«Πάντα υπάρχει έξοδος από το τούνελ»

Μια δυνατή παράσταση για μη επαναπαυμένους θεατές που συνδυάζει σύγχρονες μορφές τέχνης και τεχνολογίας (θέατρο, video art, ηλεκτρονική και live μουσική, φωτογραφία, εικαστική σκηνογραφία) είναι σε εξέλιξη στον εκθεσιακό χώρο του CAMP!

Η Αθηνά Παππά, η οποία μίλησε στον Αθήνα

9.84 και στη Ζέτα Καρφίδου, και η θεατρική της ομάδα «Συν Αθηνά», συνδυάζοντας το κλασικό θέατρο -μέσα από καινούργιες φόρμες και στυλ- προσπαθεί απενοχοποιήσει τους θεατές και με χιούμορ να τους προτρέψει να βγουν από την τελματώδη κατάσταση στην οποία κάποιοι προσπαθούν να μας εντάξουν εν καιρώ μνημονίου. Go λοιπόν!!

Ερ.: Και εγένετο «Go». Πως;
Αθ. Π.: «Ήμασταν καθισμένοι στον καναπέ και μιλάγαμε και λέγαμε τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχουμε λεφτά, που θα πάει αυτή η κατάσταση, αν ήμουν 20 χρόνων θα έφευγα, τι κάνουμε τώρα... Γιατί δεν γράφεις κάτι δικό σου είπα μέσα μου καθώς οι συνεργάτες μου, με προέτρεπαν να κάνουμε κάτι για να υπάρχουμε, αλλά και να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Οκέι - είπα- δώστε μου μια λέξη και θα γράψω κάτι πάνω σ' αυτήν! Πολλές λέξεις έπεσαν στον... καναπέ αλλά έμεινε η λέξη GO! Που τελευταία βγήκε από τον έναν απ' αυτούς, τον Θύμιο Κούκιο όταν είχαμε πια κουραστεί! Και τότε εγώ είπα αυτό είναι GO!! Έτσι άρχισα να το γράφω. Μου άρεσε ! Σύντομο, περιεκτικό που σήκωνε πολύ ανάλυση! Είχε ακριβώς αυτό που ήθελα. Την προτροπή! Για σκέψου, σκέφτηκα όλοι να μιλάνε για το «φεύγα» και να μην κάνουν τίποτα για αυτό απλώς να κάθονται σε έναν καναπέ. Ό,τι συμβαίνει καθημερινά, μιλάς για όλα από την ασφάλεια του καναπέ σου αλλά δεν περνάς ποτέ στην δράση»!

Ερ.: Το θέμα είναι η κρίση που βιώνει καθημερινά ο έλληνας πολίτης. Γιατί να έρθει να δει την παράσταση ; Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται το έργο;
Αθ. Π.: «Όχι το θέμα δεν είναι η κρίση! Μεταχειρίζεται την κρίση !Αναφέρεται ανάμεσα σε τέσσερις καλλιτέχνες που εν μέσω κρίσης σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται παίζοντας με το ρήμα «φεύγω». Η Λέξη Go! Έχει μέσα της την προτροπή για δράση. Όλες οι σκηνές του έργου γίνονται πάνω σε ένα καναπέ που είναι και το μόνο σκηνικό της παράστασης. Ο καναπές συμβολίζει το ρούφηγμα που έχουμε πάθει όλοι από τις καταστάσεις που περνάμε, κυρίως από τις οικονομικές δυσκολίες. Πάνω στον καναπέ γίνονται όλα, συζητήσεις, τσακωμοί, εξομολογήσεις, έρωτες. Το ερώτημα είναι αν οι ήρωες του έργου θα φύγουν ή θα μείνουν. Θα μείνουν και θα περάσουν στην δράση; Θα φύγουν για να γλυτώσουν και να κρυφτούν από τον ίδιο τους τον εαυτό; Θα μείνουν και θα τους καταπιεί ο καναπές που το ίδιο το σύστημα τους έχει καθίσει (;) ή θα χρησιμοποιήσουν τον καναπέ σαν εφαλτήριο για τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες και για την ίδια τους τη ζωή;».

