Ποίημα στον έρωτα από τον Τέρενς Μάλικ

Κάθε νέα ταινία του σκηνοθέτη Τέρενς Μάλικ είναι κι ένα σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός. Πέρσι είχαμε την ταινία του, «Το δέντρο της ζωής», που του χάρισε το Χρυσό Φοίνικα των Κανών. Φέτος, το γεγονός της 69ης Μόστρας του κινηματογράφου της Βενετίας ήταν η προβολή της αριστουργηματικής, πρέπει να πω, νέας του ταινίας «To the Wonder» («Στο θαυμαστό», θα ήταν η κατά λέξη μετάφραση), που προβλήθηκε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Κι όπως συνέβηκε με όλες τις πρόσφατες ταινίες του, και σε άλλα μεγάλα φεστιβάλ, ο ίδιος ο Μάλικ αρνήθηκε να παρευρεθεί στη Βενετία για την παρουσίαση της ταινίας του, όπως αυτή τη φορά έλειψαν, για διαφορετικούς όμως λόγους, και οι βασικοί πρωταγωνιστές του: Μπεν Αφλεκ, Ρέιτσελ Ανταμς και Χαβιέ Μπαρντέμ, με αποτέλεσμα να εκπροσωπήσει την ταινία μόνο η συμπρωταγωνίστριά του Ολγα Κιριλένκο.

Η ιστορία της ταινίας στρέφεται γύρω από τις σχέσεις ενός άντρα, του Νιλ [Μπεν Αφλεκ] με δυο γυναίκες, την Ουκρανή, που ζει στο Παρίσι, Μαρίνα [Ολγα Κιριλένκο] και την Αμερικανίδα Τζέιν [Ρέιτσελ Ανταμς]. Στο επίκεντρο της ταινίας του, όπως και στις περισσότερες [από το Badlands και το «Μέρες ευτυχίας» μέχρι «Το δέντρο της ζωής»] είναι ο έρωτας και οι διάφορες μορφές του: πάθος, γαλήνη, συμπαράσταση, απάτη, θλίψη και αναποφασιστικότητα. Ολα όμως τοποθετημένα σ' ένα κόσμο πολύ κοντά στο «Μέρες ευτυχίας» και, ακόμη περισσότερο, στο «Δέντρο της ζωής»: ένα κόσμο όπου η φύση [η θάλασσα, το νερό, η βροχή, το χιόνι, τα βουνά, οι πέτρες, η γη] παίζει σημαντικό ρόλο και που ο Μάλικ, με τη βοήθεια της φωτογραφίας του εξαίρετου Εμμανουέλ Λουμπέσκι, τονίζει μέσα από έξοχες εικαστικά εικόνες.

Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που τονίζει το κύριο θέμα της: ο Νιλ και η Τζέιν, καθισμένοι πάνω στην οροφή ενός τζιπ, περικυκλωμένοι από δεκάδες βίσωνες, χαμένοι κάπου στις τεράστιες πεδιάδες της Οκλαχόμα, σε μια φύση σχεδόν παρθένα, ανίκανοι να κινηθούν. Ακριβώς,όπως ο έρωτάς τους που τους κρατάει «δεμένους», ως τη στιγμή που θα ξεσπάσει το δράμα. Η ταινία παρουσιάζεται, στο μεγαλύτερο μέρος της, μέσα από εσωτερικούς διαλόγους, στην αρχή με εκίνους της Μαρίνας που μιλάει για την «αγέννησή» της χάρη στον έρωτά της ­(λυώνω», «πέφτω μέσα στη φωτιά», είναι μερικές από τις σκέψεις της), αργότερα με τον Νιλ να δίνει τη δική του άποψη καθώς και ένα Καθολικό ιερέα της περιοχής [Χαβιέ Μπαρντέμ], που μιλάει κι αυτός για την αγάπη του για το θεό, αγπάη όμως που την αμφισβητεί, έχοντας χάσει το πάθος του καλέσματος («πού βρίσκεσαι;», «πόσο καιρό θα κρύβεσαι από μένα;», «βγες από τις σκιές», ψιθυρίζει). Η ηρωίδα τελικά θα καταλήξει [μαζί και ο σκηνοθέτης] σ' ένα σλόγκαν που παραπέμπει και στο φινάλε του «Δέντρου της ζωής»: «η αγάππη που μας αγαπά όλους». Με μια μεθοδικότητα που στοχεύει στην τελειότητα, με μια έμπνευση πρωτότυπη, που τον τοποθετεί πλάι σ' ένα Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Μάλικ έφτιαξε ένα όμορφη ποίημα αφιερωμένο στον έρωτα. Και του αξίζει το Χρυσό Λιοντάρι!

Ενας έξυπνος επιχειρηματίας που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί γ