Ο θλιβερός επίλογος

Του Βασίλη Πάικου

Πράγματι θλιβερός ο επίλογος της κυριαρχίας της δεξιάς στη Θεσσαλονίκη. Της δεξιάς στην πιο συντηρητική της εκδοχή, με εμφανώς ακροδεξιές προεκτάσεις. Η καταδίκη, επί διαφθορά, σε ισόβια του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, ήρθε να συμπληρώσει την εικόνα που άρχισε να εμφανίζεται με την καταδίκη του Παναγιώτη Ψωμιάδη,

και την καθαίρεσή του από τη θέση του Περιφερειάρχη…

Το σύστημα Ψωμιάδη-Παπαγεωργόπουλου, ενισχυμένο ιδεολογικά από τον λόγο και τα έργα του μητροπολίτη Άνθιμου (αυτός είναι ισόβιος βλέπετε, οπότε παραμένει ακλόνητος στο θρόνο του), κυριάρχησε στη Βόρεια Ελλάδα για πολλά-πολλά χρόνια. Και, εν πολλοίς καθόρισε τη μοίρα της. Με μια διοίκηση ακραία συντηρητική, μίζερη, «κλειστοφοβική», μια διοίκηση χαρακτηριζόμενη από εσωστρεφή επαρχιωτισμό, καταδίκασε τη συμπρωτεύουσα σε, συμπλεγματικό απέναντι στην Πρωτεύουσα, μαρασμό. Και μιλούμε για τη Θεσσαλονίκη. Με την τόσο πλούσια παράδοση σε προοδευτικές πολιτικές και πνευματικές ιδέες. Κι από την άλλη με κόσμημά της για αιώνες, το πολύτιμο αγαθό της γόνιμης πολυ-πολιτισμικότητας. Μία από τις τρεις πιο κοσμοπολίτικες μεγαλουπόλεις της Μεσογείου η Θεσσαλονίκη (Η Σμύρνη κι η Αλεξάνδρεια ήταν οι άλλες δυο), έφτασε να «εμφανίζεται» στις μέρες μας ως αποστρεφόμενη κάθε τι ξένο, κάθε τι διαφορετικό. Κι αν των άλλων δυο, της Σμύρνης και της Αλεξάνδρειας, την τύχη έγραψε ο ρους της ιστορίας, τη Θεσσαλονίκη τη σφράγισαν αρνητικά οι άνθρωποι, εκείνοι που την διοίκησαν. Και οι οπισθοδρομικές τους αντιλήψεις.

Δεν καταδικάστηκε ασφαλώς για όλ’ αυτά ο Παπαγεωργόπουλος. Ούτε ο Ψωμιάδης. Καταδικάστηκαν επειδή η κακή έτσι κι αλλιώς διοίκησή τους, απέπνεε και άρωμα διαφθοράς, ιδιαζόντως απωθητικό στην περίπτωση του Δημάρχου, κατά πως αποδείχθηκε. Και δεν ξέρω αν παρα-ήταν αυστηρή ή όχι η ποινή που του επιβλήθηκε. Δεν ξέρω αν στην απόφαση των δικαστών λειτούργησε ή όχι και η «ανάγκη» ικανοποίησης του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Αν και κάθε άλλο παρά το κοινό περί δικαίου αίσθημα πρέπει να επηρεάζει τις δικαστικές αποφάσεις.

Όμως, όπως κι αν είναι, τα ισόβια του Παπαγεωργόπουλου, στέλνουν ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα. Μήνυμα το οποίο μπορούμε να ελπίζουμε πως θα το λάβουν, επί τέλους, όσοι διαχειρίζονται κάθε μορφής εξουσία. Εκείνοι προπάντων που κατέχουν επί μακρόν κάποιο θώκο, και τους δημιουργείται η αίσθηση του ακαταδίωκτου. Η αίσθηση πως όλα τους επιτρέπονται, και πως δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό πουθενά. Εκείνοι που έχουν το μέλι στα χέρια, και μπαίνουν στον πειρασμό να το γλείψουν. Αν λοιπόν όλοι αυτοί δεν διαθέτουν ηθικού χαρακτήρα αναστολές, ας τους αναχαιτίζει τουλάχιστον ο φόβος. Έστω κι έτσι…