Και τώρα, τα ρέστα τους…

Του Βασίλη Πάϊκου

Νασυμπεράνει άραγε κανείς ότι για ν'αποφασίσει ο Σαμαράς το μεγάλο σάλτο,πάει να πει πως έχει ήδη εξασφαλίσειτους 180; Πιθανό, αν και δύσκολο. Μήπωςότι πιέστηκε έξωθεν, να ξεκαθαρίσειεπειγόντως το τοπίο, κι ό,τι είναι ναγίνει ας γίνει; Κι αυτό πιθανό. Ή μήπωςσκέφθηκε πως, σε κάθε περίπτωση έχει ναπεριμένει ευμενέστερο για κείνοναποτέλεσμα, πριν προχωρήσει η διαπραγμάτευσητης νέας προθεσμίας, και πριν σκάσουντα νέα μέτρα; Και πριν

«στραβώσουν», ωςεξ αυτών, περισσότερο οι βουλευτές,προπάντων οι κυμαινόμενοι; Επίσηςπιθανό. Σε κάθε περίπτωση ο Σαμαράς κιο Βενιζέλος παίζουν σήμερα τα ρέστατους. Και το ξέρουν. Αλλά, μια ψυχή πουείναι να βγει...

Τέσσερα24ωρα μετά από τα Χριστούγεννα, και δύοπριν από την Πρωτοχρονιά, στις 29/12, ηημέρα της κρίσεως. Λογικά όμως το πράγμαθα πρέπει να δείξει από την πρώτηψηφοφορία, στις 17/12. Εκεί που απαιτούνται200 βουλευτικές ψήφοι. Αν υπάρχουν οι180, θα πρέπει εκεί να φανούν. Να το δείξουν.Γιατί να μας το φυλάνε για έκπληξη τηςτελευταίας στιγμής, θα ήταν τουλάχιστονανόητο. Και, πάντως, πολιτικά αφύσικο.Για να μην πούμε ότι θα έπρεπε να είχανήδη φανεί από την ψηφοφορία για τονΠροϋπολογισμό. Μια ψηφοφορία που έτσικι αλλιώς -κατά παράδοση- «επέχειχαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης». Και μ'αυτή την έννοια είχε δίκιο ο Τσίπραςόταν, μιλώντας στη Βουλή, είπε ότι θαήταν παράλογο, αν όχι ύποπτο, νακαταψηφίσουν κάποιοι τον Προϋπολογισμόκαι να δώσουν ψήφο για Πρόεδρο τηςΔημοκρατίας. Δεδομένου ότι η άρνησηψήφου στην Προεδρική εκλογή, στηνπερίπτωσή μας, δεν αφορά στην αποδοκιμασίασυγκεκριμένου προσώπου. Αλλά στηνεκτίμηση ότι η σημερινή Κυβέρνηση είναιεπικίνδυνη για τον τόπο και το λαό. Καιθα πρέπει, ως εκ τούτου να πάμε σ' εκλογέςγια να φύγει. Το ίδιο δηλαδή ακριβώςκριτήριο που ίσχυε και κατά την ψηφοφορίατης περασμένης Κυριακής. Μόνο που τότεοι 155 ψήφοι τους οποίους εξασφάλισε ηΚυβέρνηση, έφταναν και περίσσευαν,μεθαύριο όχι. Αν βέβαια το κριτήριο τηςεπιλογής για κάποιους βουλευτές είναι,απλώς, η παράταση της κοινοβουλευτικήςτους ζωής για κάμποσους ακόμη μήνες,ανθρώπινο μεν το κίνητρο και κατανοητό,πλην ιδιαιτέρως ευτελές. Για όποιοντουλάχιστον σέβεται τον εαυτό του καιτο ρόλο του. Αν πρόκειται για κάτι άλλο,τόσο το χειρότερο.

Και,για να μην καλλιεργούνται μύθοι καικατασκευάζονται δαίμονες, καλό είναινα θυμηθούμε πόσοι και ποιοι έχουν, κατάκαιρούς, επιχειρήσει να μπλοκάρουν τηνεκλογή Προέδρου, προκειμένου η Χώρα ναπάει σε εκλογές. Έχουμε και λέμε λοιπόν.Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1980. Ο ΚωνσταντίνοςΜητσοτάκης το 1985. Ο Μιλτιάδης Έβερτ το1995. Ο Κώστας Καραμανλής το 2000. Ο ΓιώργοςΠαπανδρέου το 2009 (για την προεδρικήεκλογή του 2010, ασχέτως αν στη συνέχειαάλλαξε γνώμη). Αρχηγοί κομμάτων ΑξιωματικήςΑντιπολίτευσης τότε όλοι αυτοί, όπωςακριβώς ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα.

Έτσιγια την ιστορία...