Ο Μ. Μπέγζος στον ΑΘΗΝΑ984

Ο καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μάριος Μπέγζος, μίλησε στον «ΑΘΗΝΑ 9.84»,  στους Θόδωρο Σαραντή και Βαγγέλη Καργούδη.


Μεταξύ άλλων, είπε:

Β. Καργούδης: Ψάχνοντας, βρήκα ένα απόσπασμά σας για την αμφισημία της εκκοσμίκευσης, όπου θα μου επιτρέψετε να αναπαράγω ένα απόσπασμα που λέει, ότι η εκκοσμίκευση καλείται να υπερβεί την αμφισημία της. Ο άνθρωπος δεν είναι άτομο, ο πολίτης δεν είναι ιδιώτης, ο εαυτός δεν ταυτίζεται με το εγώ, αλλά αναφέρεται στο άλλο του, ο ανθρωπισμός πρέπει να διαφοροποιηθεί από τον ατομικισμό, ο φιλελευθερισμός χρειάζεται να κοινωνικοποιηθεί. Έτσι ο άνθρωπος θα είναι μοναδικός σε αξία, χωρίς να καταντά μοναχικός, ως ύπαρξη, η κοινωνία μας θα επαναποκτήσει την επικοινωνία, οι δεσμοί δεν θα καταντούν δεσμά, ο κύκλος δεν θα εκφυλίζεται σε κλοιό και η απελευθέρωση δεν θα εξαγοράζεται με την απομόνωση. Πραγματικά εντυπωσιακό, θα ήθελα να πω...

Μ. Μπέγζος: «Χαίρομαι για την εκτίμησή σας. Οι επισημάνσεις αυτές ανταποκρίνονται σε σημερινά -πολύ σημερινά- και καυτά προβλήματα. Κι όταν λέω αμφισημία, χρησιμοποιώ έναν όρο καθιερωμένο στην ψυχολογία -ο οποίος, όμως, έχει σημασία σε όλη τη ζωή μας- και σημαίνει, ότι έχουμε ταυτόχρονα δύο αντίθετα συναισθήματα, "αμφί" και τα δύο, "θυμός" που σημαίνει συναίσθημα στα αρχαία ελληνικά. Δηλαδή, αγαπούμε και μισούμε. Προστατεύουμε και καταδυναστεύουμε. Θαυμάζουμε και φθονούμε. Υπάρχει, λοιπόν, μια αντιφατικότητα στα συναισθήματα του ανθρώπου. Αν το μεταφέρουμε στον πολιτισμό μας, θα δούμε ότι υπάρχει μια αντιφατικότητα. Από τη μια έχουμε μία ευημερία, αλλά είναι η ευημερία των 2/3. Το περίφημο 1/3, τι γίνεται; Το 1/3, όχι απλά δεν μετέχει στην ευημερία, αλλά είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας. Εδώ έχουμε πρόβλημα. Δεν μπορείς να γεννάς ευημερία για κάποιους, έστω τους περισσότερους -αν είναι οι περισσότεροι- και εξαθλίωση για κάποιους άλλους, έστω τους λιγότερους. Αυτό το πράγμα πρέπει να το ξεπεράσουμε».

Β. Καργούδης: Σε αυτό το πλαίσιο προβληματικής, θα ήθελα -μέρα που είναι- να δούμε και ένα άλλο πρόβλημα. Παραδοσιακά, η Μεγάλη Εβδομάδα μεταμορφώνει τη χώρα -έχω την αίσθηση- σε ένα τεράστιο σκηνικό ενός δραματικού αφηγήματος που εξελίσσεται και προσεγγίζεται με την ίδια ένταση και από θρησκεύοντες και από λιγότερο θρησκεύοντες, ακόμη και από μη θρησκεύοντες, γιατί έχει βαθιές τις ρίζες στην παράδοση της κοινωνίας μας. Θέλω έτσι να δούμε, κ. Καθηγητά, και τους σημερινούς ύμνους σε αυτό το πλαίσιο της προβληματικής, πώς μπορούν να ιδωθούν και από θρησκεύοντες και από μη θρησκεύοντες...

Μ. Μπέγζος: «Ο κοινός παρανομαστής είναι το υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου. Ότι, δηλαδή, ο άνθρωπος είναι ένα ον, το οποίο πονάει και πεινάει, γεννιέται για να ζήσει κι όμως πεθαίνει. Από τι πεθαίνει; Ή από τον πόνο, το σωματικό, τον ψυχικό ή από την πείνα. Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ζωής, το πρόβλημα της ύπαρξης. Πώς θα καταστείλει τον πόνο και πώς θα αντιμετωπίσει την πείνα. Α