Ο Γ. Μυλόπουλος στον ΑΘΗΝΑ984

Ο καθηγητής και πρώην πρύτανης του ΑΠΘ, Γιάννης Μυλόπουλος, μίλησε στις 25/11 στον «ΑΘΗΝΑ 9.84» και την Μαρία Παύλου.

Μεταξύ άλλων, είπε:

* Για την παραίτηση του αντιπρύτανη του ΑΠΘ, Γ. Τζιφόπουλου:

«Είναι ντροπή να λέγεται κάτι τέτοιο από έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος διδάσκει φοιτητές και φοιτήτριες κι ακόμη περισσότερο από έναν αντιπρύτανη, έναν υπεύθυνο δηλαδή για τη διοίκηση ενός ανώτατου πνευματικού -υποτίθεται-, ιδρύματος. Είναι ντροπή να ακούγονται τέτοιες γνώμες. Έκανε καλά και παραιτήθηκε κι έκανε καλά ο πρύτανης και δέχτηκε την παραίτησή του. Προσωπικά, τώρα που ξέρω τις απόψεις του, ανησυχώ και για όσο καιρό αυτός ο άνθρωπος έμεινε σε αυτή τη θέση, για το τι "σφαλιάρες" έδωσε όπου χρειάστηκε...
Ελπίζω να μην φασιστοποιήθηκε αρκετά, όσο καιρό ήταν αντιπρύτανης και ελπίζω να μη φασιστοποιηθεί και τώρα που θα έχει και την εκπαιδευτική εξουσία στη σχολή του, γιατί είναι και πρόεδρος του τμήματος Φιλολογίας. Όμως, αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή δεν είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, διότι δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό αυτό. Υπάρχει μία γενικότερη πολιτική κατεύθυνση, αυτή τη στιγμή, μέσω του νόμου Διαμαντοπούλου -ο οποίος ισχύει στα πανεπιστήμια, βάσει του οποίου εκλέγονται αυτή τη στιγμή οι διοικήσεις των πανεπιστημίων-, να εκλέγονται τέτοιοι άνθρωποι. Μάλλον να διορίζονται τέτοιοι άνθρωποι. Πρέπει να πούμε, να ακούσει ο κόσμος και να το ξέρει. Σύμφωνα με τον νόμο Διαμαντοπούλου, ο αντιπρύτανης δεν εκλέγεται πια από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Διορίζεται. Ένας τέτοιος άνθρωπος -όπως αντιλαμβάνονται όλοι-, ποτέ δεν θα μπορούσε να έχει εκλεγεί από μία πανεπιστημιακή κοινότητα. Από μία ακαδημαϊκή κοινότητα μορφωμένων ανθρώπων. Ο άνθρωπος αυτός έφτασε να είναι αντιπρύτανης και να λέει αυτά τα οποία λέει, μέσω ενός νόμου ο οποίος επέτρεψε τον διορισμό των αντιπρυτάνεων. Αλλά ούτε αυτός που τον διόρισε -δηλαδή ο πρύτανης-, σύμφωνα με τον μόνο Διαμαντοπούλου, δεν εκλέχθηκε με δημοκρατικό και άμεσο τρόπο. Και αυτός και οι πρυτάνεις, οι σημερινοί, εκλέχθηκαν μέσω ενός συστήματος έμμεσης ψηφοφορίας, όπου έγινε πρώτα μία προεπιλογή από ένα συμβούλιο, απομακρύνθηκαν όλοι εκείνοι οι οποίοι ήταν αντιφρονούντες, οι οποίοι δεν ήταν πρόθυμοι -να το πω ευγενικά-, να συνεργαστούν με την κυβέρνηση και στη συνέχεια, το σώμα των καθηγητών -μεταξύ αυτών που ήταν πρόθυμοι-, επέλεξε τον λιγότερο κακό. Όλο το σύστημα της εκλογής των οργάνων διοίκησης σήμερα στα πανεπιστήμια, πάσχει. Κι όποιο σύστημα πάσχει θα βγάζει τέτοιους ανθρώπους...».

Δημοσιογράφος: Υπάρχει μία τάση αυτό το διάστημα με τέτοιου είδους τοποθετήσεις. Πριν λίγο καιρό στη Βουλή, είχαμε άλλη μια παραίτηση εκεί (σ. σ. του Γ. Στύλιου)... Αυτό είναι ένα κομμάτι σε σχέση με τη φασιστοποίηση...

