Η Ευρώπη είναι το σπίτι μου

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Έγραψε προχθές στον «τοίχο» του, στη σελίδα της κοινωνικής δικτύωσης Facebook ο καθηγητής του ΑΠΘ Ορέστης Καλογήρου «Η Ευρώπη είναι η πατρίδα μου, το σπίτι μου. Είναι το περισσότερο φιλικό στον πολίτη μέρος του κόσμου. Άλλες πολιτικές μου αρέσουν, άλλες δεν μου αρέσουν. Η Ευρώπη μου αρέσει.» Η φράση αυτή αναδεικνύει την ουσία ενός βαθύτατου πολιτισμικού προβλήματος, από την επίλυση του οποίου εξαρτάται,

κατά πολύ, το μέλλον της χώρας. Ο Εμφύλιος πόλεμος (1946 - 1949) έθεσε το ερώτημα σχετικά με την πολιτισμική επιλογή που έπρεπε να κάνει η χώρα με λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου και η κατάληξη του απάντησε στο ερώτημα αυτό. Η επιλογή αυτή καθόριζε και καθορίζει την πορεία της χώρας μέσα στο ευρύτερο πολιτισμικό περιβάλλον που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «δυτικός πολιτισμός».

Κορυφαία επιλογή της Μεταπολίτευσης ήταν και παραμένει η ένταξη της χώρας αρχικά στην Ε.Ο.Κ., στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, τέλος, στη ζώνη του ευρώ. Η επιλογή αυτή, παρά τις όποιες δυσκολίες, προβλήματα, δυσλειτουργίες κι αν έχουν καταγραφεί, παραμένει επίκαιρη και ζωτικής σημασίας ιδιαίτερα στις μέρες μας.
Η ορθότητα της επιλογής αυτής επιβεβαιώθηκε και από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η Ευρωπαϊκή Ένωση την ολοκληρωτική χρεοκοπία και την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πελατειακού κράτους. Η οικονομική ενίσχυση που δέχτηκε η χώρα, ξεπερνάει κατά πολύ, την αντίστοιχη που είχε λάβει μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου στα πλαίσια του «Σχεδίου Μάρσαλ». Η επιμονή για την υιοθέτηση και εφαρμογή αλλαγών στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας, παρά την αβελτηρία, τα πισωγυρίσματα, τις αμφιταλαντεύσεις, αργά ή γρήγορα θα αποδειχτούν ευεργετικές για τον τόπο.

Την ίδια στιγμή, οικονομικά συμφέροντα που ανήκουν στο χώρο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, στην ομάδα των αφειδώς δανειοδοτηθέντων επιχειρηματιών, το επονομαζόμενο και «λόμπι της δραχμής» συνεπικουρούμενο από κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενους «προοδευτικούς» πολιτικούς, προσπαθούν να επιβάλουν στην πολιτική ατζέντα το ζήτημα της «εξόδου» από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε μια πολιτισμένη κοινωνία ο καθένας μπορεί να έχει τις δικές του φαντασιώσεις. Δε στοιχίζει τίποτα.

Η αμφισβήτηση αυτής της επιλογής, θεμιτή για το πολιτικό παίγνιο και τη μεταφυσική αγωνία ορισμένων να βγουν από την κατηγορία «αζήτητα» του πολιτικού βεστιάριου, θα ήταν σωστό να παρουσιάζεται από τους θιασώτες της ολοκληρωμένα, παρέχοντας μια ή περισσότερες εναλλακτικές προτάσεις ως προς τη συμμετοχή και το ρόλο της χώρας σε μια διαρκώς αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση και ένα πολυπολικό πολιτικό και οικονομικό κόσμο.

Θα πρέπει δηλαδή να μας πουν με ποιους θα συμμαχήσει η χώρα, ποιες θα είναι οι βασικές οικονομικές της προτεραιότητες, σε ποιο ευρύτερο γεωπολιτικό συνασπισμό θα μετέχει και πως θα αντιμετωπίσει τις κυρώσεις όλων των χωρών σε περίπτωση που αποφασίσει να ακολουθήσει πολιτική απομονωτισμού και προστατευτισμού. Ας μη ξεχνάμε πως εκτός από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, η Ελλάδα ανήκει και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και έχει αποδεχτεί το καταστατικό του. Και επειδή κατά καιρούς είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορες, ούτως ειπείν, «μελέτες» ειδικών, ας ξεκαθαρίσουμε από την αρχή πως η Ελλάδα νοείται ως συστατικό μέλος μιας κάποιας οικονομικής ζώνης που θα περιλαμβάνει την ίδια και ορισμένες χώρες της Βόρειας Αφρικής.

Όλες αυτές οι αστειότητες και οι γραφικές φαντασιώσεις ορισμένων,- ευτυχώς λίγων,- ξεθωριάζουν παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια ενός ολόκληρου προπαγανδιστικού μηχανισμού (άδηλων προς το παρόν πόρων) που έχει στηθεί για να τις προβάλει και να αποκτήσουν έρεισμα στην κοινή γνώμη. Παρά τον σκεπτικισμό που επικρατεί δικαίως, σε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού ως προς το παρόν και το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης, εν τούτοις, ελάχιστοι είναι εκείνοι που αμφισβητούν την κορυφαία μεταπολεμική επιλογή των ευρωπαίων πολιτών. Και οι επερχόμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιβεβαιωθεί η βασική πολιτισμική επιλογή της χώρας να ανήκει στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια των κοινωνιών.