ΕΡ.: Πόσο ρεαλιστικοί είναι οι ρόλοι ; Γνωρίζετε ανθρώπους οι οποίοι -υπό μνημονιακές συνθήκες- βρίσκονται αντιμέτωποι με τα «δε θέλω» τους και παρόλα αυτά εξακολουθούν να δημιουργούν ;
Αθ. Π.: «Είναι εντελώς ρεαλιστικοί. Μην ξεχνάτε ότι έγραψα το έργο και το στήριξα πάνω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που γνωρίζω, κυρίως καλλιτέχνες οι οποίοι είναι ανήσυχοι και την ίδια στιγμή έτοιμοι να παραδοθούν και να εγκαταλείψουν το όνειρο. Βλέπουν ωστόσο ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις τέτοιες δύσκολες καταστάσεις είναι η δράση και η φυγή μέσω αυτής! Μα φυσικά, είμαστε όλοι εμείς που δεν θέλουμε να παραδώσουμε τα όπλα αμαχητί! Είναι ο καθένας μας που τολμά ακόμα να ονειρεύεται και αυτό θα μου επιτρέψετε να πω, πως είναι Χαρακτηριστικό του Έλληνα. Ονειρεύεται! Μόνο που μέσα από το έργο τον προτρέπουμε να ονειρεύεται περνώντας στην δράση ! Ουσιαστικά και πραγματικά και όχι ουτοπικά»!

Ερ.: Παραστάσεις, όπως η δική σας, μπορεί να λειτουργήσουν ως έναυσμα για κινητοποίηση; Υπήρξε θεατής που να ήρθε και να σας είπε... «πήρα κουράγιο, από αύριο κάνω καινούργια αρχή»;
Αθ. Π.: «Αν και δεν πιστεύω στο διδακτικό θέατρο -αυτό το αφήνω στο κατηχητικό που έχει στο τέλος και ηθικό δίδαγμα - παρ όλα αυτά, κάθε παράσταση εκτός ότι σε ψυχαγωγεί σε βάζει να σκέφτεσαι και σου δίνει ερέθισμα να την «δεις» κι αλλιώς! Το θέατρο συγκινεί και μέσα από την τραγωδία και την κωμωδία! Την συγκίνηση μ' αυτό τον τρόπο επιδιώκω! Και ναι, οι περισσότεροι θεατές φεύγουν συγκινημένοι γελώντας! Μας λένε «μας συγκινήσατε, μας πετάξατε όλα τα συναισθήματα που μπορεί κανείς να έχει μέσα σε μιάμιση ώρα, χαρά γέλιο λύπη, αισιοδοξία, αλλά καθόλου μιζέρια» Ε! αυτό είναι το ζητούμενο! Να μιλάς για την κατάσταση στην οποία έχουμε επέλθει όλοι μας αλλά χωρίς φανφαρονισμούς και μιζέρια»!

