ΟΚΑΝΑ: για το έλλειμμα και τη (μη) αναγκαιότητά του

του Δημήτρη Φύσσα

Διαβάζω στις σημερινή ειδησεογραφία:

«Έλλειμμα 8,4 εκατ. ευρώ στον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ), προερχόμενο κατά κύριο λόγο από τη μεταφορά κονδυλίων θεραπείας στη μισθοδοσία, διαπίστωσαν και διερευνούν οι επιθεωρητές Υγείας.

Λεπτομερέστερα, την περίοδο 2003-2010 ο ΟΚΑΝΑ όχι μόνο δεν προσαρμόστηκε στο ενιαίο μισθολόγιο, αλλά οι μισθοί

του αυξήθηκαν από 60% μέχρι 182%, ιδίως με τη μέθοδο των επιδομάτων, σύμφωνα με τέσσερα πορίσματα ελέγχων που είχε διατάξει ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρος Ρακιντζής. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, το διάστημα 2010 - 2012, παρόλο που η επιχορήγηση του κράτους μειώθηκε μέχρι και 40%, το μισθολογικό κόστος του ΟΚΑΝΑ εξακολούθησε να ξεπερνά το 60% των εσόδων

Υπενθυμίζεται ότι έγινε δεκτή η παραίτηση της προέδρου του ΟΚΑΝΑ κ. Μένης Μαλιώρη.»

Εδώ έχουμε ένα μάλλον τυπικό δείγμα λειτουργίας ενός δημόσιου οργανισμού: ο ΟΚΑΝΑ, σε περίοδο λιτότητας, κόβει χρήματα από το κύριο έργο του, που είναι η θεραπεία των τοξικοεξαρτημένων, και τα δίνει στο προσωπικό του με μορφή επιδομάτων. Όπως και τόσοι άλλοι οργανισμοί του Δημοσίου, βάζει στην άκρη τη δουλειά για την οποία υπάρχει, προκειμένου να εξυπηρετεί όσους απασχολούνται σ΄ αυτόν. Που φυσικά, μεταξύ τους θα περιλαμβάνονται ποιος ξέρει πόσα ρουσφέτια υπουργών, βουλευτών, διοικήσεων του ΟΚΑΝΑ, συγγενών άλλων υπαλλήλων και δε συμμαζεύεται- μονιμοποιημένοι από το παράθυρο. Κι από αυτούς, αν κρίνω από άλλους οργανισμούς, πόσοι θα πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους και δε θα είναι μονάχα μισθοδοτούμενοι.

Αυτά θα τα βρει ο κ. Ρακιντζής και οι υπηρεσίες του- και πάλι όμως, δε θα είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό. Σε πάρα πολλούς οργανισμούς και υπηρεσίες του Δημοσίου, αυτός είναι ο κανόνας: να παρακάμψουμε το ενιαίο μισθολόγιο, να βολέψουμε τα δικά μας παιδιά, να τα μονιμοποιήσουμε, να τους δίνουμε επιδόματα, να τα «μπουκώσουμε» όσο μπορούμε περισσότερο, να δουλεύουν όσο μπορούνε λιγότερο.

Κι αν τα πράγματα είναι κάπως πιο δύσκολα τώρα, λόγω του ελέγχου που (υποτίθεται ότι) ασκεί η τρόικα, και πάλι εξακολουθούν να γίνονται. Είτε απροκάλυπτα (βουλευτές, υπάλληλοι της Βουλής, παπάδες και όσοι άλλοι εξαιρέθηκαν από κάθε μέτρο), είτε στα μουλωχτά, αλά ΟΚΑΝΑ.

Αυτό που κάνει την περίπτωση ΟΚΑΝΑ ακόμα πιο εξοργιστική είναι η πλήρης αποτυχία στο αντικείμενό του. Δηλαδή αυτό το «κατά των ναρκωτικών» δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ό,τι κι αν κάνει ο ΟΚΑΝΑ, το κράτος, το υπουργείο Υγείας, η αστυνομία ή όποιος άλλος, η πραγματικότητα είναι μία- και είναι παγκόσμια: τα ναρκωτικά επεκτείνονται επειδή είναι παράνομα.

Η παγκόσμια παρανομία των εξαρτησιογόνων ουσιών πολλαπλασιάζει τα κέρδη που σχετίζονται μ΄ αυτές και αποτελεί επαρκή αιτία για παράνομη καλλιέργεια, επεξεργασία, διακίνηση και διάδοσή τους, ενώ ταυτόχρονα αφήνει τεράστια ποσά για να διαφθείρουν αστυνομικούς, δικαστές, μίντια και πολιτικούς. Το ότι η αντιναρκωτική εκστρατεία έχει αποτύχει το βλέπουμε γύρω μας, το βλέπουμε στις φυλακές (η πλειονότητα των κρατουμένων είναι για υποθέσεις ναρκωτικών), το βλέπουμε στην αδιαφορία της κοινωνίας, το βλέπουμε στη συναφή με τα ναρκωτικά εγκληματικότητα, στη διάδοση των ασθενειών που σχετίζονται μ΄ αυτά.

Ένα πράγμα φοβούνται όλοι στο κύκλωμα των ναρκωτικών: τη νομιμοποίηση και τον έλεγχο των ουσιών, που θα οδηγούσε σ ε άμεση μείωση των τιμών τους, σε ελεγχόμενη χρήση, σε μείωση της διαφθοράς, στην απελευθέρωση της αστυνομίας ώστε ν΄ ασχολείται με τα ουσιαστικά καθήκοντά της και στην αντιμετώπιση των ναρκοεξαρτημένων ατόμων ως ασθενών (όπως πράγματι είναι) και όχι ως παρανόμων. Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση δε θα ήταν χειρότερη από την υπάρχουσα. Χώρες όπως η Ολλανδία, η Ισπανία η Ελβετία ίσως κάτι παραπάνω ξέρουν- αξίζει να μελετήσουμε τα παραδείγματά τους.

Επομένως, μήπως, με αφορμή τα σκανδαλώδη ελλείμματα στον ΟΚΑΝΑ, θ΄ άξιζε να σκεφτούμε την πλήρη κατάργησή του και τη γενική στροφή στο ζήτημα «ναρκωτικά»;

[email protected]