Οι σωτήρες

Του Δημήτρη Β Τριανταφυλλίδη

Οι ιδεολόγοι πιστεύουν ότι ή Ανθρωπότητα
είναι καλύτερη από τούς ανθρώπους.
Italo Svevo

Μια από τις βασικές φυλές που παρεπιδημούν σε τούτη τη χώρα είναι οι «Σωτήρες». Είναι οι άνθρωποι που για κάθε πρόβλημα έχουν τη λύση, ακόμη και πριν οριστεί το ίδιο το πρόβλημα.

Είναι πρόθυμοι να ασχοληθούν με ο,τιδήποτε απασχολεί τη γειτονιά τους, τη χώρα, την ήπειρο, τον πλανήτη, το γνωστό σύμπαν και να δημιουργήσουν ένα «κίνημα σωτηρίας» αρκεί το πρόβλημα και η λύση

του να έχουν σαφή «αντισυστημικό, αντικαπιταλιστικό» περιεχόμενο και, κυρίως, να μην χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από μεγάλα κούφια λόγια.

Ο «σωτήρας» γνωρίζει πριν ακόμη μάθεш, ξέρει τις απαντήσεις πριν καν τεθούν οι ερωτήσεις. Για το «σωτήρα» ο χρόνος χωρίζεται σε δύο βασικές κατηγορίες: το παρελθόν και το μέλλον. Το παρελθόν εκπροσωπεί κάτι σαν το χαμένο «χρυσό αιώνα» και το μέλλον υπόσχεται την «επί της Γης βασιλεία». Το παρόν για το «σωτήρα» δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει ως μια διαρκής δοκιμασία των αρχών και των πεποιθήσεων του, σύμφωνα με τις οποίες με το παρόν μπορεί να ασχοληθεί μόνο εφόσον αυτό λειτουργήσει ως θερμοκοιτίδα του μέλλοντος, όπου και θα λυθούν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα.

Για τον «σωτήρα» εκείνο που έχει σημασία είναι ότι τα προβλήματα με τη λύση των οποίων ασχολείται καθημερινά, απλά λειτουργούν ως λίπασμα στο χωράφι του μέλλοντος. Είναι η καλή σπορά για την έκρηξη της ζωής που θα έρθει ως αποτέλεσμα μιας μαγικής τομής. Τότε ο άνθρωπος θα πάψει να ζει στην «προϊστορία» με όλα τα εκμεταλλευτικά συστήματα και θα περάσει στην «ιστορία» της ισότητας και της αρμονίας, όπου ο ίδιος, ως κάτοχος της μίας, μοναδικής και απόλυτης αλήθειας, θα αναλάβει να εκπροσωπεί τους υπόλοιπους. Και εφόσον χάρη σε αυτόν οδηγήθηκε η ανθρωπότητα στην «ιστορία» είναι λογικό να θέλει να εξουσιοδοτηθεί από την τελευταία για την εν λευκώ διαχείριση της.

Εννοείται πως ο «σωτήρας» δε σηκώνει αντιρρήσεις ούτε ως προς την επιλογή των «σκοπών και των στόχων» ούτε ως προς τις ενδεδειγμένες προσεγγίσεις, προτάσεις και λύσεις για την επίτευξή τους. Με ψυχολογική δομή του φανατικού ανθρώπου, ο «σωτήρας» είναι η επιτομή της ολοκληρωτικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα αμφισβητήσει τις επιλογές και τις προτάσεις του. Αμέσως κατατάσσεται στη χορεία των εχθρών της ανθρωπότητας και βρίσκεται αντιμέτωπος με την οργή του «σωτήρα», ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρεί πως ο αμφισβητίας είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πρόοδο της αποστολής του και πρέπει να εξολοθρευτεί.

Η χώρα έχει γεμίσει με κάθε είδους και φυλής «σωτήρες». Όλοι κάτι ή κάποιον θέλουν να σώσουν, μόνο που δε ρωτάνε για αυτό το κάτι ή ο κάποιος θέλουν να σωθούν. Ή αν η «σωτηρία» που προτείνουν τους περιλαμβάνει ως διασωθέντες ή ως παράπλευρες απώλειες για το «κοινό καλό».

Αναπόφευκτα λοιπόν τίθεται το ερώτημα: ποιος θα μας σώσει από τους «σωτήρες»;