Οι χειροπέδες...

του Βασίλη Πάικου

Είναι κάποια πράγματα που εγγίζουν απευθείας τις πιο λεπτές ευαισθησίες των πολιτών. Όσο κι αν αναμένονται, όσο κι αν είναι λογικά «αναπότρεπτα», ενοχλούν σε βαθμό προσβολής το λαό. Τέτοια ακριβώς κίνηση αποτελεί η εισβολή στην ΕΡΤ, ξημερώματα της Πέμπτης 7 Νοεμβρίου του 2013. Κι εκείνη η φωτογραφία. Εκείνη με τις χειροπέδες που δένουν την αλυσίδα που σφράγισε την ΕΡΤ. Εκείνη που θα μείνει στην ιστορία. Κι η άλλη φωτογραφία, αυτή με τους δημοσιογράφους της

ΕΡΤ να βγάζουν δελτίο ειδήσεων από το πεζοδρόμιο. Που κι αυτή θα μείνει στην ιστορία. Για να ντροπιάζουν, και τα δύο ντοκουμέντα, ες αεί τους αυτουργούς της ασχημίας.

Της πολιτικής ασχημίας, της αναπότρεπτης κατά τα άλλα, ως συνέπειας του πραξικοπήματος κατά της νομιμότητας, του επισυμβάντος την 11η Ιουνίου. Εκείνης της κορυφαίας αυθαιρεσίας του Σαμαρά, που κλόνισε τότε την τρικομματική Κυβέρνηση, που την υποβάθμισε σε δικομματική, που θα την έριχνε κιόλας αν δεν έκανε την κωλοτούμπα τη θεαματική ο Βενιζέλος. Πραξικόπημα κατά της Δημοκρατίας και κατά της νομιμότητας τότε.

Πραξικόπημα διαρκείας από τη στιγμή που παραβιάσθηκε ακόμη και η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η σχετική. Κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στη συνέχεια, προκειμένου να αποφευχθεί η ψηφοφορία για το λουκέτο στην ΕΡΤ, ώστε να μην τεθεί σε δοκιμασία η κυβερνητική συνοχή. Ε από κει και πέρα, μονοδρομικά σχεδόν, σειρά είχαν τα ΜΑΤ, και οι αλυσίδες, και οι χειροπέδες. Για τους εμπνευστές και δράστες της ανομίας, άλλη λύση δεν υπήρχε. Καθώς στο Μέγαρο της ΕΡΤ κάποιοι ανυπότακτοι Γαλάτες εννοούσαν να υπερασπίζονται την τιμή της ενημέρωσης, την τιμή της δουλειάς τους, την προσωπική τους τιμή. Δίχως να περιμένουν τίποτα, δίχως να ελπίζουν σε τίποτα, λογοδοτώντας μονάχα στη συνείδηση και στην αξιοπρέπειά τους.

Εντάξει, η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι χούντα. Εντάξει, η ΕΡΤ δεν είναι Πολυτεχνείο. Από που κι ως που όμως δεν δικαιούνται οι πολίτες να θυμούνται. Και να παραλληλίζουν πολιτικές, συμπεριφορές, εκδηλώσεις αυταρχισμού, επιλογές βίας. Όταν μάλιστα η ίδια η Κυβέρνηση δείχνει να μη λογαριάζει, να μη σέβεται (και να μη φοβάται...) τους συμβολισμούς, και το ειδικό ιστορικό τους βάρος. Επί τέλους ο Νοέμβριος, ως σύμβολο αντίστασης, αξίζει σεβασμού. Για να μην πούμε για την επιλογή του 7 (έναντι του17), ως ημερομηνίας που, έτσι κι αλλιώς παραπέμπει...

Γιατί πρότασης μομφής τώρα;

Δεν περιμένει βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ πως με την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε, θα πέσει η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ποτέ, καμιά Κυβέρνηση, όσο τουλάχιστον μπορούμε να θυμόμαστε, δεν έπεσε από πρόταση μομφής. Αποτελεί ωστόσο την κορυφαία αντιπολιτευτική επιλογή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Που κατατίθεται πάντα, όταν αυτή εκτιμά, πως το πράγμα δεν πάει άλλο. Και επιθυμεί να το κάνει όσο πιο φανερό στο λαό.

