Η ώρα της απλής αναλογικής

Του Βασίλη Πάικου

Στα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου του 2012  προέκυψε κάτι, εκ πρώτης όψεως, παράδοξο. Οι βουλευτικές έδρες που έλαβαν τα κόμματα τα οποία κατόρθωσαν να εκπροσωπηθούν στη Βουλή (με εξαίρεση φυσικά το πρώτο κόμμα το οποίο ελέω prim διπλασίασε την κοινοβουλευτική του δύναμη), αντιστοιχούν μ’ εκείνες που θα έπαιρναν αν ίσχυε η απλή αναλογική στον απόλυτο βαθμό. Με μία ή δύο έδρες περισσότερες μάλιστα κάποια απ’ αυτά. Τούτο συνέβη επειδή

έμειναν εκτός Βουλής πολλά κόμματα, διαμορφώνοντας στο –πρωτοφανές- 19,03% το ποσοστό των μη εκπροσωπούμενων στο Κοινοβούλιο πολιτών. Αυτό το 19,03% «εδικαιούτο» 57 βουλευτικές έδρες με βάση την απλή και ανόθευτη αναλογική, με την απολύτως δίκαιη δηλαδή κατανομή των εδρών. Ε λοιπόν αυτές οι 57 έδρες κατανεμήθηκαν στα λοιπά (στα εκπροσωπούμενα ) κόμματα, με την μερίδα του λέοντος φυσικά (50 έδρες) στο πρώτο κόμμα. Αξίζει να σημειωθεί πως η αναλογικότητα που προβλέπεται από το ισχύον εκλογικό σύστημα (νόμο Παυλόπουλου) για τα κόμματα πλην του πρώτου, είναι πάνω-κάτω της τάξεως του 83%. Δεδομένου ότι μόνο για τις 250 έδρες προβλέπεται αναλογική κατανομή…

Δεν χωράει αμφιβολία πως ο εκλογικός νόμος Παυλόπουλου, όπως κι ο προηγούμενος ο νόμος Σκανδαλίδη, κι ο προ-προηγούμενος ο νόμος Κούβελα, ήταν συστήματα ενισχυμένης ( ή και υπερ-ενισχυμένης) αναλογικής, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της πολιτικής γεωγραφίας που υπήρχε ως τελευταία στη Χώρα μας.  Με δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, κινούμενα σε ποσοστά γύρω στο 40%, και δυο-τρία μικρότερα ή και πολύ μικρά. Προκειμένου να πριμοδοτείται η δυνατότητα μονοκομματικής κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας.  Δεν είναι του παρόντος αν ήταν καλοί ή κακοί, δίκαιοι ή άδικοι, αποτελεσματικοί ή όχι νόμοι, επ’ αυτού ο καθένας διατηρεί τις απόψεις του. Το ζήτημα σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει πια γι αυτούς πεδίο εφαρμογής.  Απ’ ό,τι η 6η Μαΐου έδειξε αλλά κι απ’ ό,τι η λογική υπαγορεύει, δεν πρόκειται  η πολιτική ζωή να επιστρέψει-σε ορατό ορίζοντα- στο παλιό μοντέλο. Φαίνεται πως τέλειωσαν οριστικά(;) τα κόμματα-τέρατα, έτσι ώστε δεν έχει πλέον νόημα η υπερενίσχυσή τους προκειμένου να κυβερνούν μονοκομματικά, δίχως λαϊκή και κοινωνική νομιμοποίηση. Απ’ ό,τι όλα δείχνουν θα πάμε κι εμείς σε συμμαχικά κυβερνητικά σχήματα, όπως άλλωστε συμβαίνει από χρόνια στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Το εκλογικό σύστημα θα πρέπει προφανώς να συνάδει προς την καινούργια πολιτική πραγματικότητα. Όσο νωρίτερα το αντιληφθεί το πολιτικό σύστημα τόσο καλύτερα. Θα εναρμονισθεί έτσι προς τη νέα πραγματικότητα. Και θα «εκπαιδευτεί» ταχύτερα στις αναγκαίες συγκλίσεις. Οι οποίες μάλιστα θα προετοιμάζονται προεκλογικά, θα παρουσιάζονται στο λαό, και φυσικά οι συνεργασίες κομμάτων θα «απενοχοποιηθούν» και στα μάτια των πολιτών, σ’ αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα.

Η παρούσα Βουλή, η αναδειχθείσα στις εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012, ανεξαρτήτως της διάρκειάς της, προλαβαίνει αν θέλει να εισαγάγει και να υπερψηφίσει το σύστημα της απλής αναλογικής. Με τα 2/3 της Βουλής μάλιστ