Πινελιές σε καμβά μετεκλογικό (Α' μέρος)

του Βαγγέλη Καργούδη

Δευτέρα πρωί, Δευτέρα 7 του Μάη, η Μεγάλη μετεκλογική Δευτέρα. Μαζεύω, για να μοιραστώ μαζί σας, κάποιες δικές μου πινελιές στον (μετεκλογικό) καμβά με θέμα «γιατί δεν μπορούσε, με καμία δύναμη να έχει καλό τέλος, το μπλέξιμο που για μας, άρχισε, εκεί, κατά τους πρώτους μήνες του 2010...».

α) Εδώ και πολλούς μήνες, σκέφτομαι πως εν τέλει, απάντηση καθαρή στο ερώτημα «πότε ακριβώς οι πολιτικές μας ηγεσίες, έμαθαν, ή κατάλαβαν τα ακριβή μεγέθη της οικονομικής κρίσης, και αν δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένες, σε ποιόν ή σε ποιούς ανήκουν οι ευθύνες της σκόπιμης συσκότισης, που επιβλήθηκε, όταν από την Άνοιξη του 2009, η Ελληνική κυβέρνηση σταμάτησε να στέλνει τα καθιερωμένα επίσημα ενημερωτικά ραπόρτα στην EUROSTAT;»,
ΔΕΝ καταφέραμε να πάρουμε ΠΟΤΕ.
Εννοώ, φυσικά, μια απάντηση από τον, κατά Νόμο (ή κατά το τρέχον πολιτικό έθος) αρμόδιο φορέα.
Αρμόδιο φορέα, φυσικά, δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αποτελέσουν, οι κατόπιν εορτής & όψιμου απολογιστικού ύφους συνεντεύξεις του κ. Προβόπουλου.
Ούτε όμως και τα ενώπιον της Βουλής αμήχανα ψελίσματά του για τις αριθμητικές περιπέτειες, το «ταξίδι» του ελλείμματος του 2009, από το περίπου 3% του προϋπολογισμού για το 2009 κατά μήνα Δεκέμβριο του 2008, στο τελικό (και από τους πάντες πλέον, αποδεκτό, του κ. Σαμαρά περιλαμβανομένου) 15.8% με κάμποσες ενδιάμεσες στάσεις, που τον αποκάλυπταν φόρα-παρτίδα, να επιχειρεί να στρογγυλέψει τα αστρογγύλευτα.
Κι αν επιμένω λίγο στο συγκεκριμένο σημείο, είναι γιατί έχω πια οριστικά καταλήξει, ότι κάπου εκεί, θα έπρεπε να αναζητήσει κανείς μερικές από τις πιο βασικές «βρυσομάνες» της Συμφοράς.

β) Για λόγους που ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω ποτέ, το κυβερνών μετά τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 ΠΑΣΟΚ, υποτίμησε, -δεν καταδέχτηκε ίσως(;)-, να αντιμετωπίσει με τρόπο στοιχειωδώς μεθοδικό και αποτελεσματικό, όλη εκείνη την βορβορώδη παραπολιτική άβυσσο που συνόδευε από την αρχή της, όλη την προσπάθεια (προσπάθεια τιτάνια, κατά γενική αναγνώριση) της τότε κυβέρνησης για την αντιμετώπιση μιας κρίσης, που τα μεγέθη της, εν τω μεταξύ, μεγάλωναν με ρυθμούς τερατογένεσης.
Μια παραπολιτική άβυσσο από σενάρια, που εκτυλίσσονταν γύρω από ένα «βασικό μοτίβο»: Ένα «αφήγημα», -υποτίθεται πολιτικό, μια παραπολιτική χυδαία τσόντα στην πραγματικότητα-, που «ιστορούσε» χωρίς ντροπή, τις προσπάθειες ενός κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, -ιδιαίτερα δύο ανθρώπων, του Γιώργου Παπανδρέου & του (επίσης) Γιώργου Παπακωνσταντίνου-, παραδομένου, υποτίθεται, στον «πρακτόρικο εθνοπροδοτικό» του ρόλο (πρβλ. κυβέρνηση Τσολάκογλου κλπ) που το ήθελε να έχει κάνει ύστατο σκοπό της πολιτικής του ύπαρξης, και για λόγους που δεν εξηγήθηκαν ποτέ (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε), να παραδώσει καλά και ντε  τη χώρα, δεμένη χεροπόδαρα σε έναν Ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης με τη συμμετοχή της Κομισιόν, του ΔΝΤ & της ΕκΤ!
Έναν Ευρωπαϊκό μηχανισμό, όμως, του οποίου, η έστω και καθυστερημένη δημιουργία, θεωρείται, από την παμψηφία σχεδόν των έγκυρων αναλυτών,