστεί γιγαντώνεται κάτω από τη δυσβάσταχτη πίεση του κοινωνικού περίγυρου που απαιτεί από αυτούς να εξαφανιστούν(!). Πρωταγωνιστές και υποκινητές ανομοιογενείς ομάδες, με διαφορετικά κίνητρα και συμφέροντα, που συντάσσονται, φαινομενικά, απέναντι σε ό,τι τους "απειλεί". Δυστυχώς όμως, ο φόβος καλλιεργεί τον ρατσισμό και το αντίστροφο. Έτσι, μετανάστες και εγκληματίες γίνονται έννοιες συνώνυμες, ενώ τα εξαρτημένα άτομα εκδιώκονται και "τιμωρούνται" από μια άλλη μερίδα πολιτών και πολιτικών, που πέφτουν συχνά θύματα παραπληροφόρησης», αναφέρεται στην κοινή ανακοίνωση και προστίθεται: «Το αποτέλεσμα; Όλοι οι παραπάνω, μαζί με τοπικούς άρχοντες, διαμαρτυρόμενοι με αφορμή την ίδρυση μιας υπηρεσίας του ΟΚΑΝΑ στην περιοχή τους, είτε πρόκειται για κέντρο εκπαίδευσης είτε για μονάδα χορήγησης φαρμακευτικών υποκαταστάτων, επιτίθενται στην ουσία στους συνδημότες τους που έχουν ανάγκη την φροντίδα των φορέων απεξάρτησης. Σε αυτό το περιβάλλον ο επιστημονικός λόγος και τα ερευνητικά δεδομένα δυστυχώς δεν ακούγονται».Το δικαίωμα στη θεραπεία και η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας πρέπει επιτέλους να δοθεί και σ' αυτή την ομάδα συμπολιτών μας, επισημαίνουν οι φορείς και καταλήγουν: «Αν φτάσουμε στο σημείο να παρεμποδίζουμε τον ίδιο τον πολίτη στην πρόσβασή του σε μία υπηρεσία υγείας, δεν κινδυνεύει μόνο αυτός. Πίσω από μία κλειδωμένη πόρτα εγκλωβίζεται και αυτός που κρατά το κλειδί».