Οι αντοχές της κοινωνίας εξαντλούνται

Του Δημήτρη Β.Τριανταφυλλίδη

Σύμφωνα με όσα μου έχουνπει φίλοι μηχανολόγοι μηχανικοί αλλάκαι άλλοι απόφοιτοι πολυτεχνικών σχολώντης ημεδαπής και της αλλοδαπής, ένα απότα πιο δύσκολα μαθήματα, κατά τη διάρκειατων σπουδών τους, ήταν εκείνο της «αντοχήςτων μετάλλων». Αν υπήρχε μάθημα «αντοχήτων κοινωνιών» είναι σίγουρο πωςελάχιστοι για να μην πω κανείς από τουςυπάρχοντες πολιτικούς, όλου του πολιτικούφάσματος, θα κατάφερνε να το περάσειέστω και με τη βάση, όπως λέμε.

Η βαθιά, παρατεταμένηκαι χωρίς προοπτική ανάκαμψης, πολύπλευρηκρίση της ελληνικής κοινωνίας, την ωθείστα έσχατα όρια

της αντοχής. Πλήττονταιιδιαίτερα εκείνοι που δεν μετείχαν όλεςαυτές τις δεκαετίες στο ξέφρενο πάρτιτης αμεριμνησίας και των φτηνών δανεικών.Εκείνοι που μοχθούσαν και πάσχιζαν ναεπιβιώσουν αξιοπρεπώς με την εργασίατους και τον κάματο τους. Εκείνοι πουδεν συναγελάστηκαν με τις συντεχνίεςκαι τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.Εκείνοι που δεν εξαπατήθηκαν εν γνώσειτους, θεωρώντας πως θα γίνουν συνδαιτυμόνεςστο τραπέζι της ευμάρειας και πλούσιαςζωής.

Αυτοί ακριβώς είναιεκείνοι που σήμερα πλήττονται περισσότεροαπό όλους. Έχοντας επενδύσει στην έντιμηεργασία, στην προσφορά προς το κοινωνικόσύνολο και στη μετρημένη ζωή, δεν είχαναποθέματα (και πού να τα βρουν άλλωστε;)ώστε να αντέξουν στους δύσκολους καιρούςτης κρίσης. Είναι όλοι εκείνοι που είτετέθηκαν είτε κινδυνεύουν να τεθούνεκτός ιστορίας μέσω της ανεργίας, τηςανέχειας, της βαθιάς και παρατεταμένηςφτώχιας. Είναι όλοι εκείνοι που δενέχουν πια να χάσουν τίποτα.

Την ίδια στιγμή βλέπουνπως, παρά τις συνεχείς εξαγγελίες,παραμένουν ανέγγιχτοι όλοι εκείνοι πουκαι φοροδιέφευγαν όλα αυτά τα χρόνια,εκείνοι που έκλεβαν το δημόσιο κορβανά,εκείνοι που επινοούσαν κάθε δυνατήμέθοδο για να τυραννήσουν τον απλό,νομοταγή και έντιμο πολίτη.

Οι αντοχές της κοινωνίαςέχουν προ πολλού παρέλθει την κόκκινηγραμμή (μια έκφραση ιδιαίτερα αρεστήστους κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους)των αντοχών της. Προς το παρόν, ησυντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίαςσωπάνει, περιμένοντας να δει μια μικρήελπίδα να αχνοφέγγει τον ορίζοντα. Οικατ' επανάληψη διαψευσθείσες ελπίδεςκαι προσδοκίες της, αποτελούν το γόνιμοέδαφος όπου η αγανάκτηση μετατρέπεταισε απόγνωση.

Ο μεγάλος κίνδυνος πουελλοχεύει πλέον είναι με μια μικρή, ματυχαία σπίθα, να ξεσπάσει η ανεξέλεγκτηοργή του απλού ανθρώπου, που νιώθει ναπιέζεται από παντού, χωρίς δικλείδαασφαλείας ή έστω μια βαλβίδα αποσυμπίεσης.Στην περίπτωση όμως που συμβεί κάποιοτέτοιο «ατύχημα» η κατάσταση θα ξεφύγειαπό τα συνήθη πλαίσια της «δυναμικής»διαμαρτυρίας.

Στην περίπτωση αυτή, ηκοινωνία θα λαβωθεί τόσο βαθιά, που ταανεπούλωτα τραύματα του τελευταίουεμφυλίου πολέμου, θα θυμίζουν παρανυχίδεςμπροστά στις πληγές της νέας καταστροφής.

Η παράμετρος αυτήφαίνεται ότι δεν λαμβάνεται σοβαράυπόψη από το πολιτικό σύστημα της χώρας(κυβέρνηση και αντιπολίτευση). Απασχολημένοιμε την διεύρυνση της πολιτικής τουςεπιρροής είτε εξαγγέλλουν είτε επικρίνουντις εξαγγελίες, αδιαφορούν όμως για τοναπλό πολίτη που βλέπει τα περιθώρια ναστενεύουν.

Οι δείκτες του ρολογιούτης ιστορίας, αργά μα σταθερά, κοντεύουννα δείξουν τη δωδέκατη ώρα. Ας ελπίσουμεότι θα δείξουν την ώρα της ελπίδας καιόχι της καταστροφής.