Η σημασία της Μεταρρύθμισης

του Βαγγέλη Καργούδη

Οι κατακτήσεις των δυνάμεων της εργασίας, είχαν ήδη αρχίσει να τρίζουν μία προς μία. Όπως μία προς μία, άρχισαν και οι χώρες με τη σειρά τους να «παραδίνονται», μετά τις κατακτήσεις των εργαζομένων... 

Η σοσιαλδημοκρατία -είναι κοινός τόπος πλέον- συνεχίζει «από αμνημονεύτων» να βρίσκεται σε άμυνα. Τί άμυνα δηλαδή, που, -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- έχει να δει άσπρη μέρα, από τότε που το δίδυμο Ρίγκαν-Θάτσερ επελέγη από τις συντεταγμένες δυνάμεις του κεφαλαίου, για να σαλπίσει από θέσεις προφυλακής τη γενικευμένη αντεπίθεσή τους, εναντίον των δυνάμεων

της εργασίας και των κατακτήσεών τους.

Με στόχο, την ανάσχεση σε πρώτο χρόνο, και κατόπιν την αναστροφή της ιστορικής τάσης που έδειχνε προς την κατεύθυνση της συνεχούς διεύρυνσης αυτών των κατακτήσεων.
Και, με τις δυνάμεις της εργασίας καθηλωμένες στη μια γωνιά του ρινγκ, με τα χέρια και τα μάτια κατεβασμένα, και πεταγμένη ταπεινωτικά την πετσέτα, να ξεκινήσουν το εγχείρημα μιας χωρίς όρια (αλλά και όρους) μεγέθυνσης των ήδη απορυθμισμένων χρηματοπιστωτικών αγορών. Που, με τη σειρά τους, ελέγχοντας τον πλανήτη νομισματικά και δημοσιονομικά, άρχισαν να «μοιράζουν ανάπτυξη και ευημερία» σε ηπείρους και χώρες, κατά το δικό τους αποκλειστικά δοκούν, «αμοίβοντας & τιμωρώντας».

Ήταν τότε, που τα διλήμματα, τόσο σε επίπεδο εθνικό όσο και διεθνές, άρχισαν να αποκτούν καθαρότερα περιγράμματα, να γίνονται όλο και πιο πιεστικά. Φάνηκε πως τίποτα πια δεν ήταν σε θέση να ανασχέσει την επέλαση της παγκοσμιοποίησης, με όραμα και στόχο το «πλανητικό χωριό». Εξουδετερώθηκαν οι φραγμοί στη διακίνηση ανθρώπων & κεφαλαίων, αλλού βαθμιαία και «σταγόνα-σταγόνα», κι αλλού αιφνίδια και «άσπρο πάτο».

Και άρχισαν, άνθρωποι & κεφάλαια, τις φρενήρεις, αέναες, χωρίς εμπόδια και ελέγχους πλέον, αλλά και χωρίς τέλος μετακινήσεις τους. Mε κατεύθυνση, τα μεν κεφάλαια προς τα εκεί που τα περίμενε ευκολότερη και μεγαλύτερη κερδοφορία, και οι άνθρωποι, προς τα εκεί που η μοίρα τους, έδειχνε να τους νεύει με χαμόγελο.

Οι κατακτήσεις των δυνάμεων της εργασίας, είχαν ήδη αρχίσει να τρίζουν μία προς μία. Όπως μία προς μία, άρχισαν και οι χώρες με τη σειρά τους να «παραδίνονται», μετά τις κατακτήσεις των εργαζομένων... Κατακτήσεις εισοδηματικές-μισθολογικές, αλλά κυρίως κατακτήσεις θεσμικές. Αυτές, με άλλα λόγια, που ανέδειξαν και παγίωσαν τις δυνάμεις της εργασίας, μισθωτής ή άλλης, στο ρόλο της αδιαμφισβήτητης δομικής ραχοκοκαλιάς των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Και άρχισαν αυτές οι κατακτήσεις να τρίζουν, για έναν πολύ απλό λόγο: Είναι, σίγουρα αλήθεια ότι παντού, αλλά ιδίως στην Ευρώπη, αυτές ακριβώς οι κατακτήσεις, περιγράφουν το μεγαλύτερο ίσως πολιτισμικό επίτεγμα, στο ζήτημα της οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων.

Είναι όμως άλλο τόσο αληθινό, ότι επιβάρυναν υπερβολικά το κόστος των παραγόμενων προϊόντων, και άφηναν τη μεταποίηση των ανεπτυγμένων, των ευρωπαϊκών, στο προκείμενο, χωρών γυμνή ανταγωνιστικά και ανυπεράσπισ