Ερ.: Μια μακρά διαδρομή, από την αρχαία τραγωδία στο «Live Art Theatre», το οποίο υπηρετείτε πλέον φανατικά. Το βλέπουμε στα έργα που γράφετε και σκηνοθετείτε. Τι έπαιξε ρόλο σε αυτή τη μεταστροφή και γιατί όχι στην επιλογή της σχολής που υποστηρίζει «Θα μπω στο πετσί του ρόλου»;
Αθ. Π.: «Εδώ και 30 χρόνια που υπηρετώ το θέατρο έχω περάσει απ όλα τα είδη του. Τα 13 τελευταία χρόνια όμως, έχω στραφεί «Live Art Theatre» και αυτό έγινε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί μαθαίνοντας αυτό το είδος του θεάτρου - που δεν είναι τωρινό αλλά έχει τις ρίζες του στον Ντιντερό και το παράδοξο του ηθοποιού- ένοιωσα ότι μου πάει πιο πολύ και μέσα από αυτό μπορώ να είμαι πιο αληθινή πάνω στην σκηνή μιας και βασίζεται στην εναγώνια αναζήτηση της αλήθειας του ηθοποιού και όχι στην αναγκαστική ενσωμάτωση του με τον ρόλο! Ο ρόλος με την μέθοδο αυτή είναι το καθήκον του ηθοποιού να τον ενσαρκώσει πάντα μέσα από την δική του αλήθεια. Με τη μέθοδο του "Live art theater" o ηθοποιός έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και την αλήθεια του ! Ο ρόλος, η φιγούρα, που πρέπει να υποδυθεί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ίδιος που προς στιγμή ενδύεται τον άλλον, ξέροντας όμως, ότι πάντα και πίσω από την ένδυση, είναι αυτός! Είναι ένα «κλείσιμο» ματιού στον θεατή, ο οποίος και αυτός συμπάσχει με τον ηθοποιό και ψάχνει όπως και αυτός, την αλήθεια. Δεύτερον, γιατί ο κάθε ένας μας έχει καθήκον, από την στιγμή που ορίζει τον εαυτό του δημιουργό, να «ψάχνει» διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και να μην μένει στα «κεκτημένα». Άλλωστε ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη να κάνω δικά μου πράγματα που με εξέφραζαν. Με την μέθοδο αυτή μπορείς να κάνεις οποιοδήποτε είδος θεάτρου από Αρχαία Τραγωδία- μέχρι κλασσικό και σύγχρονο ρεπερτόριο, απλά για την προσέγγιση του κάθε έργου χρησιμοποιείς αυτή την μέθοδο. Δεν είναι το "live art theater" μια μέθοδος μόνο για σύγχρονα έργα. Αυτό για να μην μπερδεύουμε την μέθοδο με το είδος!»

Ερ.: Ο Έλληνας θεατής είναι εξοικειωμένος με το «ζωντανό θέατρο»; Συμμετέχει στην παράσταση;
Αθ. Π.: «Ο Έλληνας θεατής από την στιγμή που πάει στο θέατρο είναι ένας έξυπνος θεατής, ο οποίος είναι ανοιχτός να δεχθεί το καινούργιο, πολύ περισσότερο κάτι που φαίνεται καινούργιο αλλά έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα στον χρόνο. Και βέβαια συμμετέχει, χωρίς να αναγκάζεται να το κάνει, μόνο και μόνο γιατί από την στιγμή που θα έρθει, δεν είναι ένας απλός θεατής, αλλά ένας συμπαίκτης. Αυτό δηλαδή που γίνεται και στην ζωή μας. Αν συμβεί κάτι στον δρόμο, ένα ατύχημα ας πούμε ή ένας χορός ή μια μουσική μπάντα που παίζει, ο περαστικός ή θα συμμετέχει ή θα κοιτάξει και θα φύγει. Το σίγουρο είναι ότι θα τον επηρεάσει συναισθηματικά ότι κι αν δει, αναλόγως».

