Ο κίνδυνος της Διολίσθησης και ο Κοινοβουλευτισμός

του Μανώλη Κοττάκη

Θυμηθείτε το! Αυτές οι εκλογές δεν είναι η τελευταία ευκαιρία του δικομματισμού. Είναι η τελευταία ευκαιρία του κοινοβουλευτισμού!  

Tο περασμένο Σάββατο το ημερολόγιο έδειχνε 21η Απριλίου αλλά εμείς, αν κρίνω από τις απαντήσεις που δίνουμε στις δημοσκοπήσεις, δεν θυμόμαστε, ούτε και μας ενδιαφέρει να μάθουμε.

Δεν

μου αρέσει που δεν θυμόμαστε! Διότι αν είχε συντηρηθεί κατ' ελάχιστον η εθνική μνήμη ούτε το κράτος και η πολιτική θα άφηναν τόσο χώρο στα άκρα, αριστερά και δεξιά για να ανθίσουν, ούτε οι πολίτες θα αναπολούσαν στα καφενεία την μαύρη αυτή περίοδο της ελληνικής ιστορίας με την φράση «Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται!».

-Εάν το κράτος και οι πολιτικοί μας είχαν διδαχθεί κάτι από την τελευταία φορά που επετράπη η κατάλυση των δημοκρατικών αρχών από ιδιώτες χωρίς την λαϊκή νομιμοποίηση, τότε θα ασκούσαν τις αρμοδιότητες του πέμπτου άρθρου του ελληνικού Συντάγματος και θα προστάτευαν τις ζωές και τις περιουσίες των πολιτών της Κάτω Αθήνας. Δεν θα έδιναν στην ακροδεξιά την ευκαιρία να ασκεί δημόσια εξουσία και να υψώνεται στα μάτια τους ως ο ήρωας που τους προστατεύει από το έγκλημα και την παρανομία. Και αν φρουρούσαν αποτελεσματικά τα σύνορα για να μην εισβάλλουν κατά χιλιάδες οι λαθρομετανάστες, δεν θα παρακολουθούσαμε απαθώς το κυνηγητό τους και τον ξυλοδαρμό τους μέσα στους σταθμούς του μετρό από εξτρεμιστές που ερεθίζονται με την παρουσία τους.

Στις Δημοκρατίες τον ρόλο της τήρησης της νομιμότητας τον αναλαμβάνουν οι αρχές και όχι ακραία σύνολα, αλλά φαίνεται ότι οι εκπρόσωποι της Ελληνικής Πολιτείας το λησμονούν.

-Εάν εμείς οι πολίτες, από την άλλη πλευρά, είχαμε διδαχθεί κάτι από την ελληνική ιστορία και θυμόμασταν πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιοι εθνικιστές έβαλαν μπροστά την ελληνική σημαία για να μας παραπλανήσουν, δεν θα δηλώναμε προθύμως στις μετρήσεις ότι θα βάλουμε την ναζιστική ακροδεξιά στο Κοινοβούλιο μας χωρίς να την ρωτήσουμε βασικά πράγματα για την αποδοχή των αρχών του πολιτεύματος μας.

-Εάν είχαμε διδαχθεί κάτι από την ιστορία μας, θα θυμόμασταν πότε ήταν η τελευταία φορά που η Ελλάδα είχε στην κορυφή της πολιτικής ηγεσίας στρατηγούς, συνταγματάρχες, αστυνομικούς και δικαστές. Θα ρωτούσαμε κατά συνέπεια τους ..Ανεξάρτητους Έλληνες γιατί στο πρόγραμμά τους προβλέπουν την τοποθέτηση δικαστών, αστυνομικών και στρατηγών στην κορυφή της  ιεραρχίας των Υπουργείων, άρα την εκχώρηση εξουσίας σε λειτουργούς που δεν λογοδοτούν στον λαό.

-Εάν θυμόμασταν, θα ασκούσαμε πίεση στις ακροαριστερές ομάδες που καταλύουν το άσυλο στο όνομα της δημοκρατίας και θα τις ρωτούσαμε να μας πουν τι σχέση έχει η προστασία της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών στα πανεπιστήμια  με την ελεύθερη διακίνηση των ναρκωτικών και το έγκλημα .

Δυστυχώς, είναι τόσο μεγάλη η οργή μας για το πολιτικό σύστημα που όλα αυτά περνάνε στο ντούκου. Δίνουμε προς τα έξω την εικόνα ότι θέλουμε τόσο πολύ να  λογαριαστούμε με τους μεγάλους που έχουμε αργότ