Η αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής χυδαιότητας

του Γιάννη Παπαγεωργίου

Την τελευταία τριετία, για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, η Ελλάδα ακολουθεί έναν συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, αποδεικνύεται μονόδρομος, αλλά ούτε και αυτό είναι της παρούσης. Αυτό που έχει στην τρέχουσα χρονική (προεκλογική) συγκυρία είναι να αφήσουμε πίσω συγκεκριμένα βαρίδια, τα οποία μπορεί να μας οδηγήσουν στα χειρότερα δυνατά αποτελέσματα. Και εξηγούμαι.

Κανείς ποτέ έως σήμερα

δεν έχει εκφράσει -στο πλαίσιο της λειτουργίας ολόκληρου του πλανήτη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ένα διαφοροποιημένο εφικτό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης. Και όσοι το έχουν επιχειρήσει, οι προτάσεις τους εξαρτώνται άμεσα από τις αποφάσεις των δανειστών μας. Επί της ουσίας... του μισού πλανήτη. Ή αντιστρόφως δεν είναι στο χέρι τους. Πρέπει να συμμαχήσουν και να πείσουν "μεγαλύτερους παίκτες" προκειμένου να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Και επί της ουσίας, αυτοί οι κανόνες θα αλλάξουν όταν (και αν;) η Ευρώπη ολοκληρώσει και την πολιτική ενοποίησή της.

Από την άλλη πλευρά, την ώρα που η Ελλάδα προσπαθεί ταυτόχρονα και να παραμείνει ζωντανή και να ισορροπήσει ανάμεσα στις συμπληγάδες των δανειστών της, προωθείται ολοένα και περισσότερο το σενάριο του success story και της ουσιαστικά καλύτερης επόμενης μέρας. Αν αναφερόμασταν στο 2020, ίσως να το αντιλαμβανόμουν. Αν θεωρούμε ως success story "τον πάτο" που επιχειρούμε να βάλουμε στο βαρέλι του χρέους, να το δεχθώ επίσης.

Αν success story είναι η Ελλάδα του... 2015, τότε απλώς εμπαίζουμε τον κόσμο.

Το 2014 είναι εκλογική χρονιά. Ενδεχομένως να περιλαμβάνει και βουλευτικές εκλογές. Είναι πολιτικά χυδαίο και οικονομικά ουτοπικό να συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τους πολίτες της χώρας ως "θηράματα". Με τον τρόπο αυτό απλώς καλλιεργούμε την -έως έναν βαθμό- δικαιολογημένη οργή τους. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το 2014 ίσως είναι η καταλληλότερη χρονιά να ξεχωρίσουμε εκείνες τις φωνές της λογικής από τις φωνές της χυδαιότητας. Απ' όπου κι αν προέρχονται. Και να τις βάλουμε να συνεργαστούν. Θα πρέπει να το θέλουν και εκείνες. Ευκταίο. Όχι όμως και απαραίτητο. Γιατί εκ του αποτελέσματος, ίσως αναγκαστούν. Όσο "ετερόκλητες" κι αν είναι.

Σε κάθε περίπτωση, η αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής χυδαιότητας πρέπει να σταματήσει. Ειδικά στην παρούσα μεταβατική φάση στην ιστορία της χώρας.