Ερ.: 83 πολυχώροι πολιτισμού κινδύνεψαν να κλείσουν έπειτα από καταγγελίες του «Σωματείου Ελλήνων Τεχνικών Θεάτρου», ότι δε διαθέτουν την απαιτούμενη άδεια θεάτρου. Πως εξηγείτε αυτή την κατάσταση στη μέση της σαιζόν; Ποια είναι η άποψη σας για να μην πληγεί περαιτέρω ο χώρος της έκφρασης ;
Αθ. Π.: «Αυτή την στιγμή που σας απαντώ έγινε μια υποχώρηση από την μεριά του Δήμου και αναθεώρηση το ποιοι χώροι και κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα κλείσουν. Ωστόσο αυτό που συνέβη την περασμένη εβδομάδα - δεν με ξάφνιασε - τίποτα δεν με ξαφνιάζει σε αυτήν την χώρα πλέον- απλά με χάλασε. Μου χάλασε τη διάθεση, αλλά για λίγο, και αυτό γιατί ότι και να γίνει πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να κλείσει και να φιμώσει το θέατρο! Το Θέατρο θα υπάρχει, όπως υπήρξε πάντα και ακόμα κι αν βγούμε στον δρόμο, θα υπάρχει. Το θέμα είναι να το δουν και όλοι αυτοί που είναι στην εξουσία, να δουν τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες του χώρου και όχι να κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι αλλά να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και να δώσουν κίνητρα για να αναπτυχθεί ο πολιτισμός και όχι να τον φιμώνουν! Επιτρέπεται σ' αυτήν την χώρα που γεννήθηκε το θέατρο να απαγορεύεται με το πρόσχημα των αδειών; Ναι, να υπάρχει φυσικά ασφάλεια σε όλους τους χώρους αλλά όχι με το πρόσχημα αυτό, να δίνεται εντολή να κλείσουν χώροι που παράγουν πολιτισμό για τους πολλούς! Και εξηγώ. Λέγοντας πολλούς εννοώ ότι στην παρούσα κατάσταση είναι κίνητρο τα οικονομικά εισιτήρια για μια παράσταση. 'Όλοι αυτοί που στηρίζουν τους μεγάλους χώρους- εννοώ θεατές- είναι αυτοί που δεν θα πάνε στα μικρά θέατρα και στους πολυχώρους - εκτός αν γίνει μόδα- και στηρίζουν το σύστημα που θέλει να κλείσουν οι άλλοι χώροι. Είναι αυτοί που πάνε εκεί μόνο για το «φαίνεσθαι» και όχι ουσιαστικά για να παρακολουθήσουν την παράσταση αλλά για να δείξουν ότι έχουν και κουλτούρα και να επιδειχθούν.
Αν οι ίδιοι το έκαναν συνειδητά, δηλαδή αν ήταν συνειδητοί θεατές-θα είχαν βγει στους δρόμους- μαζί με τους ηθοποιούς και τους ανθρώπους του θεάτρου. Είδατε εσείς κάτι τέτοιο; Οι περισσότεροι από αυτούς απαξιούν τα μικρά θέατρα φυσικά γιατί εκεί δεν μπορούν να φανούν. Στις πλατείες των θεάτρων παίζεται ταυτόχρονα και ένα άλλο θέατρο το «κοσμικό» θέατρο. Εμείς τους θέλουμε όλους τους θεατές και τους «μεν και τους δεν», αλλά να έρχονται συνειδητά για να δουν θέατρο, όχι να παίξουν. Αλλά αυτό προϋποθέτει παιδεία και αυτό εκλείπει από την χώρα».

Ερ.: Το «Go» θα παίζεται έως πότε; Έχετε σχέδια για να το ταξιδέψετε το καλοκαίρι;
Αθ. Π.: «Το GO! Θα παίζεται όσο έρχονται θεατές. Τουλάχιστον έως το τέλος Μαΐου δύο φορές την εβδομάδα. Τώρα αν θα το ταξιδέψουμε πάλι κι αυτό δεν μπορώ να το πω με σιγουριά γιατί - έχουμε κάνει ήδη προτάσεις σε επαρχιακές πόλεις- εξαρτάται από την απάντηση και την αποδοχή των προτάσεων από τους πολιτιστικούς φορείς. Είδωμεν»!

Ερ.: Τι άλλο να περιμένουμε από τη θεατρική ομάδα «Συν Αθηνά»;
Αθ. Π.: «Από την «Συν Αθηνά» μπορείτε να περιμένετε τα πάντα»!