Γ. Μυλόπουλος: «Θέλετε να πείτε ότι είναι σημεία των καιρών; Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι αυτά είναι σημεία των καιρών. Είναι πράγματα τα οποία συμβαίνουν σήμερα. Η φασιστοποίηση γενικότερα της κοινωνίας και της ζωής είναι μία πραγματικότητα, είναι γεγονός. Το ζήτημα όμως είναι -εγώ αυτό σχολιάζω-, το θεσμικό καθεστώς, το οποίο ευνοεί τη φασιστοποίηση της ζωής. Διότι ο νόμος Διαμαντοπούλου, αν είχε ένα στόχο -επιμένω σε αυτό-, αυτός ήταν να αλώσει τα πανεπιστήμια από τα μέσα, έτσι ώστε τα πανεπιστήμια να είναι πρόθυμα, οι διοικήσεις των πανεπιστημίων να είναι πρόθυμες και να συνεργάζονται με τη σημερινή κυβέρνηση, εγώ νομίζω και με την εκάστοτε κυβέρνηση. Γιατί αυτοί που συνεργάζονται με μία, μπορούν να συνεργαστούν με πολλές κυβερνήσεις. Δεν το λέω με κακό τρόπο. Το λέω γιατί τα πανεπιστήμια είναι αυτοδιοικούμενα. Θα έπρεπε να ορθώνουν τη δική τους φωνή. Τα πανεπιστήμια έχουν μία αυτοτέλεια, διοικητική και γι' αυτό δεν θα έπρεπε οι διοικήσεις των πανεπιστημίων να είναι φιλοκυβερνητικές. Δυστυχώς, έχουμε ένα νομικό καθεστώς το οποίο ευνοεί τέτοια φαινόμενα. Ευνοεί δηλαδή αυτά τα οποία συμβαίνουν στην κοινωνία και τα οποία ποτέ σε ένα πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν, γιατί ποτέ η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν θα μπορούσε να εκλέξει τέτοιους ανθρώπους με τέτοιες αντιλήψεις».

* Για την ένταση στα πανεπιστήμια:

«Υπάρχει ένα ρητό που λέει "μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις". Αυτοί που σήμερα ωρύονται για την φύλαξη και την ασφάλεια των πανεπιστημίων, είναι αυτοί που πρώτοι έδωσαν την μάχαιραν. Είναι αυτοί οι οποίοι πέρυσι, με δικές τους νομοθετικές πρωτοβουλίες, με το μέτρο της διαθεσιμότητας, απέλυσαν τους φύλακες από τα πανεπιστήμια. Η ιστορία δεν ξεκίνησε σήμερα, ούτε 1η Σεπτεμβρίου που ανέλαβαν οι νέες πρυτανικές αρχές. Τα πανεπιστήμια σήμερα υποφέρουν. Βρίσκονται στο πλέον άθλιο σημείο της ιστορίας τους. Χρηματοδοτούνται με το 30% των χρημάτων που χρηματοδοτούνταν. Έχει γίνει περικοπή της τάξης του 70%, πράγμα αδιανόητο για πανεπιστήμια πολιτισμένης χώρας. Τα πανεπιστήμια σήμερα, στην πραγματικότητα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν, έχασαν το προσωπικό τους... Επιπλέον, οι φοιτητές κάθε χρόνο αυξάνονται, μέσω των μετεγγραφών και των άλλων μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση. Το πανεπιστήμιο σήμερα είναι ένα καζάνι που βράζει. Και όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, υπάρχουν αντιθέσεις. Το πρόβλημα για εμένα δεν είναι οι αντιδράσεις στην κατάπτωση του πανεπιστημίου, αλλά αυτοί που ευθύνονται για την κατάπτωση. Το πρόβλημα είναι η κατάπτωση αυτή καθ' εαυτή. Τώρα, κοιτάμε το είδωλο και όχι την εικόνα. Το είδωλο είναι οι αντιδράσεις των φοιτητών. Η εικόνα είναι ότι πίσω από την απαξίωση και την υποβάθμιση των πανεπιστημίων σήμερα, υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι ένοχοι, οι οποίοι αντί αυτή την στιγμή να απολογούνται κάνουν τους κατήγορους εναντίον αυτών που διαμαρτύρονται και αντιδρούν απέναντι στην υποβάθμιση και την απαξίωση των πανεπιστημίων...
Αυτές οι απόψεις κυκλοφορούν τελευταία, "περάστε έξω, θρασίμια, σφαλιάρες". Αντιλαμβάνεστε ότι εκφασιστοποιείται η πολιτική ζωή, η κοινωνική ζωή γενικότερα, καθώς προχωρούμε».

«ΑΘΗΝΑ 9.84» - ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