Κι ας συσπειρώνει συνήθως τους συμπολιτευόμενους, ίσως και τους ημι-συμπολιτευόμενους, όπως καλή ώρα. Κι ας χάνεται το σχετικό προνόμιο για διάστημα έξι μηνών. Και μόνο που, επί τέλους, θα προσέλθει εκών- άκων ο πρωθυπουργός στη Βουλή. Και μόνο που θα διεξαχθεί η τριήμερη κοινοβουλευτική συζήτηση και θ' αποκαλυφθούν πράγματα. Και μόνο που ο λαός παίρνει το μήνυμα πως η Κυβέρνηση καθ ης η μομφή, βλάπτει πλέον πολύ σοβαρά τη δημόσια πολιτική υγεία. Αρκούν όλ' αυτά ώστε να δικαιώνεται πολιτικά η πρωτοβουλία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Εξ άλλου οι προτάσεις δυσπιστίας, δεν μένουν ποτέ στην αφορμή, στ' όνομα της οποίας κατετέθησαν. Εκτείνονται στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.

Έτσι, μπορεί η συγκεκριμένη να έχει ως αφετηρία την εισβολή και το -δεύτερο- λουκέτο στη ΕΡΤ, πηγαίνει όμως πολύ πιο μακριά. Στις αγωνίες και στην απόγνωση της ισοπεδωμένης κοινωνίας. Στη μαγική πλέον εικόνα του κοινωνικού κράτους. Στην κουτσουρεμένη Δημοκρατία. Στο σχεδόν εξευτελισμένο Κοινοβούλιο. Στην διαρκή εξαπάτηση του λαού περί «σκληρών διαπραγματεύσεων» με την Τρόικα, αντί του οφθαλμοφανούς «ναι σε όλα». Στα πάντα τέλος πάντων. Μ' αυτή την έννοια, όχι, δεν είχε περιθώριο ο ΣΥΡΙΖΑ να μην καταθέσει τώρα πρόταση δυσπιστίας προς την Κυβέρνηση. Με καθαρά πολιτικά κριτήρια, και όχι με αυταπάτες για ενδεχόμενη ευδοκίμησή της. Το χρωστούσε στο ρόλο του ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Το χρωστούσε στη «φύση» του ως κόμματος της αριστεράς.

Η πολιτική του τσαμπουκά αποτελεί, ως γνωστόν, προσφιλή επιλογή για τον Πρωθυπουργό. Την έχει ενδυθεί επανειλημμένως. Εκτιμά, φαίνεται, πως ενισχύεται δι' αυτής το προφίλ του ως αποφασισμένου και αποφασιστικού ηγέτη. Τελευταία (για την ώρα...) εκδήλωσή της η ΕΡΤ, τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, οι αλυσίδες, οι χειροπέδες. Στην πραγματικότητα δεν απευθύνεται παρά σε μερίδα μόνο του εκλογικού του ακροατηρίου. Στην πιο σκληρή, στην παλαιοδεξιάς λογικής πτέρυγα των ψηφοφόρων της ΝΔ. Ναι, είναι βέβαιο πως αυτοί χειροκρότησαν την επιλογή του. Άλλωστε και η «Χρυσή Αυγή» την χειροκρότησε. Οι άλλοι, οι περισσότεροι(;) δεν μπορεί παρά να δυσανασχέτησαν με την επίδειξη ακραίου αυταρχισμού. Αυτούς δεν δείχνει να τους λογαριάζει ο Αντώνης Σαμαράς. Όπως δεν λογαριάζει και το φρόνημα του «χώρου αναφοράς» του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ.

Του οποίου ο αρχηγός μπορεί νάχει μεταλλαχθεί σε πειθήνιο πολιτικό παρακολούθημα του Σαμαρά, οι ψηφοφόροι του όμως (οι εναπομείναντες τέλος πάντων), διατηρούν ασφαλώς άλλες ευαισθησίες. Κάποιοι είπαν πως το ΠΑΣΟΚ υπέγραψε την ληξιαρχική πράξη του πολιτικού του θανάτου, από τη στιγμή που εκφράστηκε θερμότερα κι από τον Σίμο Κεδίκογλου υπέρ της εισβολής στην ΕΡΤ. Μπορεί νάναι κι έτσι. Το βέβαιο είναι πως κάθε άλλο παρά πριμοδοτεί την προσπάθεια αναγέννησης της κεντροαριστεράς η συγκεκριμένη επιλογή...
Απόψε τα μεσάνυχτα, κατά την ψηφοφορία επί της πρότασης δυσπιστίας, η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική δεδηλωμένη. Την κοινωνική δεδηλωμένη όμως, ούτε με σφαίρες. Μάλλον, ούτε με χειροπέδες...