Ο νέος Φιλελευθερισμός των Ελίτ και της Επιβολής

Του Μανώλη Κοττάκη

Διάβασα την περασμένη Κυριακή ένα ενδιαφέρον άρθρο του πανεπιστημιακού Στάθη Καλύβα για τις αιτίες που τα  φιλελεύθερα κόμματα απέτυχαν να εκφράσουν τους πολίτες σε συνθήκες κατάρρευσης του πολιτικού σκηνικού.

Ο καθηγητής του Υale εντόπισε το πρόβλημα στις προσωπικότητες που ηγήθηκαν και στους ανυπέρβλητους εγωισμούς που τις εμπόδισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους στην πρώτη αναμέτρηση.

Σωστή εκδοχή αλλά όχι αρκετή για να εξηγήσει την αποτυχία με την οποία θα ασχοληθώ σήμερα για έναν απλό λόγο: Όσο  βαθαίνει η κρίση και όσο ο κυβερνητικός συνασπισμός μπαίνει

στο επίκεντρο της καταιγίδας του ευρώ τόσο περισσότερο φαίνεται ότι το σκαρί της «Δημοκρατικής Αριστεράς» θα δυσκολευθεί να αντέξει στον κυματισμό. Ο Φώτης Κουβέλης είναι ένας έντιμος και πατριώτης πολιτικός αλλά μέσα στο κόμμα του υπάρχουν πολιτικοί που υποφέρουν από ναυτία όταν λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον της χώρας. Όσο προχωρά η καταιγίδα θα συνειδητοποιούμε λοιπόν ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός χρειαζόταν ως εταίρο ένα μικρό φιλελεύθερο κόμμα, σε ρόλο σταθεροποιητή του σχήματος.

Γιατί απέτυχαν οι φιλελεύθεροι λοιπόν; Ασφαλώς φταίνε τα πρόσωπα, μα προπάντων φταίνε οι λογικές. Θα είμαι αναλυτικός:

Το φιλελεύθερο ρεύμα στην πατρίδα μας είναι διαχρονικά μειοψηφικό γιατί υποφέρει από δύο θανάσιμα αμαρτήματα: Τον ελιτισμό και την επιβολή. Υμνεί μεν την ελευθερία αλλά αν προσέξει κανείς όσα εισηγείται τόσο η πολιτική όσο και η οικονομική του συνιστώσα θα διαπιστώσει  ότι το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να αντικαταστήσει την επιβολή του κράτους με την δική του επιβολή. Επιμένει να αγνοεί τις ιστορικές και πολιτικές συνθήκες που διαμόρφωσαν την γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους, κάνει πολιτική μέσα σε συνθήκες δυτικού πολιτικού εργαστηρίου και εν τέλει απομακρύνεται από τον λαό. Του είναι αδιάφορο τι είναι εγγεγγραμένο στον σκληρό δίσκο της εθνικής μας ταυτότητας, το μόνο που το νοιάζει είναι να υπηρετεί την δυτική πολιτική ορθότητα. Παραδείγματα:

-Η κατάργηση του εκκλησιασμού και της ανάρτησης των θρησκευτικών συμβόλων μέσα στα σχολεία (δεν είναι μόνο άποψη της Μαρίας Ρεπούση )

-Η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου στο Κοινοβούλιο και στις δημόσιες αρχές

-Η κατάργηση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες

-Η  μαζική νομιμοποίηση των μεταναστών και η παροχή υπηκοότητα στα παιδιά τους από την ημέρα της γεννήσεως τους.

-Η άποψη ότι πρέπει να καταργηθεί η εφαρμογή της σαρία για τους μουσουλμάνους της Θράκης.

Σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν αφήνεται το περιθώριο της επιλογής στους πολίτες. Ο μετανάστης πρέπει να γίνει από την πρώτη στιγμή με το ζόρι Έλληνας, θέλει δεν θέλει. Το ενδεχόμενο να του δοθούν πλήρη αστικά δικαιώματα και να αποφασίσει ο ίδιος κατά την ενηλικίωση του είναι αδιάφορο. Ο μάρτυρας στο δικαστήριο πρέπει να ορκίζεται μόνο στην τιμή και στην συνείδηση του. Το να του δίδει ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας την δυνατότητα -όπως και ισχύει- να επιλέξει αν επιθυμεί θρησκευτικό όρκο, κι