Μια ανειλικρινής σχέση με τη Δημοκρατία

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η μεγαλύτερη αποτυχία του μοντέλου της μεταπολίτευσης δεν είναι η οικονομική κρίση, όπως ισχυρίζονται πολλοί επιφανείς πολιτειολόγοι και οικονομολόγοι. Αυτή θα ήταν μια εύκολη ερμηνεία και ένα βολικό ανάθεμα, αφού ο αποδιοπομπαίος τράγος της επικήδειας λιτανείας θα ήταν από καιρό αναγνωρισμένος και σημαδεμένος.

Οι παρακάτω γραμμές, είμαι σίγουρος πως θα στεναχωρήσουν πολλούς. Μα κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη αποτυχία του μεταπολιτευτικού πολιτεύματος ήταν η αδυναμία του να διαπαιδαγωγήσει δημοκρατικά τους πολίτες, η αδυναμία του να καταδείξει τα πλεονεκτήματα

της ανοιχτής κοινωνίας και τα οφέλη μιας συντεταγμένης και ορθολογικά δομημένης κοινωνίας.

Ο προαιώνιος φατριασμός, οι ακατάλυτοι δεσμοί αίματος, η υπεροχή του συναισθήματος έναντι της λογικής, οι διχαστικές αντιλήψεις, τα φαντάσματα των προηγούμενων εμφύλιων πολέμων, τα εκατέρωθεν θύματα, οι άταφοι και άκλαυτοι νεκροί της πρόσφατης ιστορίας, μαζί με μια μαζοχιστικών διαστάσεων νεκροφιλία μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, έπνιξαν εν τη γενέσει της κάθε προσπάθεια αναβαπτίσεως στα δημοκρατικά ιδεώδη, το μακρινό πια εκείνο 1974.

Η υποκριτική, ανειλικρινής και κίβδηλη σχέση με την ίδια τη Δημοκρατία, δεν είναι προνόμιο μόνο των οπαδών των ολοκληρωτικών ιδεολογιών, όπου οι μεν ομνύουν στην εθνική, οι δε στη ταξική καθαρότητα, αλλά και μεγάλων ομάδων του πληθυσμού, οι οποίες κινούνται με βάση τα μικρά ιδιοτελή τους συμφέροντα. Το πελατειακό κράτος είναι η καλύτερη απόδειξη αυτής της συμπεριφοράς.

Σήμερα, αντιδημοκρατικές, ολοκληρωτικές νοοτροπίες εκδηλώνει ένα σημαντικό και διαρκώς αυξανόμενο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, αν κρίνουμε από τη δημοσκοπική άνοδο του ναζιστικού κόμματος της Χ.Α. Οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι της οποίας δεν γεννήθηκαν ξαφνικά πριν από 3 χρόνια, αλλά υπήρχαν όλο αυτό το διάστημα, διασκορπισμένοι στα κόμματα εκείνα που μοίραζαν τα φτηνά δανεικά και ικανοποιούσαν κάθε λογικό ή, κυρίως, παράλογο αίτημα των πελατών - ψηφοφόρων τους. Τώρα που σώθηκαν τα χρήματα, λογικά επέστρεψαν στη μήτρα απ' όπου ξεπήδησαν.

Ιδιαίτερο βάρος αποτυχίας πέφτει και στην αριστερά, η οποία παραζαλισμένη από τα καπνούς του θυμιάματος του αυτοθαυμασμού της, άλλοτε αθέλητα (λόγω υπερφίαλης ανοησίας) και άλλοτε ηθελημένα (για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα) καλλιέργησε ένα κλίμα δυσπιστίας, απόρριψης και καταδίκης του δημοκρατικού πολιτεύματος, υπονόμευσης του κύρους των αξιών και των αρχών του κοινοβουλευτικού συστήματος, και τώρα κλαίει και οδύρεται πάνω από την κατσαρόλα με το χυμένο γάλα (της ιστορίας).

Η σημερινή γενικευμένη αμφισβήτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο, αν και τραυματισμένο, με ελλείψεις και αδυναμίες, είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε για την επίλυση των πάσης φύσεως κοινωνικών συγκρούσεων, καλλιεργήθηκε εντέχνως και υπούλως από εκείνους που υπέθαλψαν και ενίσχυσαν παντοιοτρόπως το πιο απολιτίκ κίνημα αμφισβήτησης της πεμπτουσίας της Δημοκρατίας, το κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενο "κίνημα των αγανακτισμένων", την επέτειο της ευθανασίας του οποίου θα γιορτάζουμε κάθε χρόνο με την έναρξη των θερινών διακοπών και της παρ' αθίν αλός ακατάσχετης πολιτικής φλυαρίας των συμπατριωτών μας. Είναι, άραγε, τυχαίο, ότι πρωτοστάτησαν στην πολιτική κάλυψη αυτού του «κινήματος» εκείνοι που σήμερα είτε αρνούνται το Ολοκαύτωμα είτε προθυμοποιούνται να αγοράσουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τα Γκουλάγκ σε όσους δε συμφωνούν μαζί τους;

Όπως κάθε αποτυχία, έτσι και αυτή έχει το τίμημα της. The is not such think as s free meal, λένε οι αγγλοσάξωνες. Αυτό ισχύει στο ακέραιο για τη κοινωνία. Ήρθε όμως η ώρα να λογαριαστούμε (πολιτικά, ηθικά και ιδεολογικά) με αυτή την ανειλικρινή σχέση που έχουν πολλοί συμ(;)πολίτες μας με τη Δημοκρατία. Αυτό πρέπει να γίνει με την προβολή και ενίσχυση ενός άλλου παραδείγματος Δημοκρατικού πολιτεύματος, απαλλαγμένου από όλες εκείνες τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Αυτή όμως είναι μια άλλη κουβέντα και το αντικείμενο ενός άλλου σημειώματος.