Παρά να ζει γονατιστός…

του Βασίλη Πάικου

Ο πανεπιστημιακός του 1969 προτίμησε να πεθάνει όρθιος για να μην συνεχίσει να ζει στη χουντική σκλαβιά. Ο συνταξιούχος του 2012 θέλησε ν’ αποφύγει την αναξιοπρέπεια της πλήρους ανέχειας.
 

«Καλύτερα να πεθαίνει κανείς όρθιος παρά να ζει γονατιστός» έγραφε στο σημείωμα που άφησε ο Θεόφιλος Φραγκόπουλος. Ο πανεπιστημιακός που το 1969, μέσα στη Χούντα, έβαλε τέλος στη ζωή του μέσα στο εργαστήριο της Γεωργικής Χημείας στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών.
Έτσι και ο «ιδανικός

αυτόχειρας» του Συντάγματος. Αυτοκτόνησε ακριβώς για να μην αναγκαστεί να ζήσει γονατιστός. Δεν πήγε να πέσει από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Ούτε πήρε δηλητήριο κι έπεσε στο κρεβάτι του να πεθάνει. Επέλεξε να κάνει τη θυσία του πολιτική πράξη. Κραυγή. Καταγγελία. Αυτοπυροβολήθηκε στο Σύνταγμα, απέναντι από τη Βουλή, στο στέκι των «Αγανακτισμένων».
Ο πανεπιστημιακός του 1969 προτίμησε να πεθάνει όρθιος για να μην συνεχίσει να ζει στη χουντική σκλαβιά. Ο συνταξιούχος του 2012 θέλησε ν’ αποφύγει την αναξιοπρέπεια της πλήρους ανέχειας.
Έκανε τη θυσία του πολιτική πράξη ο αυτόχειρας του Συντάγματος. Και μ’ αυτή την έννοια, και μόνο από σεβασμό στην επιλογή του, οφείλουμε να τον δούμε ως σύμβολο ενός μεγάλου τμήματος του λαού, που έχει οδηγηθεί πέρα από τα όρια αντοχής. Με συνέπεια να κινδυνεύει να χάσει τον αυτοσεβασμό του. Ως σύμβολο ενός λαού που, σχεδόν στο σύνολό του, καταδικάζεται μέρα με τη μέρα σε ασφυκτική «συρρίκνωση» της ζωής του.
Δεν έχουν μεγάλη σημασία τα όσα «ανορθόδοξα» έγραψε στο σημείωμα ο συνταξιούχος. Ούτε τα «καλάσνικωφ» ούτε οι «κρεμάλες» ούτε ο «Τσολάκογλου». Ποιος άλλωστε νομίζει πως έχει τα κότσια να κρίνει την «πολιτική ορθότητα» των λόγων ενός ανθρώπου που βρίσκεται στην έσχατη απελπισία. Ποιος νομίζει ότι μπορεί να έχει άποψη για το πώς πρέπει να αισθάνεται, και πώς να εκφράζεται ένας άνθρωπος λίγο πριν βάλει τέρμα στη ζωή του; Ποιος νομίζει πως έχει τα περιθώρια να υποδείξει τρόπους «καλής πολιτικής συμπεριφοράς» σ’ έναν άνθρωπο ευρισκόμενο στην έσχατη απόγνωση. Το σημείωμα δεν ήταν παρά κραυγή. Κραυγή απελπισίας και οργής.
Ο συνταξιούχος φαρμακοποιός του Συντάγματος  έγινε ήδη «σημείο αναφοράς». Για ένα λαό που πιέζεται, καταπιέζεται, ταπεινώνεται, για ένα λαό που ωστόσο αντιστέκεται. Για ένα λαό που πασχίζει, παρ’ όλ’ αυτά, να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του…