Μια επώδυνη ενηλικίωση

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Αργά και βασανιστικά, η νεαρή, ετών 40 Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, οδεύει προς την ενηλικίωση της. Από την παιδική ηλικία της αυτοδυναμίας, της αλαζονείας και της αυτάρεσκης παντοδυναμίας των μονοκομματικών κυβερνήσεων, ετοιμάζεται να περάσει στον αστερισμό της συνεργασίας, της συναίνεσης και της συνδιαλλαγής, ανθρώπων και κομματικών σχηματισμών με διαφορετικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας και των προβλημάτων της.

Η εποχή όπου η χώρα κυβερνιόνταν από μονοκομματικές κυβερνήσεις έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μαζί της έχει περάσει και η εποχή της δάνειας ευημερίας, της αμεριμνησίας, του πελατειακού κράτους και αναξιοκρατίας.

Κανείς, εχέφρον, δεν περιμένει πως όλα τα καλά της μοίρας που είχαν πέσει επί της ελληνικής κοινωνίας για σαράντα ολόκληρα χρόνια, θα διορθωθούν ως δια μαγείας μέσα σε λίγους μήνες ή και χρόνια. Απεναντίας, η χώρα έχει από καιρό μπει σε μια φάση ανασχηματισμού και μετεξέλιξης της, μια φάση που θα διαρκέσει για αρκετά ακόμη χρόνια, και πάντως σίγουρα μέχρι το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας.

Η διαδικασία αυτή αφορά τις αλλαγές που συντελούνται και θα γίνουν στο οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό και πνευματικό πεδίο και αποσκοπούν στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας, ικανής, στον άλφα ή βήτα βαθμό, να αντιμετωπίσει την πολυδαίδαλη και πολυεπίπεδη πραγματικότητα που διαμορφώνεται στον 21ο αιώνα.

Βέβαια, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η ρήση του Αντώνιο Γκράσμι «το παλιό έχει πεθάνει ακόμη, το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί, ζούμε στην εποχή των τεράτων». Και αυτό γιατί, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες απέλπιδων προσπαθειών του παλιού, με τη μορφή του νέου δικομματισμού, να παγιδεύσουν την κοινωνία και τους πολίτες σε ψευτοδιλήμματα και άσφαιρες αψιμαχίες, προκειμένου να διασωθεί όσο μεγαλύτερο μέρος του παλιού πολιτικού κατεστημένου μπορεί. Την ίδια στιγμή, το κράτος - αυταρχικός πατέρας, μεταχειρίζεται κάθε είδους βασανιστήριο για τους πολίτες, σκοτώνοντας την υγιή δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Την ίδια στιγμή, η κοινωνία και οι πολίτες αντιστέκονται. Σε αντίθεση με εκείνους που είχαν μάθει στη θαλπωρή των κομματικών θερμοκοιτίδων, πολλοί νέοι αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες, διακινδυνεύουν, προτείνουν, επιχειρούν και διδάσκονται, απορρίπτοντας το δόγμα της μιζέριας, της γκρίνιας και της αδράνειας.

Η πάλη ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο θα κρατήσει αρκετά χρόνια. Θα υπάρξουν νίκες και ήττες, αναδιπλώσεις και αντεπιθέσεις, οπισθοχωρήσεις και αμυντικές διατάξεις. Ωστόσο, η διαδικασία έχει ξεκινήσει μέσα από τον ερειπιώνα που η κρίση κληροδότησε στην ελληνική κοινωνία. Τα υλικά του καινούριου όμως δεν θα προέλθουν από την μάντρα μεταχειρισμένων υλικών του παρελθόντος αλλά από την εύφορη κοιλάδα των νέων αντιλήψεων και προτάσεων που κομίζουν οι τολμητίες πιονιέροι της νέας εποχής.