Ερ.: Εκτός από ταλαντούχα ηθοποιός. Έχετε έναν πιο βασικό ρόλο αυτό της μάνας. Θα ήθελα κλείνοντας και με αυτό το φίλτρο να μου εκμυστηρευτείτε τι λέτε εν καιρώ κρίσης στα δικά σας παιδιά. Να ακολουθήσουν τα όνειρά τους; Υπάρχει έξοδος από το τούνελ;
Αθ.Π.: «Σας ευχαριστώ για το «ταλαντούχα». Τώρα όσο για τον ρόλο της μάνας (!) ποτέ δεν τον είδα σαν ρόλο! Το να είσαι μάνα δεν είναι ρόλος! Δεν το αντιμετωπίζω έτσι. Είμαι μάνα από επιλογή και όχι γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να γίνω. Από την στιγμή που θα αποφασίσεις να κάνεις παιδιά δεν σταματάς να είσαι μάνα μέχρι το τέλος της ζωής σου. Τα παιδιά μου, που χαίρομαι πολύ γι αυτά, είναι δώρο! Έτσι το βλέπω. Ένα δώρο που το έχεις και το διαφυλάσσεις για πάντα. Ωστόσο μεγάλωσα τα παιδιά μου λίγο διαφορετικά από τα ελληνικά πρότυπα του τύπου « περπροστασία».Δεν πιστεύω σε αυτήν αλλά στην προτροπή του παιδιού να πάρει από νωρίς την ζωή του στα χέρια του και να νιώθει ότι δίπλα του υπάρχουν οι γονείς του χωρίς να επαναπαύονται σε αυτούς.
Τα παιδιά μας δεν είναι κτήματά μας είναι ξεχωριστοί άνθρωποι οι οποίοι θα πορευτούν μόνοι τους στην ζωή. Θα αναπτύξουν την προσωπικότητά τους με ότι μπορείς να τους δώσεις κατά την διάρκεια της βρεφικής και παιδικής ηλικίας και μόλις ενηλικιωθούν οφείλουν να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους και όχι να είναι εξαρτημένα από τους γονείς τους. Εφόδια όπως διαπαιδαγώγηση, μόρφωση καλλιέργεια, είναι αυτά που πιστεύω είναι η προίκα τους που θα την φέρουν συνέχεια μαζί τους. Και το βασικότερο όλων αγάπη! Να νιώθουν και να ξέρουν ότι τα αγαπάς όχι μόνο σαν παιδιά σου αλλά σαν μοναδικές προσωπικότητες»! Στα παιδιά μου δεν είπα ποτέ τι θέλω να κάνουν ή να γίνουν. Τους έδειξα τον δρόμο και τα άφησα ελεύθερα να αποφασίσουν και πριν και τώρα. Το μόνο που τους είπα ήταν να επιλέξουν κάτι που θα τα κάνει ευτυχισμένα, ότι κι αν είναι αυτό. Θυμάμαι η κόρη μου μικρή με ρώτησε - δηλαδή αν θέλω να γίνω σκουπιδιάρης θα σου αρέσει; Και της απάντησα. Μα αν αυτό σε κάνει ευτυχισμένη, γίνε»! Φυσικά τα παιδιά οφείλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους ακόμα κι αν τα όνειρά τους δεν συνάδουν με την δική μας επιθυμία για αυτά. Πάντα υπάρχει έξοδος από το τούνελ και αν δεν υπάρχει βάζεις δυναμίτη το ανατινάζεις και ανοίγεις έξοδο»!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενα-Σκηνοθεσία: Αθηνά Παππά
Μουσική: Sequence Theory Project
Πιάνο - ερμηνεία: Μελεντίνη
Σχεδιασμός φωτισμού/φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς
Video: Μάνος Γεωργακόπουλος
Σκηνογραφία-Μάσκες: Μαριλίζα Rendl
Bοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Σκλαβενίτη
Hair styling: Kωνσταντίνα Τριάντου
Kουστούμια: Κατερίνα Αλεξανδράκη
Ποίημα: Vennis Mak

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ:
Αθηνά Παππά
Θύμιος Κούκιος
Δημήτρης Μαζιώτης
Μελεντίνη

Παραστάσεις: Κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 21:30 μέχρι τις 29 Μαΐου 2013

Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ, φοιτητών-ανέργων 5

Χορηγός Επικοινωνίας και ο Αθήνα 9.84.

Κρατήσεις θέσεων: 210 3247679 (καθημερινά 14:00 - 21:00) και 6936562777